)
We hebben vannacht geslapen als een blok, we waren doodmoe na gisteren. Hans is vanochtend wel vroeg wakker geworden maar had op zich ook diep en goed geslapen. We merkte dat we, toen we rond 6 uur wakker werden, al langs het eiland Reunion voeren, dus we besloten naar boven te gaan om te kijken hoe we aanvoeren. Er waren nog geen aankondigingen geweest via de intercom, maar we verwachtte eigenlijk wel aan land te kunnen gaan; Mauritius had tenslotte het werk al gedaan voor Reunion qua corona controleren, dus Reunion kon ons waarschijnlijk zonder al te veel problemen aan land laten – hoopte we dan toch!
)
)
)
)
Het was vandaag tenminste mooi droog weer, dat was ook wel lekker! Hoewel de regen gisteren ook veel sfeer gegeven had met alle watervalletjes onderweg natuurlijk. Rond 7 uur kwam de loodsboot aanvaren en kwam de loods aan boord, maar omdat de verdere aanvaart ons verder niet zo heel spannend leek, zijn we maar gaan ontbijten. Na het ontbijt zijn we rond 8:15 naar de showlounge gegaan om te verzamelen voor onze excursie.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Voor Reunion waren geen bijzondere eisen los van het feit dat je je paspoort bij moest hebben. Geen gezondheidsformuliertjes, geen gewacht, geen extra aankondigingen, geen scans of checks, best een anticlimax om vanochtend 5 minuten na aankomst het schip vrijgegeven te horen worden, en wat later zo van boord te kunnen lopen naar onze excursie bus! Het was nog geeneens 8:30. Wel moesten we eerst over een ontsmettende mat lopen met onze schoenen.
)
)
8:45 vertrokken we op onze excursie. Ook hier was er weer een Duitstalige gids geregeld, een oudere Duitse vrouw die behoorlijk zurig en snibbig was en niet heel sympathiek overkwam. Reunion is deel van Europa, Frankrijk dus, en hartstikke Frans. Om te zien ook, de infrastructuur en alles, de steden zijn gewoon Frankrijk met palmbomen. Heel apart eigenlijk!
)
)
)
)
)
We hebben een rondrit rond het eiland gehad, dat behalve heel Frans ook best mooi was, met weelderig tropisch groen overal en mooie steile bergen en kliffen. Het eiland is vulkanisch en je ziet op de kaart de vulkaankegels nog mooi zitten in de vormen van de bergen. De meeste vulkanen slapen maar een van de actiefste vulkanen ter wereld is ook op dit eiland te vinden: laatste uitbarsting, schijnbaar twee weken geleden! We reden langs het water met aan de ene kant een nieuw viaduct in aanbouw – ik denk om de huidige weg waar we op zaten te vervangen op termijn, want gezien de vele netten en muren en constructies was de mooie rood-zwarte klif boven ons heel bewegelijk en stortte er regelmatig stenen naar beneden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn als eerste naar een vanilleplantage gereden, waar je de groene orchideeën kon bekijken die in kassen van zwart gaasdoek rij aan rij groeide op yuca-palmen als draagplant. De orchideeën hadden nu al gebloeid (ze moeten met de hand bestoven worden schijnbaar) en hingen vol met groene peulen, die pas na een lang proces van fermenteren en drogen de karakteristieke vanillesmaak ontwikkelen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Onze gids gaf uitleg over alles, zeer uitgebreid, waardoor veel mensen afdwaalde en zelf wat gingen rondkijken. Je kon er wat koffie met vanillesmaak proeven en er was een winkeltje met allerlei vanilleproducten. Buiten omringde de kassen het gebouwtje aan alle kanten, met de peulen in verschillende fases van rijping. Er zat een prachtige gifgroene hagedis in de bosjes en kropen flinke grote Afrikaanse slakken rond. We zijn hier helemaal lekgestoken door muggen, die gelukkig niet hoger dan onze knieën kwamen, maar daaronder op zich al aardig huisgehouden hebben!
)
)
)
)
)
Binnen in het gebouwtje was een poging gedaan om een soort expositiezaaltje te maken over het verwerkingsproces van de vanillepeulen; ik was buiten bezig geweest en kwam wat later dan de rest binnenlopen om een foto te maken van de vanillepeul die ze ophield en ze dook wild weg terwijl ze boos siste dat ze niet met haar gezicht op de foto wilde. Bang voor de Belastingdienst zeker, omdat ze aan het bijklussen was.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nadat we een hele tijd doorgebracht hadden in de vanilleplantage vertrokken we weer, voor een mooie rit van een half uur naar en door een prachtige vallei vol grillige heuvels, een kronkelende rivierravijn en vele, vele watervallen (het regent hier al sinds december schijnbaar).
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hielden rond 11 uur een korte benenstrekpauze in een klein dorpje, Salazie, dat mooi lag in de vallei en een bekend beginpunt was van wandelingen in de regio. Hans en ik zijn even naar het kerkje gelopen en hadden trek in iets lekkers, dus hebben lekker met euro’s (heerlijk!) een ijsje gekocht in het buurtsupertje.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na zo’n 20 minuten vertrokken we weer, richting het hoogtepunt van de vallei, de Bruidsluier Waterval, die nu door het vele water ook verdriedubbeld was. Eigenlijk stroomde het water gewoon overal van de bergen af, heel mooi! Hier stopte de bus langs de kant van de weg zodat we uit konden stappen en even foto’s konden maken – als het aan de gids had gelegen waren we alleen gestopt zonder dat men uit had mogen stappen, maar gelukkig waren er naast ons nog vele Duitsers die ook even naar buiten wilde. We moesten dan wel opschieten; dus iedereen hup gauw uit de bus en even uitgebreid foto’s maken!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Via dezelfde mooie bergen en valleien reden we terug naar de kust en naar een van de steden op het eiland, waar aan de rand van de stad een mooie grote begraafplaats was en ernaast een ereveldje voor de Wereldoorlogen. Toen reden we een riviervallei vlakbij in, waar de stad vanuit was komen waaieren tot aan de kust, waar we iets na 12:30 aankwamen bij een parkeerterrein.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nu werd iets duidelijker waarom de gids zo’n haast had gehad; we kregen vrije tijd in een souvenir-complex. Shoppen shoppen shoppen. We moesten hier drie kwartier doorbrengen voor we weer terug naar het schip gebracht zouden worden, dus Hans en ik keken gelijk of er misschien iets te doen was voor ons in de directe omgeving. Ik speurde google maps af en zag iets wat leek op een oorlogsmonument in de buurt. Mooi, we hadden een doel!
)
)
)
We zijn niet eens de souvenirmarkt ingegaan, maar zijn lekker op ons gemak met google maps in de hand door de straatjes gaan wandelen richting het monument.
)
)
)
)
)
)
)
Het bleek een mooi Eerste Wereldoorlog monument te zijn, zo Frans als het maar kan zijn qua uitstraling met alles erop en eraan, midden op een rotonde. We hebben het een tijdje bekeken van alle kanten voor we via een andere weg terug zijn gelopen naar de bus. We hebben een wandeling gehad, een mooi monument gezien, en een paar straten van dit stadje gezien. Was wat ons betreft leuker dan de souvenirwinkels waar we afgezet werden!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Via de kustweg zijn we terug naar het schip gereden, we denken Reunion eigenlijk mooier te vinden dan Mauritius, en voorlopig zijn we dolblij dat we allebei hebben kunnen bezoeken, dat hadden we eigenlijk al niet meer durven hopen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
13:45 kwamen we aan bij het schip en zijn via onze hut gelopen om onze spullen te dumpen, en daarna gelijk door naar het buffetrestaurant om nog even buiten in het zonnetje te lunchen. Ons ijsje hebben we mee terug naar de hut genomen en hebben de rest van de middag een beetje gerust. Rond 16:45 voeren de sleepbootjes langszij en rond 17 uur zijn we vertrokken richting het vasteland van Afrika. Eenmaal onderweg hebben we onze paspoorten terug naar receptie gebracht en onze tickets voor de Namibië excursie – we hadden besloten om hem te annuleren.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 18 uur zijn we gaan eten en hebben we tijdens het eten veel gepraat over corona met Reba en Helmut. Reba was lichtelijk in paniek over het feit dat we aan land gelaten waren terwijl het virus al in Reunion was, maar we hebben haar gesust met het feit dat er nog maar één geval was op het eiland. Op dit moment is Afrika wereldwijd een van de veiligste plekken om te zijn, lijkt het, vanwege de vooralsnog lage aantallen besmettingen. Het geeft in ieder geval stress, iedereen heeft stress. De hoofdgerechten waren vanavond allemaal waardeloos, inspiratieloos. Jammer!
)
)
)
)
)
)
Opeens was er een aankondiging via de intercom, bijna niet te verstaan. Het bleek over de zeegang te gaan, dat het slecht weer wordt enzovoorts. We merkten dat zo’n aankondiging gelijk weer stress geeft, iedereen staat toch een beetje strak gespannen op het moment! Inderdaad is er volgens de weerkaarten een cycloon aan het vormen in de buurt van Madagaskar, en wij varen die kant op dus kunnen daar wat van gaan meemaken als we pech hebben. Hans en ik namen extra ijs bij ons toetje, want het was bloedheet in het restaurant.
)
Rond 19:30 waren we terug in onze hut en konden we lekker in de koelte rusten en televisiekijken. De muggenbulten van eerder op de dag begonnen onderhand te jeuken, fijn maar niet heus! Avonds werd er opeens aangekondigd dat er een belangrijke videoboodschap gebracht zou worden om 21:15, net voor de show van de avond.
Wij zijn, net als iedereen, dus ’s avonds naar de bomvolle showlounge gegaan, waar de hoteldirecteur en cruisedirectrice samen stonden om het woord te doen – dat zou de taak van de cruisedirectrice moeten zijn in onze ogen, maar de hoteldirecteur had het meeste het woord.
)
)
We mochten naar een filmpje kijken op het grote scherm: Het was een aankondiging van de CEO van de overkoepelende rederij CMV (waar Transocean een zusterbedrijfje van is) dat ook deze rederij, net als verschillende anderen wereldwijd, stopt met zijn cruises en alle schepen terug laat keren naar de thuishavens. Alleen wij niet, wij zouden onze route (zo lang mogelijk) blijven vervolgen. Zuidelijk Afrika is zoals gezegd nog zo goed als vrij van het virus, dus de hoop is dat we toch nog dat mee kunnen pikken. Iedereen snapt wel dat het laatste gedeelte van de reis in Europa al zo goed als uitgesloten is, want wij krijgen wel niet veel informatie mee maar genoeg om te horen dat de halve wereld onderhand op slot gaat. Maar het einde van de reis is nabij, dat is wel duidelijk. Er werd ook bij gezegd dat als we tegen problemen aanliepen de reis zou stoppen. Afwachten maar dus!
)
)
Voor vragen moesten we naar het hoofdkantoor gaan; een man begon te mopperen maar de meeste applaudisseerden dat er besloten was de reis nog zo lang mogelijk door te proberen te laten gaan. De meeste mensen snapte denk ik ook wel dat het geen enkele zin om terug naar huis te gaan, dat scheelt ons misschien een week qua tijd en geeft alleen maar iedereen heel veel stress. Onze reis heeft nog het meeste kans om nog een tijdje redelijk normaal door te gaan, vanwege de lage besmettingsgraad van Afrika.
Rond 21:30 was het klaar en zijn Hans en ik gelaten terug naar onze hut gegaan; wat kun je anders? Het is nu afwachten en dag voor dag kijken. We hebben gedoucht en een handwasje gedaan, en moesten de klokken weer een uur terugzetten; naar Moskou dit keer, nog maar 2 uur verschil met Nederland.