)
Vannacht werd het erg warm in de hut, ondanks dat we de airco ’s nachts altijd op arctisch hebben staan; ze zetten hem echt lager ’s nachts. Ik heb de eerste keer dat ik wakker werd van de warmte op de klok gekeken en het was nog maar pas middernacht! Ik ben zelfs een paar keer wakker geworden van de warmte, en Hans heeft ook een onrustige nacht met veel dromen gehad. Toen we vanochtend de tv en de Garmin aanzette zagen we dat we zo’n 20 km van de kust vandaan waren, vlakbij dus eigenlijk.
)
We zijn na het ontbijt naar boven op dek gegaan en je kon aan stuurboord in de verte als een vage schim inderdaad zelfs land zien op de horizon. Het was verder best lekker buiten, met een harde wind en veel bewolking waar af en toe een beetje zon doorkwam.
)
)
)
)
)
Terug in de hut hebben we een beetje gerust en Hans heeft in de loop van de ochtend een klein dutje gedaan. Om 10:30 zijn we naar boven naar dek 8 gegaan om te kijken wat het Hakuna Matata gebeuren nu precies inhield; het had vandaag namelijk weer in het programma gestaan, maar net zo onduidelijk als een paar dagen terug, en om 9 uur was er verder niets over gezegd door de cruisedirectrice in haar dagelijkse praatje. Ze had vanochtend trouwens gezegd dat we nu als volgende stop Bremerhaven hadden; maar misschien weet men nog niet eens waar de volgende technische stop zal plaatsvinden, en of die überhaupt wel zal lukken.
)
Zoals we eigenlijk al dachten was men bezig, ondanks de kleine aankondiging, een uitgebreid buffet uit te stallen; de bar had een watermeloen gevuld met drank en kokosnoten en uitgeholde ananassen waar ze cocktails in serveerde, 3,50 per drankje, en de keuken was een flink buffet met zoet en hartig aan het uitstallen. We zijn even in het zonnetje op dek 9 gaan zitten, wat erg lekker was, en ik ben tussendoor nog even naar beneden gegaan om te kijken of ze al zo ver waren, maar alles moest nog uitgepakt worden.
)
)
)
)
)
)
)
Om 10:55 zijn we echt gaan kijken en nu stond alles onderhand mooi uitgestald; crêpes Suzette, 6 cakes, een warmhoudbak met kaasbolletjes en kipstukjes, trays met hartige hapjes en uitgeholde watermeloenen gevuld met tzatziki, olijven, dolma’s, van alles, en bananen in karamelsaus. Ik ving het oog van de chefkok en bedankte hem voor de leuke verrassing in onze hut en hij lachte een beetje verlegen, dat hoorde toch bij zo’n mooi compliment?
)
)
)
)
)
We hebben foto’s gemaakt en toen het buffet geopend werd lekker gesnoept, en besloten maar geen lunch te gaan eten! Ondertussen waren de dansers en zangers een Zuid-Amerikaansachtige sfeer aan het creëren met samba-achtige liedjes en fantasierijke kostuums; zowel met het eten als met de muzikale begeleiding wist men duidelijk niet echt échte Afrikaanse spullen te verzinnen, maar het maakte niemand uit, het was tropisch en lekker en het zonnetje was inmiddels lekker gaan schijnen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we rond 11:30 uitgegeten en uitgekeken waren zijn we naar dek 6 gegaan – Hans nog even via de hut om zijn mobiel te halen – om te proberen op het gratis netwerk nog wat te internetten. We hebben er tot rond 13 uur gezeten, whatsappen ging goed, mail kwam binnen maar je kon alleen de tekstmailtjes met enig fatsoen openen, en plaatjes downloaden van whatsapp ging tergend langzaam maar het ging wel, heel af en toe kreeg je een plaatje binnen. Ook internet was slecht maar heel af en toe opende een pagina waar overwegend tekst op stond nog wel. Ach, we hebben een beetje kunnen appen en één foto van de vele van ons kleinkind binnen kunnen halen, dus we waren tevreden! Het netwerk is ook (gelukkig) niet dichtgeschroefd, je kunt nog van alles doen wat je wilt, alleen het gaat niet, slecht of langzaam.
)
13 uur zijn we terug naar onze hut gegaan om een beetje koffie en thee te drinken en wat te rusten. Doordat je de hele dag in je hut zit wordt je denken we ook extra lui. En sowieso worden we moe en willen we onderhand wel weer ons eigen bedje en onze eigen douche en bad en bank terug. Maar dat is altijd zo; je begint altijd ergens driekwart van de reis te verlangen naar huis, of je nu een weekje of 4 maanden weggaat! Van de berichten van Hans zijn dochter en van het (vertraagde) Duitse nieuws over het virus worden we ook niet heel vrolijk, overigens. En Hans had opeens een ingeving; misschien mochten we op zich wel Zuid-Afrika in, maar heeft het schip het advies gekregen, al dan niet van Duitsland zelf, om geen risico verder te lopen, we zijn zo lang virus-vrij gebleven, kom verder met niemand in contact en kom recht naar huis. Wie weet? We hebben een hoop kwetsbare mensen aan boord en als we de berichten die we ontvangen een beetje goed begrijpen lopen wij tweeën ook risico; ik met mijn longembolie en Hans met zijn leeftijd en andere klachten. Dat wordt eenmaal thuis eerst flink boodschappen doen (de gasmaskers van Ethiopiëkunnen daarvoor vast nog dienstdoen) en dan vooral thuisblijven en tuinieren en tv-kijken, denken we!
Ik heb een dutje gedaan ’s middags en ben om 15:30 een rondje gaan lopen, eindigend bij receptie om de recepten van de kookdemonstraties op te halen; van één recept waren ze vergeten het aan te passen voor een normale keuken, dus als je dat recept precies volgt eindig je met 3.5 kilo koekjesdeeg! Terug in de hut hebben we wat sinaasappels genomen. We varen nog altijd dicht rondom Zuid-Afrika, de koers wordt af en toe aangepast zodat we dicht langs het land blijven varen.
)
)
)
Het avondeten was niet zo heel spannend; Hans vond niets naar zijn gading en bestelde de zalm-optie-met-frietjes die hij een tijdje terug ontdekt had, maar onze ober kwam na een tijdje terug, zalm was vandaag helaas niet mogelijk, morgen weer wel. Waarschijnlijk niet ontdooid of zo vandaag! Maar goed, zo baalde hij natuurlijk en is uiteindelijk voor de kip-curry gegaan, aangepast met frietjes, maar het is uiteindelijk alleen maar frietjes geworden omdat de kip-curry ook niet zijn smaak was. Ik vond de curry niet zo heel spannend maar al lang beter dan vlees-met-jus wat ik even flink zat ben. Ik probeerde tijdens het avondeten weer te internetten, wat vroeger de beste tijd zou zijn geweest, maar ik realiseerde me dat men nu met het gratis account niet de moeite zou nemen om uit te loggen, en dus was het netwerk inderdaad zelfs tijdens het eten nog altijd overbelast.
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we terug naar onze hut gegaan waar het redelijk koel was, om de rest van de avond te computeren en films te kijken. We zijn iets na 21:30 naar de zitjes op dek 6 gegaan om te internetten, in de hoop dat men tijdens de show wel geen tijd zou hebben voor wifi. Maar helaas, het was misschien wel de slechtste verbinding tot nu toe vandaag. Hans was terwijl ik bezig was met internet even gaan kijken naar de show, maar het was net zoals we gedacht hadden helemaal niets. Het zou een Afrika-show moeten zijn, maar het stukje waar Hans naar gekeken had was Zuid-Amerikaans in stijl, zeker niet Afrikaans. Tegen 22 uur gingen we samen even kijken want internet lukte helemaal niet meer, en we hebben het maar 5 minuten volgehouden; Hakuna Matata in het Duits gezongen door slechte zangers. Met stomme pakjes aan. Tenenkrommend! Zo slecht hadden we het niet verwacht… We zijn al gauw maar terug naar de hut gegaan; aan de show miste we tenslotte niets en het internet wilde ook niet lukken. Dan was vanochtend om 11:30 uur nog de beste verbinding geweest.
)
)
)
)
)
)
Dag 98: zondag 22 maart 2020: op zee, 645 km gevaren
)
We hebben vannacht eigenlijk best een redelijke nacht gehad, het schip was ook heel rustig gebleven en de airco niet te warm geworden. Hans is voor het eerst in tijden niet om 3 uur wakker geworden maar pas om 5 uur voor het eerst, dus eigenlijk een prima nacht, relatief gezien! Toen we vanochtend naar buiten keken waren we op ons gemakje (zo’n 14-15 knopen, zo’n 26-30 km/uur, de snelheid van een brommertje) over een spiegelende zee aan het varen. Zo’n zee hebben we op deze reis misschien nog maar één keer gezien, of misschien nog geeneens; zo glad dat de zee in de lucht overgaat, geen zuchtje wind, geen golfje, gewoon glad water. Heel mooi!
)
We zijn gaan ontbijten en hebben tijdens het ontbijt geprobeerd om te internetten; Hans heeft redelijk goed kunnen whatsappen met verschillende mensen, maar ik kreeg alleen de koppen van de mails binnen en geen enkele foto wilde downloaden of webpagina openen. Het netwerk is gewoon permanent overbelast. Wel kwamen er wel 4-5 mailtjes binnen van Buitenlandse Zaken (of zo leek het toch in ieder geval, ik kon alleen de koppen zien) om ons te registreren; we hadden ooit een tijdje geleden ons geregistreerd voor de BuZa app, en krijgen daar af en toe een mailtje van als de reissituatie wijzigt voor een land waar we ons voor opgegeven hadden (heel Zuidelijk Afrika), maar nu dus mails met de vraag je te registreren en/of je gegevens bij te werken. Geen idee of het legitiem of spam is, ze lijken in ieder geval niet te beseffen dat als er crisis is en je zulke mails uitstuurt, het misschien handig is om eenvoudige platte tekstmailtjes te maken zodat mensen met een slechte/beperkte internetverbinding ze ook daadwerkelijk kunnen openen, want alle mails die we vandaag binnenkregen waren allemaal mailmerge-mails, ongetwijfeld vol plaatjes en scripts en zo. Je zou er haast een mailtje over sturen!
Na het eten (we zijn lang blijven zitten, tot wel 8:15) zijn we naar boven gegaan om even te genieten van de lekkere frisse temperatuur, zo’n 20 graden, het milde ochtendzonnetje en de mooie gladde zee om ons heen. In de richting van land hingen zware wolken boven de horizon, en alle dekken van het schip waren behoorlijk nat, het heeft zo te zien flink geregend vannacht dus. Daar merk je dan binnen helemaal niets van. Maar nu was het heerlijk fris lenteachtig weer, en we zijn even gaan zitten in het zonnetje om wat vitamine D op te doen. We stapte het trappenhuis boven op dek 8 in net toen de cruisedirectrice begon met haar 9-uur verhaaltje, goh, we waren dus best lang bezig geweest vanochtend!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug in de hut hebben we gerust en wat naar muziek geluisterd tot het 10 uur was en het gebruikelijke geneuzel van de veiligheidsoefening begon die, zo had de cruisedirectrice om 9 uur wel drie keer benadrukt, verplicht was. We varen op zo’n rustig tempo, dat we waarschijnlijk pas vanmiddag Kaap Agulhas zullen ronden; er is duidelijk geen haast om zo snel mogelijk naar huis te varen. Hans zijn zoon, die de koers van ons schip schijnbaar online volgt, merkte ook al op dat we het rustig aandeden!
)
)
)
)
Ze waren wat laat met het starten van aankondiging van de oefening, maar de brand was vandaag in een van de aanleg-dekken achterin het schip; een bemanningslid zeker stiekem zitten roken tijdens het aanleggen. Er werd nog 2-3 keer benadrukt door de cruisedirectrice hoe verplicht de oefening was. Om 10:20 kregen we het signaal dat we naar onze verzamelplaats moesten gaan, maar toen hing het “geëvacueerd” label al aan onze deur. En de gangen waren al leeg en het buffetrestaurant al vol; iedereen gaat gewoon vanaf de eerste aankondiging op zijn gemak naar boven. Ach we hadden internet daar en konden dus een beetje appen, dat doodde de tijd een beetje. Ik kon een heel klein beetje surfen en wat ik vond over “reddingsoefening cruiseschip hoe vaak verplicht” was dat het maar één keer hoefde, binnen 24 uur na inscheping voor nieuwe passagiers, een regel sinds 2015. Wat wij al steeds denken, en wat de cruisedirectrice ook één keer per ongeluk voorlas van haar blaadje. En sindsdien benadrukt ze wel 5 keer per oefening hoe verplicht het is, om haar fout te verhullen zeker.
)
)
)
)
Omdat ze moeilijk konden zeggen dat we vandaag binnen moesten blijven vanwege slecht weer, moesten we op gegeven moment opdraven richting de reddingsboten. Maar tussen het vormen van de rij en het daadwerkelijk naar buitenlopen zat ook weer ruim 5 minuten, dus Hans en ik hebben steeds meer dat we er heen gaan, onze tijd uitzitten, het reddingsvest pas aantrekken als dat gezegd wordt, en wachten tot de rij daadwerkelijk beweegt voor we opstaan. En ondertussen spelletjes spelen of zoals nu, internetten. Zo is het nog enigszins door te komen.
)
)
)
)
)
)
Buiten op dek zagen we mooi het bruinoranje plankton waar we nu steeds door voeren, en ik stapte af en toe naar de reling om een foto te maken, tot afschuw van wat vrouwen die net als iedereen braaf in het gelid bleven staan tot ze weer een opdracht kregen. Er was vandaag opeens een dienstklopper die, dwars door het verhaal van de cruisedirectrice via de intercom, ons ging vertellen wie de bestuurder en de hoofd van onze reddingsboot waren. Op gegeven moment zei de kapitein dat we klaar waren – iedereen bleef nog braaf staan want de cruisedirectrice had nog niet gezegd dat we konden gaan, maar wij zijn gelijk terug het buffetrestaurant ingestapt om wat bouillon te halen (lauw en smakeloos, helaas), en later wat thee met een zoet broodje. En ondertussen internetten. Whatsappen ging redelijk, foto’s verzenden via whatsapp ook gek genoeg, maar een fotootje van zo’n 300 kb konden we al niet eens binnenhalen, surfen ging niet of nauwelijks en mails laadde alleen de koppen van. Frustrerend, maar ach, als we af en toe een beetje kunnen appen de komende tijd dan is dat al erg fijn.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ondertussen voeren we constant door stroken oranje plankton of algen – feloranje zelfs soms! Sommige passagiers waren eerder overtuigd dat het gedumpt voedsel, vervuiling of chemische goedjes waren, maar het is gewoon natuurlijk en misschien zelfs wel fluorescerend ’s nachts! Af en toe dreef er een zeehond lui dobberend op zijn rug langs, met zijn flippers in de lucht wapperend, ook best een gek gezicht! En de zee was nog altijd zo prachtig glad, heel mooi!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 11:35 zijn we terug naar de hut gegaan om nog even een beetje te luieren voor het lunchtijd was. We voeren nog altijd op een rustig gangetje van 14 knopen, zo’n 26 km/uur. Om 12 uur vertelde de kapitein dat we rond 17 uur Kaap Agulhas zouden passeren, en om 23 uur Kaap de Goede Hoop. En dat we nog dik 12.000 km te gaan hadden voor we terug in Bremerhaven waren.
Het menu voor de lunch was niet heel spannend; Hans nam alleen een hoofdgerecht en ik soep en een hoofdgerecht. Onze professioneel glimlachende ober wacht altijd tot ik weer op mijn plek zit na het pakken van sla of zo voor hij de bestelling komt afnemen, en zal tegenwoordig nooit meer bij Hans de bestelling afnemen; ik mag het voor ons allebei doen. Het hoofdgerecht dat we namen was een lamscurry, en die was verrassend lekker, ook de rijst erbij was aangekleed met rozijntjes en specerijen, erg lekker. En ik had een redelijke whatsapp verbinding dus wist wel 2 foto’s van ons kleinkind binnen te halen, dus het was een goede lunch! Na de lunch zijn we naar boven gegaan voor een ijsje, dat we buiten op dek opgegeten hebben.
)
)
)
)
)
)
Toen zijn we nog even voorop dek gaan staan kijken en kletsen met de oudere Nederlandse dame. Bijna ieder gesprek gaat op enig moment over het hoe we straks naar huis moeten komen als we in Bremerhaven aankomen. Reba en Helmut hadden eerst gegokt op in Duitsland bij familie blijven, al maken ze zich zorgen over het feit dat Reba Amerikaans is. Maar nu is er iemand in de omgeving van de familie ziek geworden en willen ze naar Amerika, maar daarvoor zijn bijna geen vluchten. Tja, er is nog zo weinig over te zeggen, maar het houdt iedereen logisch gezien wel bezig. Hans en ik denken dat we het vooral nog even tijd moeten geven en afwachten tot we verder in de tijd en dichter bij Europa zijn.
)
)
)
)
)
)
Terwijl we voorop stonden (schijnbaar is dat tegenwoordig een volwaardig zonnedek geworden, ik dacht dat er eigenlijk geen dekstoelen mochten staan maar handhaving is niet het sterkste punt hier aan boord) zagen we nog een paar zeehonden lui langsdrijven, zwaaiend met hun flippers, en zeevogels op het water zitten. Er kwamen steeds meer vrachtschepen op de horizon en het spiegelgladde water had al wat meer rimpelingen erin; de twee oceanen komen samen, natuurlijk.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 13:45 waren we terug in de hut waar het enorm naar verf stonk; ze waren inderdaad buiten op dek bezig geweest met klusjes, maar dat dat dan zo sterk in de hut moet ruiken snappen we nooit zo goed; alsof de invoer van verse lucht boven het verfhok zit! Ik ben een dutje gaan doen en Hans is me gauw gevolgd, en rond 15:15 waren we weer een beetje wakker. De zee was nog altijd redelijk glad, maar het oppervlakte wordt ruwer en er ontstaat alweer wat golfvorming, misschien al meer de Atlantische Oceaan in plaats van de Indische Oceaan, of begint er onderhand een zuchtje wind te ontstaan.
We zijn om 15:30 gaan kijken of er iets lekkers te halen was bij het speciale zee-zondag vieruurtje in de show lounge; eigenlijk niet echt, we hebben tegen beter weten het een en ander gepakt en zijn toen bij Tolstoi gaan zitten in de openbare zitjes op dek 6 om het op te eten en internet nog eens te proberen. We hebben de helft laten staan van het gebak en het internet na 16 uur opgegeven, het schoot allemaal niet op.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen zijn we naar dek 7 gegaan om aan stuurboordkant even een tijdje in het lage middagzonnetje te zitten terwijl we langs Kaap Agulhas voeren. Om 16:35 werd aangekondigd dat we over zo’n tien minuutjes langs de Kaap zelf zouden varen, dat soort dingen worden dan weer wel goed gedaan hier aan boord, vergeleken met de Columbus waar nautische informatie gewoon niet of verkeerd gegeven werd. Het enigste wat daar aangekondigd werd was de evenaar, en dat deden ze eerst nog 2 dagen te vroeg!!!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 16:45 zijn we terug naar de hut gegaan en ben ik gelijk een half uurtje gaan lopen, tot de schoonmaakwagentjes weer terug in de gang kwamen. Om 17 uur deed de cruisedirectrice ondertussen een verhaal van ruim 7 minuten lang over de twee Kapen, Kaap Agulhas en Kaap de Goede Hoop, en dat we pas rond 22-23 uur bij Kaap de Goede Hoop zouden zijn. Dan is het al behoorlijk donker dus daar gaan we verder niets van zien.
)
Tijdens het avondeten hebben we geprobeerd om op internet te komen, maar het lukte voor geen meter, helaas. Helmut vertelde blij dat er op enig moment nog een chocoladebuffet ging komen deze reis; daar zijn ze een beetje laat mee, dat was leuk geweest voor Valentijnsdag… Het eten was niet zo heel spannend, maar leuk was dat we nog altijd zicht hadden op de kust en er een paar keer een zeehond langs het restaurantraam zwom, en heel even zichtbaar was. Mooi! Vandaag was al met al een hele mooie dag, we hebben heel de dag de kust in het zicht gehad en er was veel te zien in en om het water.
)
)
)
)
)
)
Na het avondeten zijn we nog even naar de zitjes op dek 6 gegaan maar het zat er helemaal vol, geen wonder dat het netwerk overbelast was. En Reba had tijdens het eten verteld dat bemanningsleden ook op het netwerk zaten. Tja, dat schiet allemaal niet op natuurlijk. En mensen doen gewoon wat ze gewend zijn te doen op internet, zo probeert Helmut altijd tv te kijken via internet, en dat doet hij nu natuurlijk ook gewoon; zo wordt een al beperkt netwerk helemaal overbelast.
)
)
We waren rond 19:45 terug in de hut en hebben wat thee en koffie met een mini-stukje marsepein van de chefkok genomen. Toen het dagprogramma binnenkwam stond er weer een show in; een paar dagen geleden hadden we de Rusland show, gisteren de Afrika show en morgen dus de Love show (die ze denk ik vergeten waren te doen voor Valentijnsdag…). Zo krijg je een show per 3 weken en zo 3 op een week. Zou er geklaagd zijn of zouden ze de enquêtes kritisch gelezen hebben? Of zijn de artiesten bang voor hun baan en hebben ze besloten eens aan het werk te gaan? Heeft het hoofdkantoor ontdekt dat ze al maanden amper iets doen aan boord? Heel apart in ieder geval. We zijn om 22:45 naar bed gegaan.
Dag 99: maandag 23 maart 2020: op zee, 665 km gevaren
)
Vannacht was Hans een paar keer wakker geworden, ik heb daarentegen voor pampus gelegen tot hij om 6:45 naar de wc ging. We zagen vanochtend aan de kaart dat we begonnen waren om over te steken naar West-Afrika; de zee was iets onrustiger maar de golven waren laag en we voeren met een rustig tempo van 14 knopen. We denken de economische snelheid misschien, zeg maar de 80 km/uur van een auto… Op ons gemakje, dat in ieder geval wel!
We zijn om 7:30 zoals altijd gaan ontbijten, de deur was nog dicht en erachter hoorde we Sacha roepen of iedereen er klaar voor was? De rockmuziek ging weer uit, de deuren open en het restaurant was geopend. De eerste 5 minuten internet waren goed, daarna was het netwerk alweer overbelast. Maar het lukte om één foto binnen te halen en, na lang proberen, ging ook whatsapp het even doen. We hebben er tot 8:15 gezeten en zijn toen naar boven gegaan.
)
Buiten op dek was het een mooi zicht, er vlogen allerlei zeevogels om ons heen; grote bruine “duiven” die een soort van meeuwen leken te zijn, en mooie albatrossen en nog een derde soort. Er zaten wel 8 van de bruine meeuwen op een rijtje voorop dek; het waren grote jongens, net zulke joekels als de bruine skua’s in Antarctica. En er zwommen en vlogen nog allerlei anderen rondom ons. Duidelijk dat er veel vis in het water zat!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn naar achteren gelopen waar we nog bijna drie kwartier lekker rustig gezeten hebben in het ochtendzonnetje, heerlijk. Toen zijn we naar beneden gegaan en waren pas ergens om 9:15 terug in onze hut. We hebben in de loop van de ochtend wat thee genomen met het laatste marsepeinen roosje van de chefkok, en de rest van de ochtend ging gauw voorbij. Om 11:30 schrok Hans van het binnenstappen van de huisdames; ik was naar de wc en die deur is zo goed geïsoleerd dat je niet eens de intercom hoort, en Hans was een film aan het kijken met oordopjes in en had ze dus niet eerst horen kloppen. Ze wilde de houten vloer in het “halletje” bekijken, of die goed was? Misschien is er een nieuw goedje op gesmeerd of zo? Of gewoon periodieke controle. In ieder geval moest iedereen wel lachen om het feit dat Hans ze niet had gehoord en ze waren zo weer weg.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Vlak voor 12 uur dreven er grote lappen kelp langs ons raam en zagen we een schip vlakbij en het schip dat we vanochtend terug in de hut ónder de horizon gezien hadden, heel apart zicht was dat; maar die volgde dus voorlopig dezelfde route leek het.
Tijdens de lunch kwam af en toe een foto binnen maar over het algemeen was het netwerk slecht. Het eten herhaalt zich de laatste tijd erg veel; zo hebben we nu al een paar keer voor lunch en diner een Thaise groene curry gehad in verschillende vormen, en veel ragout. Het was dus gemakkelijk om het hoofdgerecht over te slaan, in plaats daarvan nam ik een dubbel voorafje en wat soep, naast mijn bordje sla. En een broodje met boter, meer dan voldoende. Als we weer eens een lekker hoofdgerecht hebben bij de lunch dan neem ik het, voor de rest probeer ik het bij voorafjes, sla en soep te houden. De meeste hoofdgerechten van de laatste tijd komen me de neus uit namelijk. Hans kon wel een hoofdgerecht vinden wat hem enigszins aansprak.
)
)
)
)
Na de lunch heeft Hans even nieuws gekeken en zijn we allebei op gegeven moment een dutje gaan doen, tot Hans weer film ging kijken en ik een beetje computeren. Ik ben rond 16 uur gaan wandelen en heb aan het einde van mijn rondje een Nederlands krantje gehaald bij receptie. Om 17 uur kondigde de cruisedirectrice onder andere aan dat de volgende technische stop in Lissabon op 7 april zou zijn. Het lijkt ons dat we dan best lang erover doen om op de 12e pas in Bremerhaven aan te komen, maar misschien dat alles nog aangepast wordt; of de technische stop of de uiteindelijke aankomstdatum.
)
’s Avonds hebben we redelijk lekker gegeten. Er stond in het menu dat het pasta voorgerecht “live” gekookt zou worden door de laatste Masterchef winnares in het restaurant zelf; toen ik even ging kijken ernaar stond een Indiase kok en de restaurantmanager aan een mooi opgemaakte tafel vol verse kruiden het van tevoren gemaakte pastaprakje op te warmen, en de winnares stond er aan de zijkant bij, te plukken aan een takje peterselie. Misschien had ze het zelf in de keuken mogen maken, en misschien niet onlogisch dat het (grotendeels) van tevoren gemaakt is omwille van de logistieke planning, maar dan had ik haar toch wel achter het fornuisje gezet om het af te laten maken. Nu stond ze er een beetje voor spek en bonen bij – misschien vond ze dat overigens wel prima, dat ze niet écht hoefde te koken, ze leek een beetje zenuwachtig!
)
)
)
)
)
)
)
Helmut zit er een beetje doorheen met de stress en onzekerheid omtrent het wel of niet Duitsland in mogen, Hans deed hem zelfs een hart onder de riem steken na het eten, hij maakt zich zo druk. Hij zuigt al het nieuws, roddels, speculatie en interpretatie dat hij te pakken kan krijgen op en zit volgens mij gewoon te wachten tot het oude nieuws op de tv ’s middags ververst. Na het eten zijn Hans en ik nog even naar de zitjes gelopen om te kijken of er iets aan de slechte verbinding te verbeteren viel, maar dat was niet het geval; wel was er een mooie zonsondergang, en ver op de horizon iets wat op een konvooi schepen leek, heel apart. Terug in de hut heb ik er op ingezoomd met de camera en ingezoomd op de foto; het waren wolken ónder de horizon, mooi!
)
)
)
)
Het duurde ’s avonds een hele tijd voor de Garmin de satellieten wilde vinden, en toen hij ze had waren het weer hele andere nummers als van de laatste tijd; dat merk ik wel meer, dan moet hij wisselen van satellieten en dat kost zoals nu dan soms 15-20 minuten. Hans was al om 22:30 gaan slapen, ik pas om 22:45 vanwege de satellieten!
Dag 100: dinsdag 24 maart 2020: op zee, 643 km gevaren
)
Dag 100 vandaag! Brazilië, de Chileense Fjorden, Paaseiland en zelfs Frans-Polynesië lijken wel jaren geleden onderhand. En we kachelen maar voort met zo’n 27 km/uur over de oceaan zonder te stoppen of zonder dat de motor ooit (normaal gezien) stopt. Heel apart. Hans heeft een hele onrustige nacht gehad vannacht, ik heb als een blok geslapen en weet niet eens meer of ik wakker geworden ben vannacht, zo diep heb ik geslapen. Toen we vanochtend opstonden was de zon nog niet eens boven de horizon, en het was grijs en bewolkt. De zee is op zich glad, de golven zijn nog geen 1-2 meter hoog denken we, maar toch is het oppervlak wel redelijk ruw, met witte kopjes vanwege de wind. Een bekend zicht deze reis, bewolkte lucht en ruwe zeeoppervlak, zo enorm anders dan op de Columbus waar je normaal gezien levend verbrandde zodra je buiten op dek ging en er vaak nog geen rimpeltje in het wateroppervlak zat! Of zelfs de vrachtschipreis, zelfs daar hadden we beter weer dan hier!
)
Tijdens het ontbijt heb ik nog wat goede honing kunnen scoren en hebben we een kort tekstblogberichtje geschreven om onze anderhalve trouwe fan van het blog te laten weten dat foto’s en verhalen echt onderweg zijn, maar nog even kunnen duren vanwege de situatie en het zwaar overbelastte scheepswifinetwerk. Als whatsapp binnen 5 minuten ge-update is met tekst-appjes dan vind je het onderhand al een goede dag! Op normaal snel internet heb je daar geeneens erg in… We hopen de blogmailtjes over een week of wat te kunnen versturen als we (hopelijk) in de buurt van de Canarische Eilanden komen.
)
Na het ontbijt zijn we nog even buiten op dek gaan uitwaaien; zo zat het gisteren vol met zeevogels rondom het schip, zo was er vandaag geen één te zien. Duidelijk dat gisteren gewoon een goede plek was, misschien een school vissen of zo waarvoor de zeevogels het schip als observatieplatform en rustplek gebruikte om vanuit te jagen. Er waren vandaag ook geen schepen om ons heen, overigens. We hebben even uitgewaaid maar de wind was net iets te hard en de wolken te dicht om nog een beetje in het zonnetje te kunnen zitten, die verdween steeds achter de wolken helaas. Terug in de hut kondigde de cruisedirectrice om 9 uur aan dat de kapitein vandaag jarig was en je hem moest feliciteren als je hem tegenkwam, maar niet vertellen hoor, hij wist er niet vanaf. Muts. Nu toch wel…
)
)
)
)
)
We hebben ’s ochtends wat thee en koffie genomen met een van de chocolaatjes van de chefkok; ze waren massief chocola en ook nog eens goede chocola, niet de smakeloze cacao-loze chocola waarmee ze bakken. Lekker!
Tijdens de lunch was het netwerk erg wisselvallig; Hans kon erop en whatsapps en zelfs mails binnenhalen (voor zijn mobiel een unicum op dit slechte netwerk), maar ik kwam er de hele lunch niet op helaas. Helmut was bijzonder zwartgallig tijdens het eten en zat apocalyptische dingen te voorspellen. En hij vertelde dat men die er verstand van hadden schijnbaar hadden gezegd dat de officiële brief ter beëindiging van onze reis niet vermelde dat we de CRUISEprijs terugkregen, maar de PASSAGEprijs, in andere woorden, dat kost en inwoning voor deze komende tijd er nog vanaf getrokken wordt. Tja, goed mogelijk, niet onlogisch (niet erg klantvriendelijk) en we veranderen er links of rechtsom niets aan, we mogen denk ik blij zijn ALS we iets terugkrijgen. Zou een andere reden kunnen zijn waarom ze zo langzaam varen, want voor niet-gevaren dagen vóór de 15e moeten ze ons denk ik wel de volle prijs terugbetalen. Maar uiteindelijk moeten ze niets en hebben ze veel slimmere advocaten dan wij ooit voor elkaar zouden krijgen en moeten we maar blij zijn met iets neem ik aan. De excursies waren niet inbegrepen in de prijs dus die krijgen we niet terug want die hebben we ook (nog) niet betaald, het gaat nu om de kale cruiseprijs.
)
)
)
)
Na het eten zijn we terug naar de hut gegaan om de middag rustig door te brengen met een klein beetje dutten, wat kletsen, films te kijken en te computeren. Ik ben rond 15:30 een ommetje gaan lopen en daarna hebben we wat sinaasappels genomen.
)
)
Tijdens het avondeten besloot ik van een voorgerechtje een hoofdgerechtje te maken; ze hadden spaghetti carbonara en serveren dat nooit als hoofdgerecht, altijd als voorgerecht. Dus ik vroeg het als hoofdgerecht; was geen probleem, er wordt niet vreemd gekeken, u vraagt wij draaien. Alles kan in principe!
)
)
)
)
)
Iedereen was een beetje mat en moe tijdens het eten. En het slechte internet hielp er ook niet aan, je kunt er bijna niets op doen – ’s ochtends tijdens het ontbijt is het nog enigszins te doen maar je bent al gauw 2-3 dagen bezig met te proberen een website te openen, bijvoorbeeld. En een kleine foto op whatsapp downloaden is tegenwoordig al helemaal niet meer te doen. Wel kreeg ik het voor elkaar een persbericht van Transocean te openen waarin vermeld werd dat onder andere de Astor terug naar zijn thuishaven ging; gedateerd 13 maart. Oeps, toen waren we nog in Mauritius. Apart. Je gaat je dan gelijk afvragen hoe en wat, maar we hebben de volgende dag nog Reunion bezocht, en waarom zouden we anders nog koers gezet hebben richting Mozambique en gezondheidsformuliertjes voor Zuid-Afrika in moeten vullen? Zodat ze een paar dagen later kunnen zeggen dat de cruise ten einde is dan officieel de bedoeling was? Maar waarom zouden ze dan zo’n persbericht plaatsen als dat hun bedoeling was? Je moet denk ik niet te veel in complotten denken maar vreemd is het wel.
We zijn moe de laatste tijd, moe van het op zee zijn en de onzekerheden en gewoon moe van het reizen. Het zal lekker zijn om thuis te zijn ondanks alle onzekerheden die dat dan weer met zich meebrengt. Want voorlopig zitten we nog altijd in een corona-vrije bubbel op zee en dat is ook wel een lekkere gedachte! We zijn rond 22:30 gaan slapen.
Dag 101: woensdag 25 maart 2020: op zee, 665 km gevaren [Steenbokskeerkring]
)
Ik ben een paar keer heel even wakker geworden maar heb in principe weer als een blok geslapen, en Hans heeft ook redelijk goed geslapen. We verzetten de klok nu al een tijdje niet meer en merken dat doordat we steeds iets later wakker worden; het is namelijk steeds iets later licht ’s ochtends. Zo zou vanochtend de zon pas 7:22 boven de horizon komen, en we merken het doordat we pas iets na 7 uur wakkerschrikken, nog een beetje slaapdronken. Maar het vroeg opstaan bevalt ons goed, we staan al heel deze reis automatisch zonder wekker rond 7-7:15 uur op om om 7:30 te ontbijten. Voor excursiedagen deden we weleens de wekker zetten voor de zekerheid maar die is nooit afgegaan want we waren altijd eerder wakker. Het is een prima ritme op zich.
)
We zijn gaan ontbijten en ik had wonderlijk genoeg een hele goede whatsapp-ochtend; ik heb 4 foto’s van ons kleinkind kunnen downloaden en 3 echo’s van ons volgende kleinkind-in-wording. Fijn! Hans had een redelijke verbinding (alles is relatief, heb je thuis zo’n verbinding dan ben je ervan overtuigd dat de boel platligt in storing) en we hebben zo over elkaar’s mobiels verdeeld redelijk kunnen appen en foto’s downloaden; ik de foto’s en Hans appen. We hebben er dan ook heel lang gezeten, tot na 8:30.
)
Toen zijn we naar boven gegaan; ik ga nog altijd omhoog met de lift, en toen de liftdeuren opengingen stonden daar de vent van het handdoekvouwen en zijn vrouw. Schrik! Maar ik ben ingestapt, heb zelfs (automatisch) “morgen” gemompeld en heb de twee verdiepingen uitgezeten. Zij stapte uit bij het buffet, hij ging gelijk door naar de bar op 8. Ze zeiden of deden niets en ik stond zo neutraal mogelijk ze te negeren, maar de zenuwen gierde niettemin door mijn keel, zeker toen ik die verdieping lang alleen met hem in de lift stond.
Boven op dek was het druk met bemanningsleden die aan het verven en andere klusjes aan het doen waren. Het zijn rustige zeeën en rustige dagen de laatste tijd, dus zat tijd voor alle achterstallige klusjes waarschijnlijk. We hebben even voorop gestaan maar er was weinig te zien en het was bewolkt en zelfs een beetje fris, ondanks dat we ergens voor het opstaan over de Steenbokskeerkring terug de tropen ingegaan zijn. Er stond amper wind en het was wel lekker even zo staan, maar we zijn het allebei wel zat. De huidige onzekerheid, de komende onzekerheid, het schip zelf, het rustig voort kachelen. De reis mag afgelopen zijn, we zijn aan het aftellen. En omdat je weet dat je verder niets meer hebt om naar uit te kijken (de komende technische stop wordt het enigste volgende hoogtepunt, al zit Helmut iedere maaltijd zwartgallig zijn volgende pensioenuitkering erop te verwedden dat we niet eens de haven in mogen bij Lissabon), voelt het alsof je je tijd aan het uitzitten bent. Ach ja! Voorlopig zijn we nog altijd voor de derde keer in 5 jaar tijd rond de wereld aan het gaan!
)
)
)
)
)
)
We lijken maar niet vooruit te komen; op de kaart waren we gisteren heel de dag ter hoogte van Luderitz, vandaag zijn we nog maar amper bij Walvisbaai. Bizar, je verdenkt ze er haast van dat ze ’s nachts langzamer varen, maar we doen toch iedere nacht tussen 22:30 en 7 uur ongeveer 250 km, dat is redelijk en dezelfde soort snelheden als we overdag varen.
We hebben rond 10:30 een kopje thee en koffie genomen met een van de laatste chocolaatjes van de chefkok. Ik heb heel de ochtend gewerkt aan het vormgeven van onze nieuwe begraafplaatsen-pagina; onze reishobbyis zo groot geworden dat we vonden dat de “gewone” begraafplaatsen die we tijdens het beoefenen van onze reishobby vinden ook een eigen plekjeverdiende. Voorlopig is het al een hele klus om de boel te inventariseren en enigszins in een website te plakken; het schaven en mooi maken komt nog wel later. Hans heeft ondertussen lekker films gekeken; daar hebben we er gelukkig meer dan voldoende van bij!
Met de lunch zijn we naar het buffetrestaurant gegaan, waar achter op dek een barbecue was. Het is heel de dag bewolkt maar nu net op het moment van de barbecue kwam de zon tevoorschijn; gelukkig had Hans aan de petjes gedacht, want toen we een paar minuten eerder nog in de hut waren had het niet nodig geleken. De barbecue, ach, er is niet veel aan, het is geen happening zoals Hans zegt. Het is iedere keer dezelfde barbecue (dit keer alleen geen spareribs), het vlees is amper gekruid, de kip is droog, er is niets om de boel mee aan te kleden behalve ketchup en mosterd, en barbecuesaus waar meestal geeneens smaak aan zit (was vandaag trouwens redelijk te doen), en altijd weer die maiskolven en gepofte aardappelen. We zijn aan de lange picknicktafels gaan zitten, hebben een bordje gevuld, het opgegeten en toen hebben we nog een ijsje buiten gegeten om nog een beetje vitamine D op te doen, voor we langs de toetjes en het koffie en thee station binnen in het buffetrestaurant liepen voor een kopje thee om naar de hut mee te nemen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik heb ’s middags geprobeerd een dutje te doen, en had niet het idee dat het erg opschoot, maar volgens Hans is het me toch redelijk gelukt. Hij heeft ook een klein dutje gedaan en toen ben ik rond 15:45 drie kwartier gaan lopen, even langs receptie om te kijken of er nog bijzonderheden waren, en langs het welness center op dek 3 om een afspraak bij de kapper te maken. Is 50% duurder dan thuis, maar thuis zijn alle kappers gesloten en wie weet hoe lang dat allemaal nog duurt allemaal – en of je zin hebt om in een drukke kapper omringd door andere mensen te zitten wachten. Was een idee van Hans en op zich geen slecht idee, het alternatief is een elastiekje gebruiken!
)
)
)
)
)
Daarna ben ik gaan douchen en om 18 uur zijn we gaan eten waar Reba vertelde dat ze vandaag bij de barbecue toch zo’n vreemde aanvaring had gehad; een vrouw die altijd een boze uitdrukking heeft, redelijk onaangenaam overkomt en weleens boos met haar man verplaatst is naar een andere tafel tijdens de lunch omdat ze vonden dat we teveel lawaai of geen Duits spraken of wie weet wat, had door de wachtende lijn heen gedouwd voor Reba langs, echt tegen haar aanduwend, om bestek te pakken. Toen weer voor iemand anders langs om een bord te pakken, en toen verderop in de rij om een stuk vlees te pakken. Daarop deed de man die achter ons zit bij het avondeten en bij Paaseiland tegen het beeld geleund had zichzelf voor haar planten om haar tegen te houden, zodat ze even geen kant op kon, want ze had schijnbaar ook tegen hem aan lopen duwen. Sowieso is het idioot dat je zo agressief door de hele lijn heen snijdt, men zal er goed pissed om zijn geweest. Gek genoeg gebeurde het toen wij er nog zaten, want we hadden Reba en Helmut in de rij zien gaan staan en zijn daarna het zicht op hen verloren – en die vrouw en haar man zaten aan de picknicktafel achter ons. Maar we hebben van het geheel helemaal niets gemerkt!
Het avondeten was best lekker, al met al, of in ieder geval goed te doen met een lekker rabarber-kruimeltoetje toe, alleen het internet was belabberd. Helemaal niets lukte, behalve een website van de WHO die ik al drie dagen probeer te openen die toch ondanks alles opeens geladen bleek toen we na het avondeten beneden in de hut zaten. De eerste, milde symptomen van het virus zijn schijnbaar zo algemeen, dat kan van alles wel zijn, een verkoudheid of gewoon een vermoeiende dag kan dat soort symptomen ook al opwekken. Jeetje, dan is het echt wel lastig zeg. Helmut vertelde dat ze gisteravond tot 1 of 2 uur hadden zitten kaarten, en dat toen het internet perfect was geweest; ja dat snap ik wel, dan liggen alle normale mensen in bed!
)
)
)
)
)
We hebben de rest van de avond lekker gecomputerd en films gekeken en zijn rond 22:30 gaan slapen.
)
Dag 102: donderdag 26 maart 2020: op zee, 645 km gevaren
)
Hans heeft een hele slechte nacht gehad, ik ben een paar keer even wakker geworden en heb veel gedroomd. Doordat we geen klok verzetten, wordt het steeds later licht; de dag duurt nog wel 12 uur, maar vandaag bijvoorbeeld komt de zon om 7:45 op en gaat om 19:45 onder. Zelfs de Garmin begint al verschil in tijd te laten zien en suggereert dat we al een tijdszone hadden moeten opschuiven. Ik ben benieuwd of ze dat zullen doen op den duur om het dag/nacht ritme aan te passen, of pas voordat we onze eerstvolgende haven Lissabon aandoen? Want theoretisch gezien varen we door zo’n 2-3 tijdszones “naar links’ sinds de laatste aanpassing voor Mozambique, dus de klok verder terugzetten, voor we weer ‘naar rechts’ moeten gaan aanpassen terug naar voren naar Europese tijd.
De grote reus aast de laatste tijd op “ons” tafeltje bij het ontbijt, of het tafeltje van het ouder echtpaar waarvan de man van de trap gevallen was, maar doet de laatste dagen niet reserveren door een servet anders te leggen of zo, maar door de stoel scheef te zetten. Gisteren stond de stoel van het tafeltje waar het ouder echtpaar altijd aan zit scheef, vandaag die van ons. Hans had zoiets van we gaan er gewoon zitten, het is goed – stoelen scheef zetten is iets voor buiten voor dekstoelen, niet voor in een restaurant. En dan nog. Maar ja, je hebt toch even het moment dat hij terugkomt naar “zijn” tafeltje en je even moet doen alsof je gek bent en niet snapte wat de bedoeling was. We zijn in ieder geval niet opgestaan en hij is gegaan naar het tafeltje waar hij meestal zit als hij niet die van “ons” of van het ouder echtpaar te pakken kan krijgen. Sowieso neemt niemand behalve hem die van het ouder echtpaar, want zij zit in een rolstoel en hij is ook niet de mobielste meer tegenwoordig na zijn val, en het is voor hen veel fijner om gelijk bij binnenkomst te kunnen gaan zitten dan om met die rolstoel door heel het restaurant te moeten manoeuvreren. Ik heb zelfs de indruk dat sommige obers hun tafeltje alvast voor hen reserveren; soms als wij binnenkomen, en dan zijn we al ver de eerste, staat er namelijk al een broodmandje met boterhammen en bakjes jam klaar op dat tafeltje. Vind ik op zich wel sympathiek, om die enkeling tegen te houden die niet snapt of niet geïnteresseerd is in het feit dat zij moeilijk door heel het restaurant kunnen karren en anders dat tafeltje zou nemen.
)
We hebben tot 8:30 ontbeten, ik kon wonderlijk genoeg zelfs enkele nieuwsbrief-stijl mails laden (meestal nu op scheepswifi kan ik alleen de inhoud van tekstmails laden) maar dat hele uur niet een keer op whatsapp komen, Hans had dan weer een goede whatsapp verbinding en kon zelfs wat foto’s downloaden. Heel apart hoe dat altijd gaat.
Na het ontbijt zijn we even buiten op dek gaan uitwaaien, maar het was grauw en grijs en bewolkt, heel ontropisch. Los van de temperatuur die prima was en al in de 20 graden zat. Er is niets te zien; geen vogels, geen vissen, geen schepen, geen land. Normaal hebben we daar nooit zo’n last van, nu wel een beetje? Misschien omdat de sfeer hier aan boord niet zo geweldig is deze reis? Of dat we naar huis willen (en eigenlijk ook niet. Je wilt naar huis vanwege het pffffff-gevoel maar je weet ook wel dat het eigenlijk beter is om voorlopig nog even aan boord te blijven). Het is wel zo dat we nu al iets van een week lang gladde zeeën hebben; zelfs als het oppervlakte een beetje ruw is zoals na het ronden van de Kaap, zijn de golven nog altijd klein – voor deze reis is dat echt een unicum! Wel begint er weer een forse storm te vormen, komend vanuit Antarctica en nu zichzelf tegen de Kaap aan het aandrukken; gelukkig lijkt het zwaarste gedeelte van de storm naar het oosten uit te wijken, en achtervolgt ons alleen een relatief rustig gedeelte; we zitten nu ter hoogte van de Namibische/Angolese grens (we schieten maar niet op op de kaart!) en het golvengebied van 3-4 meter hoogte is nu nog maar pas aan de Zuid-Afrikaanse/Namibische grens, dus misschien dat we het voor kunnen blijven tot het uitgeraasd is. Aan de andere kant van Afrika zijn de golven nu 5 meter en hoger!
)
)
)
)
)
)
Ik kan door het verschuiven van de tijd al geen dagelijkse foto uit het raam meer maken als we opstaan; ik heb het vanochtend geprobeerd maar je ziet alleen een zwart vlak! Dus nu moet ik eraan denken als we terug van het ontbijt komen.
We waren rond 9 uur terug in de hut waar we een beetje geluierd en gecomputerd hebben en gedubd over onze waterrekening (een van de mails die we konden openen vandaag) en waarom we zoveel meer verbruikt lijken te hebben het afgelopen jaar. Kunnen we hier nu op zee toch geen zinnig antwoord op geven, dat zal moeten wachten tot we thuis zijn waarschijnlijk.
Om 10:30 zou het “spectaculaire dorpsfeest” beginnen volgens de cruisedirectrice; op dek 7, 8 en 9 buiten zouden allerlei stalletjes met spelletjes en zo opgezet worden waar je dan punten voor moest verzamelen en een surf en turf voor twee personen kon winnen. We zijn benieuwd? We zijn om 10:30 boven op dek gaan kijken, en zijn als eerste gelijk naar dek 9 gegaan om van daaruit naar beneden te werken.
)
)
)
De verschillende afdelingen van het schip hadden ieder een hoekje waarin ze een spel begeleidde; boven op dek 9 waren een paar spelletjes zoals kegelen en bowlen, op dek 8 stonden wat tafels met verschillende spelletjes; zo had de fotograaf een “raad de foto” spelletje, waar je van een 10tal mooie foto’s moest gokken waar ze genomen waren (niet altijd even voor de hand liggend, want soms had de fotograaf een grappig standbeeld ergens gefotografeerd of zo). De “kleine-zwaan” ober had een Memoryspel liggen waar je dezelfde foto’s bij elkaar moest zoeken, de conciërge had een pot met vlinderpasta erin en moest je het aantal raden, een van de zangers had een taart staan en daarvan moest je raden hoe zwaar hij was, en onze Roemeense Chief Electrical Engineer begeleidde of stond in ieder geval bij een soort Dokter Bibber spelletje (hopelijk had hij de voltage niet al te veel opgevoerd!).
)
)
)
)
)
)
)
)
Beneden op dek 7 had het hotel een handdoekvouw-wedstrijd, waarbij je de steward moest nabootsen in het maken van een handdoekdiertje. De gastheer begeleidde samen met een van de dansers water-golf; je moest vanaf de rand van het zwembad een licht plastic balletje in een van vijf hoelahoepen slaan die in het water dreven (best lastig want de balletjes waren erg licht en de hoepels bewogen constant rond het zwembad op de beweging van het schip). De twee dames van het excursiekantoortje hadden een bakje met smarties waarvan je in een minuut tijd zo veel mogelijk met een rietje naar een ander bakje moest verplaatsen, de gespierde yogaleraar had in het rookhoekje iets met darts, en twee barlui hadden een spelletje met tennisballen. Best grappig allemaal, alleen het lijkt hier gewoon nooit echt van de grond te komen. Voor een deel ligt dat vast ook wel aan het publiek, dat nu op zich wel vrolijk meedeed, maar ja, maximaal 100 man op alle drie de dekken samen? Zoiets. Er is gewoon niet zo veel animo voor. En het wordt altijd maar halfslachtig opgezet lijkt het.
)
)
En wat we eigenlijk al vermoed hadden, de keuken was bezig een buffet uit te stallen; zo te zien aan de kookplaten en de bakken die op gegeven moment met ijsklontjes gevuld werden een Aziatisch wok-buffet. Dat wordt dan ook NERGENS in het dagprogramma genoemd, bizar. Ik had al zo’n vermoeden dat er iets met eten zou zijn omdat het dorpsfeest in het programma om 11:30 afgelopen is, en het cabaret begint om 13:30 “om de calorieën weg te dansen”. Dus sowieso een gat van 2 uur in het programma, maar ik had eigenlijk meer verwacht dat er ook stalletjes met eten zouden zijn zoals ik bij een dorpsfeest zou verwachten. Maar schijnbaar kregen we dus vandaag, na de barbecue van gisteren, weer een speciale lunch.
)
We hebben een tijdje vanaf de reling op dek 8 neergekeken op de bedrijvigheid van dek 7 (en ik werd in het begin aangetikt door de cruisedirectrice die iets in het Duits in mijn richting had geroepen, en toen in het Engels me aansprak of ik haar niet begrepen had en niet mee wilde doen?). Iets voor 11:30 zijn we beneden aan de picknicktafels gaan zitten terwijl de koks bezig waren het buffet klaar te zetten met verse groente en verschillende vleessoorten, noedels, kruiden, knoflook en sauzen.
)
)
)
We zaten vlakbij twee barlui en hun stalletje; zij hadden een spelletje waarbij een tennisbal door een buis naar beneden gerold wordt en jij moet met een stok die je 10 cm boven de grond houdt snel reageren en de tennisbal aantikken als hij eruit rolt. Klinkt supersimpel, was behoorlijk lastig; sowieso om aan sommige mensen uit te leggen wat nu precies de bedoeling was, maar omdat je geen zicht op de bal hebt tot hij uit de buis komt rollen, reageer je al gauw te laat. Plus wij hadden in de gaten dat de barman weleens de bal een extra zetje gaf met zijn vinger; soms liet hij hem gewoon door de zwaartekracht naar beneden rollen, maar bij de Nederlandse man die redelijk fanatiek is en nogal een aandacht vragende zeur gaf de barman de bal een bijna onzichtbaar maar vals zetje met zijn vinger waardoor hij er veel sneller uit kwam rollen… Op zo’n klein schip word je vanzelf bekend; zo vragen serveersters die overal in de openbare ruimtes rondlopen al nooit meer of we een drankje willen, van ons is bekend dat we niet geïnteresseerd zijn in drinken. Wel weer in eten, dat weten ze wel; de koks kennen ons inmiddels wel denk ik! En ik denk zomaar dat deze barman het wel leuk vond om de Nederlander te zien springen voor de bal!
)
)
)
)
)
)
De spelletjes gingen door tot iets voor 12 uur, en het buffet werd rond 12 uur geopend. Hans ging als eerste een bordje halen; je schepte de rauwe groente en voorgegaard vlees op die je wilde, wees knoflook, chili, en gember aan als je dat wilde en de sauzen (ketjap, oestersaus, zoete chilisaus, sambal, enz) aan en of je gewone of glasnoedels wilde, en de kok wokte het ter plekke tot een lekker geheel. Het duurde even per bordje maar gelukkig was er niet zo veel animo voor het wokbuffet (te exotisch zeker voor de Duitsers), en er waren drie koks tegelijk bezig, dus je was redelijk gauw aan de beurt als je in de rij ging staan. Binnen in het buffetrestaurant was ondertussen ook gewoon nog de normale lunchservice bezig dus je zag verschillende mensen die binnen een bordje gehaald hadden en buiten kwamen zitten. Wij hebben lekker van ons bordje noedels genoten in de bewolkte maar toch best schelle buitenlucht; het is weer een andere smaak en dat is fijn, en het heeft tenminste smaak! “Mijn” kok gooide enthousiast op mijn teken een handje verse chili in mijn pan, en de chefkok siste geschrokken achter hem “niet zo veel!”. Maar het was helemaal niet zo heet en smaakte best! Toe hebben we een ijsje genomen en onderweg terug naar beneden een kopje thee meegenomen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug in de hut ben ik al gauw een dutje gaan doen en Hans ook eventjes, maar het wilde niet echt vlotten bij hem. Ik heb om 15:30 gewandeld nadat Hans zijn tweede poging tot een dutje iets succesvoller was, en om 17 uur hebben we wat sinaasappels genomen. Om 17 uur kondigde de cruisedirectrice via de intercom de “dorpskoningin” aan, diegene die de meeste punten had gescoord vanochtend, en om 18 uur zijn we gaan eten.
Helmut was om 18 uur Reba gaan halen, want ze was nog monopoly aan het spelen; wij hebben dus maar op gegeven moment ons eten besteld, in het begin deden we tijdens de lunch nog weleens wachten op hen maar zaten dan soms tot 12:15 of zelfs 12:30 te wachten tot ze kwamen. Tegenwoordig wachten we niet meer want Reba zit dan meestal nog een of ander spelletje te spelen wat uitloopt. Nu was monopoly naar de middag geschoven vanwege het dorpsfeest, en natuurlijk uitgelopen, de rest zat er nog schijnbaar, maar Helmut heeft haar meegekregen en ze heeft haar gebouwen en geld bij de rest gedumpt en is meegekomen! Het viel mee, ze waren er rond 18:15.
)
)
)
)
)
Tijdens het eten klaagde Helmut en Reba dat het netwerk het niet meer deed; het leek erop dat ze het wachtwoord gewijzigd hadden. Hans is gelijk maar even naar receptie gelopen en inderdaad, het wachtwoord en de gebruikersnaam waren veranderd. De verbinding was daarmee iets beter maar heel veel scheelde het toch niet echt. Wel lukte het om een paar blogberichten te versturen en wat foto’s binnen te halen, en Hans heeft tenminste nog een beetje kunnen appen met verschillende mensen. Het eten zelf was best goed te doen, er stond alleen weer een hoofdgerecht op de kaart die rechtstreeks van de restjes van de lunch gemaakt was; kalkoen teriyaki met noedels en groente! Heel goed dat ze dat doen, maar iets minder opvallend mag wel, plus misschien ben ik juist morgen heel blij met dat gerecht, maar om het nu vandaag twee keer achter elkaar te nemen… Het vlees-met-jus hoofdgerecht dat wij namen smaakte op zich ook wel, gelukkig.
Na het eten zijn Hans en ik nog even tot 20 uur in het “kantoortje” van het reisbureau gaan zitten voor wifi want alle zitjes waren ver bezet; daar kun je tijdens openingstijden alvast een nieuwe cruise boeken; ze hadden nu de huidige aanbiedingen alvast aangepast voor de 25% en 50% korting waar we recht op hebben; zijn dan nog altijd flinke prijzen. Gisteravond vertelde Helmut en Reba dat ze iemand gesproken hadden die als single ons soort hut had, voor dezelfde prijs als wij met z’n tweeën, en een ander die anderhalf keer zo veel had betaald als wij met z’n tweeën. Komt mede door het forse prijsverschil tussen de Duitse Transocean website en Kras die het lager kon aanbieden aan Nederlandse klanten.
)
)
)
Om 20 uur zijn we terug naar onze hut gegaan waar er een waszakaanbieding op bed lag; die stond gisteren in het dagprogramma voor vandaag, maar dat moet een foutje geweest zijn, want op de kortingsbon die bij de waszak zit stond dat de aanbieding voor morgen gold. Ook zat er een uur-terug kaartje bij, gelukkig, het is hoog tijd! Hans is gaan douchen, en om 21 schoof het nieuwe dagprogramma onder de deur met een update over het internet. Het internet wisselt nu om de 24 uur om 18 uur van wachtwoord, om de overbelasting een beetje te verminderen. Ik denk dat ze dat beter bereiken door je na 30 minuten er automatisch uit te gooien zodat je actief opnieuw moet inloggen voor een nieuwe sessie (wordt ook veel in supermarkten en andere openbare plekken gedaan in het buitenland), en dat je dat laatste wel onbeperkt kunt doen. Dan vermindert de druk op het netwerk doordat mensen eruit gegooid worden die het niet meer actief gebruiken op dat moment, in plaats van zoals nu dat je 24 uur ingelogd kunt blijven per sessie. Ook werd er gewaarschuwd dat we de komende tijd in een gebied met slechte satellietontvangst komen, dus daarmee verslechtert het internet sowieso waarschijnlijk ook al.
)
De klok gaat vandaag zoals gezegd (eindelijk) weer eens een uurtje terug, we zijn nu gelijk met Nederland! Hoewel volgens mij komend weekeind de zomertijd ingaat in Nederland… We zijn oude tijd rond 22:45 gaan slapen terwijl het schip wat meer begon te rollen op de golven.
Dag 103: vrijdag 27 maart 2020: op zee, 680 km gevaren [Nulmeridiaan]
)
We hebben vannacht onrustig geslapen met veel dromen en wakker worden; dat maakt toch echt veel uit of het schip beweegt of niet, dat is wel duidelijk! Maar wel lekker dat de zon nu weer zoals normaal iets voor 7 uur opkomt, dat helpt het wakker worden ook wel. We waren wel een beetje suf en duf bij het opstaan; stijf en stram en hoofdpijnerig in mijn geval. Soms kun je gewoon echt niet lekker liggen op die harde bedden!
)
Hans stond vanochtend bij “ons” tafeltje te wachten tot ik er aan kwam, om zeker te weten dat we daar konden zitten; de reus kwam al vlak achter hem aangelopen maar hij heeft maar het servet van het tafeltje van het ouder echtpaar omgegooid als reservering. Het internet leek het nog te doen vanochtend, dat is mooi, dat betekent dat ze (voorlopig) in ieder geval niet de boel dichtgeschroefd hebben ’s ochtends. Wel was het zo dat het mij letterlijk ruim een half uur kostte voor whatsapp wilde bijwerken – en toen was de verbinding opeens zo goed, dat ik bijna alle foto’s van ons kleinkind binnen kon halen! Je snapt er af en toe niets van. We zijn in ieder geval blijven zitten tot 8:45 omdat het op het laatst zo goed ging, Hans heeft ook flink kunnen appen (scheelt ook dat we nu gelijklopen met Nederland, eerder was het net te vroeg voor de meesten).
)
Toen zijn we naar buiten gegaan maar daar was het al drukkend heet; gelukkig nog wel enigszins bewolkt maar op gegeven moment brak de zon door de wolken en stond je gelijk doornat van het zweet. We hebben even gekletst met de oudere Nederlandse dame en zijn toen gauw naar binnen gegaan, terug de koelte in. We waren rond 9:15 terug in onze heerlijke koele hut, wat een genot.
)
)
)
)
)
)
We besefte ons vandaag dat we alweer 13 dagen niet aan land geweest zijn, Reunion was de laatste keer; gelukkig is dat wel onderbroken geweest door de technische stop in Durban waardoor je toch een beetje het gevoel hebt dat je aan land geweest bent!
We hebben ’s ochtends een beetje samen gedut, gekletst en koffie en thee genomen met het laatste chocolaatje van de chefkok. Tijdens de lunch bleek het netwerk alweer niet meer te werken, dat zat er op zich wel in natuurlijk. Maar ik wist op de een of andere manier toch wat mailtjes binnen te halen, dat is maar meegenomen denken we maar. Het was heiig buiten vandaag maar we zijn niet meer naar buiten geweest, daarvoor was het vanochtend al te warm geweest!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
’s Middags heb ik een stevig dutje gedaan van 2 uur, Hans een half uurtje. Toen ik wakker werd voelde het alsof ik nog wel had kunnen slapen, maar de hoofdpijn was in ieder geval zo goed als weg; het was even nodig geweest. Toen hebben we aan een boodschappenlijstje voor Hans zijn dochter gewerkt voor de eerste boodschappen om het paasweekeind mee door te komen, en daarna ben ik gaan wandelen.
)
Ik loop nu zo’n 3 kwartier of iets langer, afhankelijk van hoe gestoord ik word van die rondjes lopen (drie kwartier is al 9 rondjes waarbij ik achtjes draai over heel dek 4). Ik heb nu een oudere man achterin de doodlopende gang aan de andere kant van het schip die breed moet lachen iedere keer als hij me ziet, omdat hij me een keer tot aan het einde van de gang zag lopen en omdraaien, en vandaag sprak een andere oude man me lachend aan in een ander gedeelte van de gang, dat hij me steeds om dezelfde tijd ’s middags zag; ik legde uit dat het sport was, dat ik rondjes liep vanwege een longembolie en trombose, en hij schudde zijn hoofd, zo jong zo jong. Beterschap! We kwamen een heel eind in zoverre als Duits op Nederlands lijkt, dat scheelt toch vaak wel!
Ik ben tijdens mijn laatste rondje nog even bij receptie gaan kijken of er iets nieuws was (zoals, alvast het nieuwe wachtwoord voor 18 uur of zo) maar er was verder niets te halen of te zien. Terug in de hut heb ik een handwasje gedaan en gedoucht en toen was de middag alweer bijna om. Terwijl ik aan het lopen was geweest zijn we over de nulmeridiaangevaren; best een gek idee om te beseffen dat je daarmee loodrecht (en zo’n 7.500 km) onder Greenwich in Londen zit. En zo’n kleine 10.000 km van thuis vandaan. De nulmeridiaan werd zelfs genoemd tijdens het 17 uur praatje genoemd, dat doen ze echt wel beter hier aan boord, die nautische dingen vertellen.
Om 18 uur zijn we zoals in het dagprogramma had gestaan naar receptie gelopen voor een nieuw wachtwoord voor het internet. Maar de beide receptiedames schudde hun hoofd; was er nog niet. Met ons verzamelde al gauw een stuk of 10 man, en de dames zijn maar gaan bellen naar de communicatie baas, want ze snapte wel dat ze iets moesten doen. Na heel veel bellen en oproepen waar de communicatie-man zat kregen ze hem eindelijk telefonisch te pakken; hij had het oude wachtwoord van vandaag weer opengesteld die konden we gebruiken. Hij had duidelijk zijn werk dus niet gedaan, want hij had vandaag wel de account afgesloten, maar dus geen nieuwe gemaakt. Pas om 18:20 konden we naar het restaurant lopen om te gaan eten, zo lang had het geduurd.
Het kostte mij de hele maaltijd en veel proberen om uiteindelijk op whatsapp te kunnen komen om het boodschappenlijstje naar Hans zijn dochter te sturen; email was daarentegen geen probleem geweest. En Hans had een prima whatsapp verbinding tot ik zo ongeveer eindelijk online kwam, en toen was het bij hem gauw gebeurd. Alsof je in estafette moet internetten! Het eten was redelijk te doen; Hans zijn hoofdgerecht had er eerst niet zo succesvol uitgezien (de steak), maar was uiteindelijk erg lekker en waarschijnlijk lekkerder dan mijn aubergine, waar hij eerst nog erg over had getwijfeld. De stemming was een beetje mat aan tafel, iedereen probeerde op internet te komen en Helmut zat het nieuws wat hij vandaag opgezogen had somber te herkauwen. Hij had opgevangen dat de grens met Nederland dicht was, maar op whatsapp bevestigde men thuis dat voor zover zij wisten de grenzen nog open waren. Pffff. Je probeert de geruchtenmachine je niet mee te laten sleuren, maar bij zoiets ga je toch even twijfelen natuurlijk. Ik ben eigenlijk heel blij dat wij weinig mensen spreken en van het Duits om ons heen weinig meekrijgen tenzij we heel geconcentreerd gaan luisteren, want zo krijgen we minder geruchten mee; Helmut en Reba zijn de hele dag de hort op spelletjes aan het spelen en die horen dus van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat van alles en nog wat. Het gonst schijnbaar, men zoekt informatie.
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we nog even bij het reisbureautje gaan zitten om een half uurtje te internetten, om rond 20 uur naar beneden te gaan. Het was bloedheet in het restaurant en in het openbare gedeelte geweest, we waren blij met onze airco, zelfs al staat zelfs die niet zo heel koud (maar blaast wel hard!). Het dagprogramma werd pas om 21 uur onder de deur, niks van bijzonders morgen behalve dat de bemanning een barbecue krijgt, leuk! Zo ongeveer eens per maand wordt er een feestje aangekondigd voor de bemanning, en of men dan het buitendek van de Hanse Bar op dek 8 vrij wilt houden.
Hans lag al om 22:15 in bed, moe en met een beetje maagzuur, ik lag er om 22:30 in.
Dag 104 zaterdag 28 maart 2020: op zee, 658 km gevaren
)
Hans is vannacht om 3 uur wakker geworden en heeft daarna geen oog meer dichtgedaan. En we hadden allebei last van de warmte; het leek wel alsof de airco rond 23 uur al helemaal uit is gegaan en we hebben vannacht liggen zweten tot hij vanochtend vroeg weer wat harder ging blazen. Maar hij staat gewoon veels te laag afgesteld of kan de tropische warmte niet aan.
)
We stonden vanochtend op tijd bij de deur van het restaurant; we hoorde Sacha weer vrolijk roepen achter de dichte deur “are we ready?” om daarna de deur op een kier te zetten en naar buiten te gluren; hij is wel grappig. Het broodmandje stond al klaar voor het tafeltje dichtst bij de deur en wij stonden na de rolstoel als eerste bij de deur dus konden ook ons tafeltje nemen. De reus had eerder volgens mij nog iets tegen ons lopen zeggen van een afstandje (ik DENK iets over dat we er op tijd stonden of zo), maar dat is het gemakkelijke van een vreemde taal, als je niet staat op te letten versta je er niets van en zolang iemand je niet aantikt of op een andere manier je aandacht trekt, heb je vaak geeneens erg als ze tegen je praten. Hans had het bijvoorbeeld niet eens gemerkt. En ik had geen zin om erop te reageren als het inderdaad voor ons bedoeld was.
)
Ik kon tijdens het ontbijt gelijk inloggen en gelijk de whatsapp binnenhalen, we hadden eigenlijk een prima verbinding maar rond 8:20 lagen we er allebei uit, en toen we nog een keertje probeerde in te loggen bleek het gratis account alweer geblokkeerd te zijn. Zoiets hadden de receptie-dames gisteren ook gezegd, dat het account van 18 uur tot 8 uur actief zou blijven. Ach, we hebben redelijk kunnen appen en zo, het was wel prima.
Toen ik op de lift naar boven naar dek 8 stond te wachten sprak de Nederlander van het andere echtpaar mij aan; hij had opgevangen dat er bussen en/of treinen geregeld zouden worden, ook voor mensen die die niet van tevoren geboekt hadden via Transocean (die mogelijkheid is er, net zoals een bagageservice). Eerst zien dan geloven, maar voor Helmut en Reba zou het een mooie oplossing kunnen zijn om dichterbij zijn familie in Zuid-Duitsland te komen, en dan het laatste stuk door een familielid opgehaald te worden; het is tenslotte gemakkelijker om iemand zover te krijgen om één uur of twee uur je tegemoet te rijden dan zes a acht uur. We zijn rond 8:30 naar buiten gegaan waar we ons rondje gedaan hebben, maar ondanks dat er geen zon scheen was het toch alweer aardig warm, dus we zijn niet lang buiten gebleven.
)
)
)
)
)
Terug in onze hut worstelde de airco maar het was nog altijd iets koeler dan in de rest van het schip, dus daar moeten we het maar mee doen. Hans moest wel zijn bloes uittrekken want hij had het veels te warm! We hebben de ochtend lekker in ons holletje doorgebracht en halverwege de ochtend wat thee en koffie met een half stukje chocola genomen; we hebben nog 2 stukken over, we zijn er heel zuinig mee geweest maar ook de chocola is bijna op; we hebben onderhand alleen nog wat sultana koekjes, zuurtjes en pepermunt over van de snoepvoorraad…
)
Volgens het 12-uur praatje van “Kapitein van der Brugge” was de luchttemperatuur op dat moment 33 graden en de zeetemperatuur 28 graden. Oef, we blijven lekker binnen vandaag! Tijdens de lunch was het redelijk gezellig en we hebben redelijk lekker gegeten, Helmut was geanimeerd en vrolijk, maar Reba zat er als een zielig vogeltje bij; ze had haar schouder een beetje verrekt tijdens een van de vele spelletjes op een dag, en dat deed nu schijnbaar een beetje pijn. Niet genoeg pijn om een pijnstiller te (laten) halen, maar genoeg pijn om er heel de lunch heel zielig bij te zitten en moeilijk te doen met het snijden van haar schnitzel en zo. Helmut is dan altijd heel bezorgd, hij kan er begrijpelijk niet tegen als zij ergens last van heeft. Hopelijk houdt ze vanmiddag rust en gaat ze niet nog allerlei spelletjes en dingen doen, dan moet het zo voorbij zijn.
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was weer zoals steeds bloedheet in het restaurant dus we waren blij toen we rond 12:45 terug in onze hut waren; nog altijd niet super koel, maar heerlijk vergeleken met de rest van het schip!
)
)
Een dutje is niet echt gelukt vanmiddag, ik heb een beetje hazenslaapjes gedaan en Hans heeft niet kunnen slapen, maar we hebben even gelegen met onze ogen dicht terwijl het Duitse nieuws aanstond. Om 15:30 ben ik drie kwartier gaan lopen om op het einde een Nederlands krantje bij receptie en twee koppen thee bij het buffetrestaurant te halen omdat ik dorst had, en toen gauw terug naar de hut waar het relatief gezien iets koeler was, want het was bloedheet geweest in de gangen! Zo wordt mijn rondje meer sport dan wandelen, met dat soort temperaturen. En we zijn nog lang niet bij de evenaar dus ik ben bang dat het nog wel een paar dagen zo blijft.
We stonden om iets voor 18 uur bij receptie voor de nieuwe inlogcode voor het internet, en de receptioniste reikte al ongevraagd onder haar computer om een kaartje met het wachtwoord erop aan ons te geven; men heeft geleerd van gisteren en de communicatie specialist heeft vandaag wel zijn werk gedaan. Mooi zo! Ik krijg bij het avondeten altijd een Engelstalig menu, maar soms wordt die niet op tijd geprint, zoals vandaag, en dan krijg ik bijvoorbeeld Reba d’r speciale menu – vandaag was het wel heel bont, want onze ober had haar menu ook nog eens als kladje gebruikt om zichzelf te informeren wat er in ieder gerecht zat! Vooraf konden we uienbhajias bestellen, dus Hans en ik hebben gelijk een dubbele portie genomen, lekker!
)
)
)
)
)
Reba d’r schouder ging een stuk beter vanwege de pijnstillers die ze genomen had, al was ze zelf overtuigd dat ze een spier gescheurd had, en na het einde van de maaltijd moest Helmut wat ijs voor haar regelen; komt in orde zei onze ober, ik regel wel “speciaal” ijs. En hij kwam terug met de plastic zak die Helmut bij had, helemaal tot de nok toe gevuld met ijs! Heel lief maar dat was te veel van het goede, natuurlijk, dus hebben ze de helft overgestort in een van de champagnekoelers voor wijnflessen, zodat Reba en Helmut met een halve zak ijs, precies goed, terug naar de hut konden.
Wij waren zelf ook blij toen we terug naar de hut konden, want het was weer bloedheet geweest in het restaurant. Vreselijk, gelukkig is het in onze hut in verhouding redelijk te doen, maar als ze vannacht de airco weer lager zetten dan voorzie ik weer een slechte nacht. Ik had pijn tussen mijn schouderbladen maar het is gewoon van het slecht zitten; je zit en ligt nooit echt lekker, de bank is overdag hard en ’s nachts is het bed hard. Ook de zitjes in de openbare ruimte zijn niet echt geschikt om lang te zitten, je verlangt gewoon onderhand naar je eigen bed en bank! En bad, in mijn geval. Een lekker lang warm bad wordt steeds aantrekkelijker…
)
’s Avonds toen ik een meetpunt voor de Garmin vastlegde en die downloadde op de computer, zag ik dat we hoogstwaarschijnlijk morgennacht al over de evenaar gaan. Ze moeten het komende etmaal consequent 2-3 knopen langzamer gaan varen om de evenaaroversteek overmorgen overdag te kunnen doen, en anders vindt ie in de vroege ochtend plaats. We zijn rond 22:30 gaan slapen.
Dag 105: zondag 29 maart 2020: op zee, 632 km gevaren
)
Het was een slechte nacht voor ons allebei; Hans sliep wel snel in maar ik heb nog zeker een uur liggen draaien en keren, ik had het warm en kon mijn plek niet vinden, niets lag lekker. Ik ben een paar keer wakker geworden vannacht, en Hans voor het eerst alweer om 1 uur om daarna regelmatig wakker te worden. Ik heb nog om 5:15 op de klok gekeken om rond 6 uur wakker te worden van Hans die naar de wc ging.
Dat gaf nogal wat verwarring, want toen Hans klaar was deed hij het licht in de hut aan, tijd om op te staan. Nee joh zei ik, het is nog 6 uur – de klok op de muur gaf 6 uur aan. Maar onze beider mobiels gaven 7 uur aan, en het tv-routeprogramma ook. Nu had niemand aan de klok op de muur gezeten (een gewoon eenvoudig uurwerkje dat op batterij werkt), maar er had ook niemand aan de mobiels gezeten. En het was natuurlijk nog vroeg na een slechte nacht dus onze hersenen moesten nog opstarten. De uiteindelijke conclusie was dat mobiels en computer van routeprogramma automatisch bijgewerkt waren naar zomertijd, en batterijklokje op de muur de juiste tijd aangaf, scheepstijd, 6 uur dus. Maar ja, helemaal overtuigd waren we nog niet dus ik heb een badjas aangetrokken en ben even naar de lift gelopen waar ik wist dat een scheepsklok moest hangen; en die worden centraal geregeld, dus die moeten goed staan. Inderdaad, 6 uur. Pffffff we konden nog een uurtje slapen maar dat gaat natuurlijk niet, dan ben je inmiddels zo wakker.
)
)
Pas iets na 7 uur scheepstijd werd ook de computer van het routeprogramma teruggezet naar de juiste tijd, scheepstijd; tot dan had hij een uur later gestaan. Dat is hier wel heel slecht, de tijd op het routeprogramma (wat voor veel mensen die net als wij dat programma heel de dag als behang aan hebben staan ook geldt als scheepstijd) wordt niet in de nacht aangepast, maar ’s ochtends rond 7 uur als de betreffende persoon aan zijn dag start geloof ik. We schelen nu in ieder geval dus weer een uur met Nederland, wij lopen nu een uur achter op hen.
We zijn om 7 uur scheepstijd opgestaan en gaan ontbijten; het internet was vanochtend redelijk maar er was eigenlijk niets mee te doen, want niemand leek echt zin of tijd te hebben om uitgebreid te appen, er waren geen mailtjes behalve een Russisch spammailtje dat op zoek was naar een hete date, en we hadden ook niet direct iets op internet te doen verder. Ach ja! De obers waren wat stil en onze ober vergat mijn pap, wat niets voor hem is. Tot ik me realiseerde dat gisteravond het bemanningsfeestje geweest was; ahhh, het was nog een beetje vroeg waarschijnlijk.
)
Hans was als tweede persoon bij de ananas vanochtend, maar die was al zo goed als op; de reus was namelijk voor hem geweest en pakt bijna heel de schaal mee iedere ochtend en dat is best een forse hoeveelheid, zeker 2-3 hele ananassen. En wij weten dat het zondag is doordat de tafel naast ons altijd een glaasje sekt neemt en proost op zondag (dat ze weer een weekje ouder zijn of zo), en doordat de Duitser waar we vaak mee kletsen voor het ontbijt al netjes gekleed is in overhemd en stropdas voor de mis om 10 uur. De scheepspriester hier aan boord doet trouwens iedere dag een uurtje consult, iedere dag! En er is een man aan boord die iedere dag een overhemd met stropdas draagt, zelfs hier in de tropen; het is dan weliswaar een korte mouwen overhemd en de stropdas is wat fleuriger, maar toch. Iedere dag!
We hebben er tot 8:15 gezeten en zijn toen naar buiten gegaan; maar waar het bij het opstaan nog grijs en bewolkt had geleken, was het nu een uurtje later zonnig, schel en heet. Weliswaar iets minder benauwd dan gisteren, misschien wat minder hoge luchtvochtigheid, maar niettemin warm. Het had vannacht geregend en er stond een heel licht briesje voorop het schip, plus de golven waren bijna vlak, waardoor het haast aangenaam was, ware het niet dat de zon al heel schel schitterde op het wateroppervlak. We hebben ons rondje gelopen en zijn toen weer gauw terug gegaan naar de relatieve koelte van onze airco.
)
)
)
)
)
Onderweg naar beneden stapte ik op een antislip-richel op de trap die wat los zat; geen probleem, ik had er geen last van en op zich zat hij wel vast, maar er zijn er hier voldoende aan boord die niet zo vast op hun benen staan en daar kan het wel een probleem voor worden. Plus, misschien is hij bezig om los te komen en dan kan het op enig moment wel gevaarlijk zijn. Dus we seinde Sacha erover in, want het was vlakbij het restaurant, en hij greep gelijk naar zijn radio om het door te geven; dat soort dingen worden terecht serieus genomen. Achteraf besefte Hans en ik dat we sukkels waren; ik had moeten doen alsof ik struikelde zodat ik een gratis cruise kon eisen! Aangezien we op de Columbus begrepen hadden dat dat was wat men deed als er zoiets gebeurde. En daarom word je ook aan alle kanten gewaarschuwd om op te passen, voor het aansprakelijkheidsverhaal. Zo waarschuwde gisteren een bemanningslid voor het losliggende snoer van zijn stofzuiger. Toen ik terug grapte “bedankt maar dat lukt wel hoor, ik heb er thuis ook één”, moest hij hardop lachen; da’s waar ja!
Toen ik het ochtendmeetpunt gedownload had van de Garmin zag ik dat we gewoon lekker op de normale snelheid van de laatste tijd doorgestoomd hadden vannacht; dus we gaan inderdaad als er niet ingegrepen wordt ergens morgenochtend om 3-4 uur over de evenaar. Hans bedacht zich dat men deze nieuwe kapitein misschien niet geïnformeerd hadden over het feit dat we de evenaaroversteek op de heenweg niet gevierd hadden, want zoiets kun je al dagen van tevoren inplannen zodat het op een gunstig moment plaatsvindt, en dat is nu duidelijk niet gebeurd. En ze zullen hier vast niet zo gek doen als op de MS Expedition, die nog even teruggevaren is naar de evenaar voor het feestje omdat we er de eerste keer op een ongunstig tijdstip overheen gingen! Ach ja, het feestje zal hier toch weinig voorstellen; als we ons certificaat maar krijgen!
)
We hebben ’s ochtends een kopje thee en koffie genomen, alleen al voor het vocht binnenkrijgen want al zitten we de hele dag binnen, het is toch warm en je merkt dat je meer moet drinken dan anders. Om 12 uur gingen we lunchen en we hebben redelijk lekker geluncht maar het was vooral ook gezellig; Reba had nergens last van leek het, en was monter, Helmut was ook redelijk vrolijk en niet al te doemdenkerig (niet meer dan normaal: we komen het land niet in, wacht maar), en we hebben gezellig over alles en niets gekletst. Maar zelfs als je lacht en grapjes maakt gaat het gesprek regelmatig over corona; ik denk dat er geen gesprek is wat er niet over gaat. Zelfs wij tweeën samen hebben het er vaak over.
Het was met de lunch weer zoals gebruikelijk bloedheet in het restaurant en het internet deed het helaas niet (ik had gehoopt nog even mee te kunnen liften op vanochtend), dus we zijn gauw na het eten terug naar onze hut gegaan waar het relatief koel is. Wel zagen we tegen het einde van de lunch nog een containerschip varen; die zien we niet veel helaas, we zitten duidelijk niet in vaarroutes. Zo eens in de 2 dagen zien we een vrachtschip in de verte, deze was dan nog relatief dichtbij.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik heb na de lunch anderhalf uur geslapen, Hans uiteindelijk zo’n 20 minuten, en toen ik wakker was zag ik dat we snelheid aan het verliezen waren; we voeren nog maar 11 knopen en al gauw was het nog maar amper 8 knopen. Hebben ze gevraagd aan de kapitein om af te remmen? Of is het een check-engine-lichtje?
)
Vandaag is weer een zee-zondag, en dus een speciaal vieruurtje. We spraken echter af om maar niet te gaan kijken, dat is beter voor de lijn en het is meestal toch niet zo spannend op een “normale” zee-zondag. Ik ben dus gelijk om 15:30 een ommetje gaan lopen om als laatste in het buffetrestaurant twee koppen thee te halen omdat ik flinke dorst krijg in die warme gangen tijdens het lopen! Toen ik terug was waren we weer zo’n 13.5 knopen aan het varen; misschien toch een check-engine-lichtje, hoewel we nu wel een hele knoop langzamer varen dan de afgelopen dagen. Hans is onderhand aan de laatste afleveringen van zijn serie bezig en zich op een nieuwe serie aan het oriënteren, en we hebben vanmiddag op gegeven moment zelfs de luxaflex dicht gedaan in de hoop dat de hut daarmee iets koeler bleef.
Ik heb ’s middags gedoucht en je zweet erna evenveel als ervoor, het moet in de hut inmiddels ook al minstens 25 graden zijn of warmer, pfffff. Ik moet door de warmte een half uur voor en na het douchen wachten om mijn steunkous enigszins gemakkelijk uit en weer aan te kunnen krijgen!
We stonden weer klokslag 18 uur bij receptie; het wachtwoord was hetzelfde gebleven, de verbinding was weer aangezet. Die communicatie-specialist maakt zich er gemakkelijk van af, dat is wel duidelijk. Het avondeten was gezellig en redelijk lekker, en Reba haar schouder was zo te horen weer helemaal beter want ze hadden vanmiddag fanatiek ge-water-golft, aan het zwembad. Helmut is de laatste dagen weer wat vrolijker maar riep vandaag (vrolijk, dat wel) op gegeven moment dat ze nooit meer thuis zullen komen door alle in- en uitreisrestricties omtrent corona. Wel was het weer bloedheet in het restaurant; niet dat het in onze hut heel veel scheelde, ook daar is het onderhand minstens 25 graden overdag, als niet dichter tegen de 30 af en toe…
)
)
)
)
)
19:30 werden we vriendelijk het restaurant uitgekeken; nu met het internet ’s avonds blijven we langer zitten, niet dat er veel mensen reageerde vanavond, helaas. Maar op gegeven moment moeten de obers ook ons tafeltje gaan dekken voor de tweede zitting. We pikte in de hut nog net een mooie zonsondergang mee, en vanavond is schijnbaar Earth Hour, en gaan ook buiten op dek op de Astor de lichten uit van 22:30 tot middernacht. We zouden kunnen gaan kijken voor sterren, maar er hangt nog aardig wat bewolking in de lucht dus of dat veel zin heeft weet ik niet.
)
)
Hans heeft ’s avonds gedoucht en pas na 21 uur werd het dagprogramma onder de deur geschoven; morgen om 10:30 is de evenaarsviering; ze laten maar in het midden wanneer we er daadwerkelijk overheen gaan, ergens vannacht dus… We voelen ons moe alsof we inderdaad de tijd hebben verzet, en we snappen niet waar we toch steeds zo moe van worden. We zijn rond 22:45 gaan slapen.
Dag 106: maandag 30 maart 2020: op zee, 636 km gevaren [Evenaar]
)
Het was weer een redelijk onrustige nacht, maar het leek alsof het iets minder warm was ’s nachts. Nog altijd te warm, maar goed! Hans was helaas weer vroeg wakker en kon niet meer slapen, en we hebben allebei gisteravond nog een tijdje liggen draaien en keren voor we in slaap vielen. Het was nog hartstikke donker vanochtend om 7 uur want de zon komt vandaag pas rond 7:45 op, en zo te zien aan onze positie op de Garmin zijn we ongeveer tussen 5 en 6 uur vanochtend over de evenaar gegaan. Dat is voor het eerst sinds 26 december dat we weer terug in het Noordelijk Halfrond zijn!
Vanochtend was de nieuwe rekening half onder de deur geschoven – we geven weinig uit als we geen excursies hebben! We hoeven van de afgelopen 2 weken alleen internet en 2 drankjes te betalen. Toen we de gang in stapte zag je nog overal de brieven half onder de deuren geschoven.
)
Toen Hans en ik vanochtend bij de deur naar het restaurant stonden kwam de reus ook dicht bij ons staan; ik had het idee dat hij wilde proberen voor ons naar binnen te komen om ons te sarren en “ons” tafeltje te nemen. Hij was er zo op gespind (en is sowieso een onaangename, asociale vent) dat hij niet eens opzij stapte toen de oude vrouw in de rolstoel naar voren gerold werd door een ober en de ober pardon zei. Ieder ander mens was dan opzij gestapt zodat ze voor kon gaan, maar hij dus niet. Wat zijn plan ook was, het lukte hem niet want Sacha deed de ene deur open en Hans maakte zich klein en glipte vriendelijk langs de grote enigszins brede Sacha terwijl die nog bezig was de tweede deur open te maken. De reus was niet zo mobiel dus reageerde niet snel genoeg, en probeerde achter ons aankomend nog het tafeltje van het oud echtpaar in te pikken, ondanks dat de stoel daar al scheef stond als reservering (dat is dus oorspronkelijk door een ober gedaan, duidelijk, en hij vond het van de week dus wel een goeie actie om zelf ook zo te gaan doen, tot wij het negeerde), maar de oude vrouw is wel oud en aan een rolstoel gebonden, maar ze kan nog wel praten en met een hé die is voor ons gereserveerd en nog wat gemopper op hem droop hij af naar zijn gebruikelijke tafeltje.
Onze ober van vanochtend was hetzelfde als gisteren; gisteren was hij mijn pap vergeten en moest ik zijn collega erom vragen, vandaag kwam hij al ongevraagd aanzetten met een bakje pap samen met de thee; hij had geen zin om twee keer te lopen duidelijk, en was er waarschijnlijk gisteren op gewezen door zijn collega. Ach, ik had toch pap willen nemen… Denk ik; een broodje klinkt ook steeds aantrekkelijker. We hadden een redelijke internetverbinding maar niemand was online of had zin om te chatten, dus heel veel konden we er niet mee doen. Wel lukte het bijna om nu.nl te laden – “tuintrends voor 2020; veel buiten doorbrengen in je eigen tuin”, zag ik nog langskomen voor de verbinding weer verbrak…
)
Vandaag hadden we er gelukkig wel aan gedacht om de petjes mee te nemen want tijdens het ontbijt begon de zon alweer fel te schijnen, en toen we na het ontbijt om 8:30 buiten stapte was het al lekker warm. De zee was spiegelglad (wel nog altijd iets meer gerimpeld dan een gladde zee in de Stille Oceaan) en het was erg helder met een scherp afgetekende horizon. Hans zag een vliegende vis een lange afstand afleggen maar voor de rest werd het oppervlak alleen verstoord door ons schip. We hebben even voorop gestaan en achterop gekeken hoe men al bezig was dek 7 voor te bereiden op de komst van Neptunus straks; er werden netten gespannen dus vermoedelijk worden de bemanningsleden die gedoopt moeten worden met het een of ander bekogeld straks…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug in de hut was het best lekker koel en we hebben er even van genoten tot 10:30. Ondertussen heb ik wat nieuwe series op Hans zijn tablet gezet voor hem om aan te beginnen. Om 10:30 ging de intercom bing-bong en daarna klonk er haast minutenlang een feesthoorn, om de scheepshoorn na te doen alsof we nu over de evenaar gingen, en daarna keihard trommelen, ratelen, fluiten en roepen. Toen riep de cruisedirectrice met volle kracht in de microfoon dat Neptunus in the house was, om daarna weer een minuut lang herrie te maken. Heel fijn, zo keihard in je hut. Het deed gewoon pijn aan je oren. Je zult maar ziek op bed liggen en proberen te slapen of zo.
)
Wij zijn iets na 10:30 naar boven naar dek 8 gegaan om van daaruit neer te kijken op dek 7. Neptunus (Sacha) zat op zijn kleurrijk geschilderde troon, begeleid door zijn bevallige gemalin Thetis (de gespierde yoga-leraar met een indrukwekkende boezem en kort rokje) en een bont en lawaaiig gevolg, bestaande uit de zangers, dansers, excursiemedewerkers, de gastheer, de cruisedirectrice en haar hulp, en nog verschillende andere leden van het passagiers-bemanningsteam verkleed in de gekste kostuums die ze hadden kunnen vinden, slingers, vlaggetjes, en felgekleurde pruiken. De cruisedirectrice en Neptunus hadden een lange speech waarin ze zichzelf en hun gevolg voorstelde, met veel lawaai.
)
)
)
)
)
Op gegeven moment kwam de kapitein met de hotelmanager en een andere officier aanzetten met een mooie mand tropisch fruit en twee flessen wodka als verzoeningsoffer, want Neptunus had onder andere aangegeven dat hij dorst had. Dit speciale water zal u zeker smaken beloofde de kapitein, en ze namen allemaal een shotje wodka; het “water” werd goedgekeurd als offer maar de zee lustte ook wat volgens het verhaal (af en toe raakte ze de draad kwijt maar ze hadden een uitgebreid en paginalange script gemaakt), dus de kapitein liep vrolijk naar de rand van het schip en zwaaide de open fles wodka heen en weer om de zee ook een borreltje te geven! De kapitein kreeg de sleutel van de evenaar en mocht ons veilig naar huis brengen van Neptunus, en toen begon de doop zelf.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Er waren (nu) geen bemanningsleden die gedoopt moesten worden. Iedereen die gedoopt wilde worden moest naar voren komen, de voeten van Thetis kussen of een vis, en dan langs verschillende bemanningsleden die allemaal wat deden; de excursiemedewerkers waren verkleed als dokters en deden je gezondheid testen (in het kader van corona-proof zijn) en gaven je een spuitje in de mond van wat leek op tomatensap (al dan niet aangelengd met iets sterkers), je moest bij een ander een vissig hapje eten en bij weer een ander een klontje gifgroene gelei eten, en je kreeg een kappersbehandeling met groene en roze smurrie in je haar. Toen was het op naar het zwembad waar de cruisedirectrice je doopte met een vissige naam en water van een wc-borstel in een emmer zwembadwater gedoopt, en als laatste moest je in het zwembad zelf springen (bremzout zeewater). We waren verbaasd over het animo onder de passagiers om gedoopt te worden! Op de Columbuswaren het zulke feestneuzen maar waren er maar een handjevol die naar voren gekomen waren om gedoopt te worden, hier tientallen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het werd een dolle boel met mensen die zichzelf met maximaal bommetje-effect in het water wierpen of mensen die het zwembad oversloegen omdat ze daar niet op gerekend hadden – of voorzichtig via het trappetje in het water klommen. Mensen die zowel de voeten als de vis kuste, voor de zekerheid, of zich helemaal lieten insmeren met de groene smurrie, we hadden nooit gedacht dat “de Duitser” hier aan boord zo’n lol zou maken! Reba stond ook vooraan om mee te doen, die doet volgens ons echt mee aan alles wat er aan boord geboden wordt, en nadat zij geweest was ging Helmut ook, die met zijn karakteristieke stoïcijnse blik alles over zich heen liet gaan en braaf alles afliep om in het zwembad te duiken. Wat we heel leuk vonden, was dat op gegeven moment tegen het einde de hotelmanager de oude vrouw in rolstoel naar voren rolde voor een groepsfoto met Neptunus en een paar volgelingen; de organisatie is slecht, ze pakken alles maar half aan, maar er zijn absoluut hele zorgzame mensen hier aan boord. En we waren zonder meer onder de indruk van hoe ze het evenaarsfeest aangepakt hebben! Maar de ons eerder ieder beloofde oorkonde lijkt in de praktijk alleen bestemd te zijn voor die mensen die de duik genomen hebben, helaas.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben tot iets van 11:15 staan kijken en toen was het ver afgelopen, de groepsfoto voor de scheepsfotograaf was ook gemaakt, en toen zijn we via het buffetrestaurant voor een kopje thee terug naar de worstelende airco in onze hut gegaan; het was namelijk BLOEDHEET buiten. Het zweet stond op onze lichamen alleen al van het daar zo staan!
)
)
)
)
Om 12 uur bevestigde de kapitein dat het inderdaad warm was; alleen al de watertemperatuur was 30 graden geweest, de luchttemperatuur moet dus minimaal 35 graden geweest zijn. We hebben redelijk lekker gegeten en Reba en Helmut hadden zichzelf alweer opgepoetst en schoongemaakt voor de lunch. Schijnbaar stonk het zwemwater onderhand, dat geloof ik best!
)
)
)
)
)
)
)
)
Na de lunch heb ik een dutje gedaan, Hans ook op gegeven moment, en ben ik om 15:30 gaan lopen; ook in de gangen was het bloedheet, maar in de hut erna scheelde het ook niet veel; de airco heeft veel moeite om het schip te koelen. Onderweg terug naar de hut heb ik een Nederlands en Duits krantje gehaald, ook kijken we meestal ’s middags het Duitse avondjournaal dat men gedownload heeft voor ons en meestal 2 dagen achterloopt. Heel de situatie omtrent het corona virus is onwerkelijk en houdt ons, of we het leuk vinden of niet, ook dagelijks bezig. We beseffen ons dat we hier aan boord hartstikke goed zitten en we weten niet goed wat we moeten verwachten als we thuiskomen. Maar ja, je wilt ook naar huis natuurlijk met al dit gedoe.
)
Iets voor 18 uur liepen we naar receptie voor de nieuwe wifi-code, en waren net allebei de receptionistes bezet met gasten over hun rekening. Een vrouw was erg boos over de hoogte van het bedrag dat ze moest betalen, dat kon nooit kloppen volgens haar, maar gezien het feit dat haar rekening minimaal 8 kantjes was voor iemand die alleen reisde (de onze is 2 kantjes voor ons allebei samen), denk ik dat ze gewoon meer uitgegeven heeft dan ze denkt de afgelopen twee weken. Maar ze was goed kwaad en de receptioniste kon haar alleen blijven vertellen dat wat onderaan de streep stond echt was wat ze moest betalen en dat wat ze op enig eerder moment misschien betaald heeft niet per se betekende dat ze daarmee alles betaald had (een andere receptioniste had haar schijnbaar bij de vorige betaling overtuigd dat ze nu “klaar” was, wat misschien fout was, maar sowieso ook alleen maar tot dat moment gegolden kon hebben). De vrouw stormde uiteindelijk boos weg en de receptioniste zag er gaar uit; volgende, komt u maar. Ze leek haast blij met onze simpele vraag, en had een simpel antwoord; het wachtwoord was nog steeds hetzelfde. Lekker gemakkelijk!
We hadden voor het avondeten een Grieks thema, we hebben dus lekker gebunkerd! Twee voorgerechtjes en alvast gelijk maar een dubbel toetje bestellen, want ze hadden baklava en die is ERG lekker. We zijn naar onze hut gerold na het eten en hadden eigenlijk nog best een derde stuk baklava gelust maar onze magen protesteerde, we zaten vol! Het barkarretje kwam tijdens het eten ook weer eens langs, met ouzo en Griekse muziek, en alle obers en barmannen hadden een mooie blauwe sjerp om. Hans heeft tijdens het eten contact gehad met zijn zus over de dagelijkse situatie in de winkel; er zijn veel maatregelen genomen maar voor de rest is winkelen zo te horen nog redelijk “normaal”; de winkels zijn in principe (weer) goed bevoorraad, er wordt nauwelijks meer gehamsterd, en niemand loopt met mondkapjes. Op zich wel fijn om te horen.
)
)
)
)
)
)
)
)
’s Avonds hebben we nog even naar het Duitse nieuws geluisterd. Soms vliegt alles je even een beetje naar de keel, en daar had ik toen we net terug waren van het eten wel even last van. Niks concreets, maar gewoon even een beetje stresserig en emotioneel. Hans had dat dan weer meer van de week dat hij erg emotioneel was met name nog om onze overleden kleindochter.
Om 21 uur schoof een vol pakket onder de deur; het dagprogramma, een brief over de lezinggeefster die schijnbaar nu een boek aan het schrijven is van passagiersbelevenissen, een printje van een Duits gezondheidsinstituut over het corona virus en de maatregelen die je zelf moet nemen, en twee gezondheidsformulieren van Bremerhaven. Als je het gezondheidsformulier vluchtig leest kun je gelijk denken dat er een corona-geval aan boord is. Maar wij denken dat het een algemeen formulier is dat voor cruiseschepen gebruikt wordt; óf altijd, óf als er een “gewone” besmettelijke ziekte aan boord is zoals noro of zo. En voor alles stoppen ze altijd een voorbeeld erbij hoe je het moet invullen, of vullen ze zelf al een deel voor je in, maar hier nu niet. Dus vermoedelijk zal receptie en de hotelmanager morgen een hoop vragen over zich heen krijgen. Wel vonden we dat het formulier erg vroeg was, en ook snel ingeleverd moest worden; we komen officieel de 12e pas aan in Bremerhaven en kregen het formulier nu al, en deze moet voor de 2e ingeleverd zijn.
)
We waren ’s avonds erg moe en lagen er al voor 22:30 in.
Dag 107: dinsdag 31 maart 2020: op zee, 663 km gevaren
)
We waren gisteravond moe maar het lukte niet om de slaap te vatten; de airco worstelde en werd in de loop van de nacht zelfs lager gezet (zoals Hans terecht opmerkte vanochtend, je betaalt wel voor een hut met airco…). We konden onze draai niet vinden, hadden het te warm, konden niet in slaap komen, werden weer wakker, en als we dan daadwerkelijk sliepen droomde we alles wat los en vast was aan elkaar. Geen goede nacht! Het was haast een opluchting om vanochtend op te kunnen staan. Het was buiten nog volledig donker toen we opstonden, de zon zou pas om 7:50 opkomen.
Vanochtend bij het ontbijt lukte het om een paar foto’s achter elkaar te downloaden, nadat mijn verbinding 20 minuten problemen had gegeven; en Hans kon er bij wijze van spreken al op voordat de deuren van het restaurant überhaupt opengingen. We hebben lang gezeten, tot 8:30, en zijn toen naar buiten gegaan.
)
Het was nog niet zo gloeiend heet buiten, waarschijnlijk dankzij wat bewolking die de hitte van de zon dempte, en een zacht fris ochtendbriesje. Het scheelde ook wel dat het niet zo heel benauwd was denk ik, want op zich zaten we al ruim in de 25 graden vermoed ik. Voor op dek was de yoga klas weer eens bezig; die zitten de laatste tijd meestal op het basketbalveldje, maar nu was de zon waarschijnlijk mild genoeg om hem voorop dek te begroeten. In het water dat nog altijd hartstikke glad is dreef zeewier en in de verte zagen we een schip. We zijn “dichtbij” West-Afrika maar er nog altijd zo’n 200-250 km van vandaan, maar dat betekent wel iets meer activiteit, we zien af en toe een schip.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 8:45 hadden we ons rondje gedaan en zijn we terug gegaan naar de koelte van onze hut om een beetje te rusten; we waren nog duf en moe. Het is nu al zo lang ongekend rustig weer, de langste aaneengesloten periode van deze hele reis!
)
)
We hebben wat thee en koffie genomen in de loop van de ochtend met ons een na laatste reepje chocola, en net op dat moment ging de intercom bing-bong. Oeps. Het was de hulpcruisedirectrice met de mededeling dat er zo veel vragen waren gekomen over het gezondheidsformulier voor Bremerhaven, dat we in de loop van vandaag een voorbeeldje in de hut zouden krijgen. Tja, dat hadden ze zelf ook wel kunnen verzinnen; voor ieder godvergeten formulier kregen we een voorbeeld, al hoefde je alleen maar je naam en adres in te vullen, en voor dit formulier niet! Rond 11:30 werd het voorbeeld al onder de deur geschoven.
)
Tijdens het 12-uur praatje van de kapitein vertelde hij dat het al 31 graden was; en dan is het vandaag heiig en staat de zon pas rond 14 uur op zijn hoogst. We gingen om 12 uur lunchen maar er was niets dat ons aansprak dus we namen twee voorgerechtjes (vielen tegen helaas!), soep en een broodje naast de sla. Was eigenlijk ook een prima lunch! Helmut en Reba kwamen pas rond 12:25 opdagen, die waren nog bezig geweest met een of ander spelletje. Ze hadden zichzelf op de wachtlijst laten zetten voor een Transocean-bus naar Stuttgart – zo’n 99 euro per persoon; ze hadden opgevangen dat daar nu (of steeds) wachtlijsten voor waren waar je je voor kon opgeven, geen garantie of het überhaupt zou lukken zelfs voor de mensen die zoiets al van tevoren geboekt hadden, want alles was nog zo onbekend.
)
)
)
)
)
We waren rond 13 uur terug in de hut waar ik een dutje gedaan heb tot 15 uur en slaapdronken wakker werd maar iets meer uitgerust dan vanochtend. Hans heeft een klein dutje gedaan en een beetje naar het nieuws gekeken. Toen ik om 15:30 ben gaan lopen hoorde ik steeds als ik langs onze hut liep lekkere harde muziek; Hans was zichzelf aan het scheren met muziek aan! Ik heb wat thee in het buffetrestaurant gehaald (het was er druk! Veel mensen zaten te snoepen en thee of koffie te drinken, meestal is het rond 16:30 al aardig leeg), en een handwasje gedaan en gedoucht. Hans had een paar nieuwe series op zijn tablet maar die deden het niet dus we hebben nog een paar erop gezet, waarvan er gelukkig wel een paar het deden zodat hij lekker verder kan.
Het wateroppervlakte is nog altijd mooi glad, blauwig van kleur en tot in de middag zagen we de bruinige zeewier of algen langsdrijven. Wel moesten we ’s middags de luxaflex dichtdoen tegen de zon die fel naar binnen scheen.
)
’s Avonds zijn we met het Duitse echtpaar gaan eten; we hadden dat met z’n allen van tevoren afgesproken zodat Helmut en Reba vanavond ook zelf konden besluiten of ze iets anders wilde gaan doen (Helmut was al blij, kon hij misschien pasta eten in het buffet, wat hij graag doet). Toen we bij hun tafeltje (vlakbij die van ons, om het hoekje) kwamen vroeg onze serveerster wat voor parfum Hans gebruikte, ze vond het erg lekker namelijk – is het ook! Ik heb haar de naam gegeven en ze zou ervoor gaan kijken.
)
)
)
)
)
)
Hun tafeltje viel onder controle van een ander ober-team, en we namen een blikje fris omdat het een soort van uit eten was. We hebben erg gezellig gekletst over van alles en nog wat; Hans in Duits, ik in Nederlands met wat Duitse woorden die ik kende waarvan ik wist dat ze erg verschilde met Nederlandse woorden (krank-ziek, bijvoorbeeld), en het echtpaar in zo duidelijk mogelijk Duits. Ging eigenlijk best prima! We werden op gegeven moment zelfs beleefd weggekeken omdat we de laatste in het restaurant waren; na ons gingen de deuren zelfs dicht om voor te bereiden op de volgende zitting.
Dus toen zijn we verplaatst naar de zitjes op dek 6 waar we nog een drankje namen (zij hebben een drankpakket maar moesten desondanks toch nog voor bepaalde dingen bijbetalen) en uiteindelijk tot 23 uur gezeten hebben. Het ging over van alles, over zijn werk (hij heeft een eigen bedrijfje in genealogie gehad, dat je daar geld mee kunt verdienen!), ons werk, ons en hun huis, reizen, Afrika, gezondheid in het algemeen en bijzonder, de Tweede Wereldoorlog, echt van alles. Hans heeft lekker over de oorlog kunnen kletsen, de man van het echtpaar is een autobiografie aan het schrijven, de vrouw is kinderverpleegster geweest en we herkende alle vier van elkaar wel bepaalde zaken die we meegemaakt hadden. We kregen zelfs nog een snack aangeboden omdat die rond 22:30 rondgaan; meestal zitten we dan in onze hut of liggen al in bed!
)
)
We zijn om 23 uur terug naar onze hut gegaan na hartelijk afscheid en zijn gelijk in bed gedoken!
Dag 108: woensdag 1 april 2020: op zee, 600 km gevaren
)
Vannacht deed de airco het iets beter, of liever, het was waarschijnlijk iets minder warm buiten waardoor de airco het beter aan kon. Maar het was nog altijd warm en het duurde een tijdje voor we onze draai konden vinden en in slaap vielen. We zijn allebei ook verschillende keren wakker geworden vannacht, het was geen geweldige nacht in ieder geval! Toen we vanochtend opstonden was het nog volledig donker; de zon zou vandaag pas iets na 8 uur opkomen.
Vanochtend bij het ontbijt hadden we een redelijke internetverbinding, maar helaas waren een hoop mensen niet online of hadden geen zin of tijd om te whatsappen, dus veel hebben we er niet mee kunnen doen. De dienstdoende ober brengt nu al een paar dagen standaard een bordje pap samen met de twee potjes thee die ze al steeds brachten; ik heb af en toe meer zin in een broodje met roomboter en kaas of nutella, maar ach, dit is ook wel een goede manier om mezelf aan de pap te houden en dat is iets minder slecht dan een broodje zullen we maar denken! We spraken de Duitser weer vanochtend en bedankte elkaar voor de gezellige avond gisteren, we hadden het allevier erg gezellig gevonden.
)
Toen we vanochtend buiten op dek stonden was het nog een beetje heiig en lekker koel; de zon was nog niet sterk genoeg om door de ochtendmist heen te breken, en het was verder hartstikke rustig, de zee was spiegelglad, nog geen rimpeltje. In de verte zagen we af en toe een vrachtschip, en ver weg dreef iets langs in het water; het bleek een oliedrum te zijn!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben een kwartiertje achterop dek gezeten, wat wel lekker was maar het zonnetje was nog redelijk zwak. Maar ja, hier is het of redelijk zwak of veels te warm dus op zich was dit ook wel even lekker. Terug in de hut om 9 uur probeerde de cruisedirectrice wat grapjes te maken in het kader van 1 april; er had in het dagprogramma ook het een en ander gestaan, zoals onder andere dat er een inspectie met een speurhond zou komen van de hutten om het hamsteren van wc-papier tegen te gaan.
)
)
)
We hebben in de ochtend wat thee en koffie genomen en genoten van de spiegelgladde zee, die mooi groengrijs was. Af en toe kwam er een vrachtschip langs en schijnbaar hadden mensen dolfijnen gezien. Ik voelde me down vanochtend; over van alles. Het is niet anders.
)
)
)
Met het 12 uur bericht kwam na de kapitein de gastheer op de intercom (de cruisedirectrice heeft sinds het evenaarfeestje last van haar stem) met een paar grapjes tussen de gewone berichten door, zoals dat er om 13:37 aan bakboord een school walvissen te zien zal zijn of dat de cruisedirectrice jarig was en we haar konden feliciteren. Het menu was niet veel maar we wisten er iets van te maken, en Helmut had gisteravond een goede avond gehad; hij houdt van het buffet want zo kan hij de dingen die hij lust lekker combineren, en hij is dol op pasta en die was er gisteravond.
)
)
)
)
)
’s Middags probeerde ik een dutje te doen maar dat ging niet dus ik heb het rond 14 uur maar opgegeven. Hans had meer succes maar schrok wakker toen onze huttelefoon ging om 14:15: het was Helmut; er is live nieuws! Hij zit daar nu al dagen op te wachten en we waren schijnbaar dicht genoeg bij Afrika (zo’n 100 km) om een Franse (Engelstalige) internationale live zender op te pikken. Zeg maar de BBC van Frankrijk. Dus die hebben we maar opgezet om een beetje bij te raken. Is ook eigenlijk wel weer lekker om iets Engelstaligs te horen na al dat Duits.
)
We zijn nu al heel de dag qua koers geleidelijk aan bezig naar het noorden te draaien rondom West-Afrika heen, en al is de zee iets ruwer van oppervlak geworden dan vanochtend, er staat eigenlijk nog altijd amper een golfje. Ik heb ’s middags mijn ommetje gelopen, de gezondheidsformulieren afgegeven bij de receptie en twee mokken thee gehaald in het buffetrestaurant, en Hans heeft lekker series gekeken. In de loop van de middag komt de zon onze hut in en moeten we de luxaflex dicht doen; wel lijkt het vandaag iets minder warm te zijn of de airco is hoger gezet, want het is niet zo snikheet in het schip als de laatste dagen. Gelukkig maar!
Om 17 uur kwam de cruisedirectrice op de intercom, hikkend van het lachen over alle grappen die vandaag uitgehaald waren en schijnbaar hoe vaak ze gefeliciteerd was vandaag. Ik geloof dat ze tussendoor ook nog het avondprogramma heeft opgenoemd maar het was vooral 3-4 minuten lang lachend praten. Ach ze heeft een leuke dag dus gehad schijnbaar.
We zijn om 18 uur gelijk naar het restaurant gegaan, erop gokkend dat het wachtwoord hetzelfde gebleven was; inderdaad, ze veranderen het wachtwoord niet meer maar zetten alleen de gebruiker tussen 8 uur en 18 uur iedere dag uit. Hans gaf het Duitse stel om de hoek onze contactgegevens, en ze bedankte hem en later mij voor het gezellige avondje gisteren; wij hen ook, het was misschien een beetje vermoeiend geweest met het Duits/Nederlands, maar gewoon heel gezellig en open. Reba had (op mijn verzoek) een zakje dropjes geregeld voor Hans in ruil voor een voorraadje magnesiumpillen die ik hun had gegeven – ze hadden van de week namelijk hun laatste genomen en slikken deze allebei dagelijks, en ik had meer dan voldoende bij omdat ik voldoende meegenomen had om gemiddeld 1.5 per dag te nemen, voor de zekerheid. Hans was dolblij want onze drop is al 3 weken op, als niet langer onderhand! Het was best gezellig en we hebben al met al best lekker gegeten. Internet was zozo en er waren weinig mensen online om mee te chatten, wel kreeg ik een email binnen van het ziekenhuis dat aangaf dat, als ze 5 werkdagen van tevoren nog niet afgezegd zijn, in principe alle gemaakte afspraken blijven staan, en aub dus niet er zelf om te bellen. Duidelijk!
)
)
)
)
We waren rond 19:15 weer terug in de hut waar Hans zijn dropjesbuit uitgeteld heeft voor de komende dagen, en we nog wat Duits nieuws gekeken hebben voor hij ’s avonds ging douchen. Vanavond is er weer een show; musicals. Dat is nu al drie shows op een rij want eergisteren was er een Griekse show, en gisteren de swing-show. Misschien is het hoofdkantoor erachter gekomen dat het showteam een beetje uit zijn neus heeft gegeten de laatste maanden op kosten van de baas, en hebben ze het showteam laten weten dat ze betaald zijn om een X-aantal shows uit te voeren deze reis, en dat ze maar zorgen dat ze tegen het einde van de cruise dat X-aantal ook uitgevoerd hebben ook…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Vandaag stond in het nieuwe dagprogramma voor morgen een verzoek om goed op je handen-was- en nies-hygiëne te letten. Wij zien dagelijks vele mensen die hun handen niet wassen met desinfecterende vloeistof voor ze het restaurant in gaan, maar ook zat bemanningsleden en ook senior bemanningsleden. En er wordt niet gehandhaafd en ook niet verzocht van passagiers om hun handen te wassen.
We zijn rond 22:15 moe naar bed gegaan.
Dag 109: donderdag 2 april 2020: op zee, 621 km gevaren
)
Ik was gisteravond nog een beetje emotioneel maar wel moe, en ben vergeleken met de afgelopen nachten bijna gelijk in slaap gevallen. Hans heeft veel wakker gelegen vannacht en vanochtend, en vervelend gedroomd als hij dan wel sliep, en we schrokken iets voor 7:45 vanochtend wakker; het is nog hartstikke donker tot iets na 8 uur, en Hans die meestal de vroegste wakker is, was weer in slaap gevallen en ik sliep nog, dus we hebben ons voor de tweede keer deze reis “verslapen”! We zijn uit bed gesprongen en hebben ons snel aangekleed en stonden 5 minuten later al bij het restaurant. Het geeft niet om later te zijn, maar we vinden die vaste vroege tijd gewoon wel lekker op deze reis. Op de Columbus stonden we vaak pas veel later op maar aten we ons fruit als ontbijt. Tot onze verbazing was ons tafeltje nog vrij! De 7:30 lichting is erg honkvast (behalve de reus dan) en iedereen gaat gewoon altijd naar zijn eigen tafeltje. De reus zat aan het tafeltje van het oude echtpaar want die waren er niet; duidelijk is dat zijn gewenste tafeltje en die van ons tweede keuze. Mooi zo!
We hebben ontbeten en geinternet en liepen pas rond 8:45 boven op dek ons rondje; er woei een frisse wind voor op het schip, en we hebben achterop even in het zonnetje gezeten. De golven zijn vandaag duidelijk ruwer hoewel niet hoog; ruw vanwege de wind waarschijnlijk.
)
)
)
)
)
)
Terug in de hut hebben we op enig moment thee en koffie genomen met een sultana koekje erbij, en we hebben naar de Engelstalige Franse nieuwszender gekeken. Eigenlijk moet je dat niet doen want alles gaat maar in je hoofd doormalen, maar je wilt ook gewoon informatie hebben.
)
Tijdens de lunch hadden we onverwacht nog internet; we hadden al die hoop gehad want we konden nog heel lang online blijven vanochtend, tot we weggingen, en inderdaad die sukkel heeft het internet niet uitgezet. We hebben het gevoel dat het een redelijk laks figuur is. Wij waren er in ieder geval blij mee! Om 13 uur ging de intercom in het restaurant bing-bong. Oeps; je kijkt eerst op de klok, is het een logische tijd om een programma aankondiging te doen? Dan luister je naar de stem, is het een aankondiging van slecht weer of zo? (de zee is redelijk glad dus nee). Het was de hotelmanager, oeps dan merk je gelijk dat mensen iets harder opletten. Over een brief die over enkele minuten in onze hut zou liggen en om die aandachtig te lezen en voor morgen 12 uur het bijgevoegde formulier naar het excursiebureau te brengen; ah, oef, dat ging dus waarschijnlijk over de bussen waar je je voor kunt inschrijven.
)
)
)
)
)
)
We waren iets na 13 uur in de hut en 5 minuten later schoven 2 brieven onder de deur; een uitgebreide brief over alle tot nu toe bekende maatregelen die op de 12e genomen zullen worden (mensen mogen maar per persoon of per echtpaar ontschepen, bijvoorbeeld, of er mogen maar 20 man per bus vervoerd worden in plaats van de gebruikelijke 40-45), en een formulier om in te vullen wat je plannen zijn na ontscheping; hoe je verwacht naar huis te komen en of je gebruikt maakt of wilt gaan maken van de busdienst. Daarop kunnen we dus invullen dat we door een taxi opgehaald gaan worden en zijn gegevens en zo. Het geeft in ieder geval aan dat er keihard achter de schermen gewerkt wordt en zoals ook in de brief stond, er is continu nauw contact tussen allerlei instanties in Duitsland en het schip over onze ontscheping. Reba had tijdens de lunch trouwens al begrepen van wat mailwisselingen tussen haar en de Amerikaanse ambassade dat de ambassade ook contact had met het schip over de 3 Amerikanen aan boord.
)
)
Rond 13:30 hoorde ik het bemannings-liefdespaartje weer eens in de lege hut naast ons bezig; ze hebben hun vaste tijd van 20:30 aangepast of hebben misschien verschillende diensten of zijn gewoon brutaler aan het worden.
Hans heeft een appje geschreven naar onze taxichauffeur over wat zaken uit de brief die voor hem van belang kunnen zijn, ook weer als contactmoment om af te tasten of alles nog in orde is om ons op te halen op de 12e april. We besloten gelijk maar even om 14 uur naar boven te gaan naar de zitjes op dek 6 om het appje te verzenden. Binnen minuten reageerde onze chauffeur redelijk monter, geen probleem, kwam in orde. Dat is prettig om te horen! Terwijl we daar zaten (nog altijd op gratis wifi, die zijn ze vandaag echt vergeten uit te zetten lijkt het) liep de Duitser waar we mee gegeten hebben langs; bleven we er nog even zitten? Want dan ging hij zijn autobiografie halen. En hij kwam een paar minuten later terug met een stukje van zijn autobiografie voor Hans om te lezen, en we hebben bijna een uur gekletst.
)
Om 15 uur zijn we terug naar de hut gegaan waar ik een klein uurtje geslapen heb en Hans gelijk begon met lezen; om 16 uur ben ik gaan wandelen om daarna wat koffie te halen in het buffetrestaurant, en toen ik om 16:45 terug was in de hut had Hans het stuk net uit, hij had het in één ruk uitgelezen. Er stonden interessante dingen in met name wat stukjes over de oorlog en hoe dat eraan toe ging voor de gewone man; zo kreeg de vader van de man al tijdens de oorlog een auto toegewezen omdat hij, doordat hij op een mijn gestapt was, invalide was en zo mobiel kon blijven.
)
)
Het avondeten was al met al erg lekker, en de toetjes waren heerlijk; ze lijken wel vandaag de toetjeskok van de Columbus in dienst te hebben! De mint-chocola parfait die Helmut had besteld zag er zo lekker uit, dat we een mespuntje geproefd hebben, en er gelijk zelf ook eentje bestelde om te delen – maar de crème-cake die wij hadden was misschien nog wel lekkerder. En we hebben voor het eerst in tijden weer eens een beetje blauwe kaas besteld, we hebben te veel gegeten maar het was erg lekker!
)
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we langs receptie gegaan om het formulier af te geven maar de jongen bij receptie gaf aan dat het bij het excursiekantoor ingeleverd moet worden, morgenochtend tussen 9 en 12. Een beetje apart, je zou denken dat receptie ze gewoon op een stapeltje legt voor het excursiekantoortje, of dat er een brievenbus staat of zo.
Het dagprogramma voor morgen was relatief vroeg, rond 20:15; morgen is er weer een show van het zang-en-dans team. Ze hebben echt op hun kop gehad van het hoofdkantoor, dat kan niet anders! En morgen is het al een paar dagen geleden aangekondigde vragenrondje voor de hotelmanager en de cruisedirectrice; maar het is zowel over de ontscheping, als over frivole zaken als hoeveel bier en wijn er verbruikt is geweest op de cruise. Mij lijkt dat ze die dingen beter gescheiden kunnen houden om het een niet de overhand over het andere te laten krijgen. En mij lijkt dat ze alleen al aan ontschepingsvragen genoeg hebben om een dag mee te vullen!
)
Dag 110: vrijdag 3 april 2020: op zee, 590 km gevaren [Kreeftskeerkring]
)
Vannacht bewoog het schip wat meer dan de laatste dagen; nog altijd geen hoge golven, maar wel dus wat ruwer. We waren vroeg wakker en hebben gewacht tot het tijd was om op te staan. We staan nu steeds vroeg bij de deur naar het restaurant, en normaal gezien begint iedereen binnen 5-10 minuten na opening binnen te druppelen, maar nu vandaag bleef het verrassend lang stil; de vaste 7:30 ploeg was erg laat vandaag, relatief gezien! We hebben wat geinternet en kregen een hele nieuwe lading kleinkind-foto’s door, maar konden er geen een binnen halen helaas.
)
Rond 8:30 zijn we naar boven gegaan. Onderweg kwam Hans de Nederlandse vrouw van het echtpaar tegen en hadden het even over de ontschepingsdag, wat denk ik nu iedereen wel bezighoudt, en ik sprak ondertussen mijn vaste ochtend-lift-partner, een kleine vriendelijke oude vrouw die ’s ochtends altijd met een grapje of een woordje samen met mij in de lift naar het restaurant gaat; zij vroeg waarom ik eigenlijk die kous droeg dus ik heb uitgelegd hoe het zat. Ze schrok er wel van en wenste me sterkte en beterschap. Buiten werden er nog altijd overal druk klusjes uitgevoerd, en we hebben even voor op dek gestaan maar woeien bijna weg, er stond een lekkere maar koude wind. Er vlogen veel vogels om het schip, en we zagen in de verte ook regelmatig schepen, vissersschepen zo te zien.
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren rond 9 uur terug in de hut waar de cruisedirectrice haar gebruikelijke verhaaltje afdraaide en nu voor het eerst, op dag 110, zei dat het niet netjes was om dekstoelen te reserveren. Ben je een beetje laat mee he…
)
We hebben rond 10 uur ons formulier weggebracht naar het excursiebureau, waar we precies op tijd stonden want achter ons vormde al gauw een rij (het was al open sinds 9 uur maar dat kan zo in golven op en neer gaan, die drukte). De excursiemedewerkster vroeg of we iets afwisten van de treinensituatie in Nederland, voor hun info, en wist nog niet of onze taxichauffeur misschien een speciale vergunning nodig zou hebben om ons op te halen, dus ik gaf aan dat ze dat dan wel moest doorgeven en dat we hun de gegevens van onze taxichauffeur door konden geven indien nodig voor zoiets.
Terug in de hut hebben we thee en koffie genomen en gekeken naar de vele vogels die vaak vlakbij ons raam vlogen, het schip bijhoudend; we denken dat ze misschien denken dat we een visserschip zijn en wachten tot we de netten ophalen? Of ons gewoon als rust-platform gebruiken. Ik heb wat mailtjes klaargezet voor die en gene om te verzenden als we weer internet hebben; ik had eerder bij receptie nog even geprobeerd maar het leek erop dat ze er vandaag wel aan gedacht hadden om de gratis account overdag uit te zetten.
)
)
)
)
)
)
Om 12 uur gingen we lunchen en er waren geen hoofdgerechten die ons aanspraken dus we hebben het bij een voorafje, soep, een broodje en een toetje gehouden omdat het toetje erg lekker eruit zag. Was ook zeker niet slecht! We zijn gestopt met salades nemen per vandaag omdat ik gisteren heel de dag last van mijn darmen heb gehad en we al langer het gevoel hebben dat de hygiëne in de keuken niet altijd even serieus genomen wordt (op de Columbus hadden we nooit maag en darm problemen, hier ik regelmatig lichte klachten en Hans meer dan ik van hem gewend ben), plus de sla wordt ook gewoon zichtbaar oud. Het is knap dat ze ze zo lang goed gehouden hebben, maar het wordt weer tijd om verse spullen te bevoorraden!
)
)
)
)
We hebben na de lunch allebei een dutje geprobeerd te doen maar het wilde niet echt vlotten dus ik ben maar weer gaan computeren en Hans is gaan lezen.
)
)
)
Om 16 uur zijn we naar de show lounge gegaan voor het geplande vragenuurtje dat zou plaatsvinden om 16:15 met de hotelmanager en de cruisedirectrice. Ze stapte om 16:15 het podium op en het duurde even voor ze de boel hadden zoals ze het wilde; het bleek dat ze een bijzondere film gingen laten zien van de eerste jaren van de Astor uit de 80er jaren, als extraatje. (wij denken heel vals, om de tijd die beschikbaar is voor het vragenuurtje te verminderen). Eerst deden ze nog even een powerpoint presentatie geven over de Astor en de Astoria, twee zusterschepen die als twee druppels water op elkaar lijken, alleen de lengte en wat technische specificaties zijn schijnbaar verschillend. Toen begon het filmpje, wat op zich wel grappig was, een reclamefilmpje over het schip waarin je goed kon zien dat nu echt alles nog oorspronkelijk is, tot de harde bedden toe! Alleen de stoffering en afwerking en slijtbare spullen zoals stoelen en meubels zijn vervangen. Hopelijk ook de matrassen… Men moest hard lachen bij opmerkingen in het filmpje zoals “de bijna volledig Duitstalige bemanning”, “de goedkope drankjes” en “de goed geprijsde tax-free boutique”.
)
)
)
)
)
Om 16:50 was dan film en presentatie uit de weg; ter zake. De hoeveelheid wijn, bier, eieren enzovoorts krijgen we een van de laatste dagen in het dagprogramma. Dus bleef het vragenuurtje over. De twee hadden wat vragen van tevoren verzameld maar lieten ook de gastheer en de hulpcruisedirectrice rondgaan met microfoons voor nieuwe vragen in het publiek. De eerste vraag die gelijk een hoop emotie losmaakte was over wat nu precies de “passageprijs” is; hoe veel geld natuurlijk, maar ook gewoon wát het is. De hoteldirecteur antwoordde diplomatisch dat hij ook nog nooit van die term gehoord had en niet kon vertellen wat het precies was, maar dat we daarvoor de gedateerde brief hadden en met wat heen en weer werd duidelijk dat je zelf het geld terug moest vragen bij je reisbureau – maar ook waarschijnlijk via Transocean checken of laten lopen. De cruisedirectrice raakte een beetje verhit toen de gemoederen opliepen en versprak zichzelf op gegeven moment; de passageprijs bestaat uit de kosten om ons te vervoeren, eten en accommodatie te geven. Ach ja, we zien het wel thuis; maar we zullen er dus zelf achter aan moeten.
)
)
Toen men hier een beetje van bekomen was ging het vooral over de ontschepingsdag en de onbekendheden daaromheen. Het komt er op neer dat de autoriteiten van plan lijken te zijn om ons aan de regels te laten voldoen; dus geen samenscholingen van meer dan 2 personen op dek bij aankomst, een voor een of per twee van boord, de bagage als eerste van boord zodat die ontsmet kan worden, waarschijnlijk wijzelf ook nog een of andere koortsmeting laten ondergaan, enzovoorts. De hoteldirecteur verzuchtte dat ondanks dat Bremerhaven het schip en de leiding en rederij goed kent want dat is de thuishaven van dit schip, de autoriteiten er niets voor kopen dat de leiding, scheepsdokter en rederij bezweren dat er HIER bij ONS niets aan de hand is. Wij zullen aan de regels moeten voldoen omdat dat zo de wet is, zelfs al weet iedereen dat het voor ons persoonlijk niet nodig is; men zal in Duitsland dus ook eigenlijk bij thuiskomst 2 weken in zelfquarantaine moeten gaan. De hotelmanager zei het niet met zo veel woorden maar het was wel duidelijk uit zijn uitleg dat, als de autoriteiten willen dat we door een hoepel springen om aan land te mogen, we door een hoepel zullen moeten springen. Maar niets is nog zeker en we krijgen nog meer informatie dichter bij de tijd. Ook krijgen we, in reactie op Hans zijn vraag over of er voor een taxi een permit nodig is in het verband met 3 mensen in een auto (chauffeur en echtpaar), een algemene brief waarin staat dat wij onderweg naar huis zijn van een wereldcruise, en die zou genoeg moeten zijn om bij eventuele roadblocks onderweg de Duitse politie te overtuigen ons door te laten zonder boetes uit te delen (omdat we bijvoorbeeld met 3’en in een auto zouden zitten). En we krijgen waarschijnlijk de avond van tevoren een masker en eventueel handschoenen in de hut geleverd. Het klinkt allemaal zeer onwerkelijk!
Wat betreft het ontschepen, zou het een lange dag worden; normaal gezien duurt zoiets 3-4 uur, volgens de hotelmanager, maar nu moesten we toch zeker rekenen op het dubbele; maar geen zorgen, we kregen die dag niet alleen ontbijt (zoals normaal) maar ook lunch aangeboden en indien nodig nog een middagsnack. En je moest er maar echt op rekenen dat je ’s ochtends nog niet van boord zou zijn, vraag maar aan familieleden om liever later als eerder te komen. Waarschijnlijk (maar niets is zeker) zouden de geboekte bussen als eerste gaan en zouden mensen die privé vervoer geregeld hebben pas als laatste van boord gaan. Maar als de autoriteiten willen dat we per dek van boord gaan, of op alfabetische volgorde, dan zouden we dat moeten doen…
Het was al na 17:30 toen het vragenuurtje afgelopen was, wij hebben nog even nagekletst met Reba en Helmut die vlakbij zaten, en zijn toen via receptie om te vragen of de wifi-code hetzelfde was (ja) naar onze hut gegaan zodat Hans zijn lange broek aan kon trekken.
)
)
Toen zijn we om 18 uur terug naar boven naar het restaurant om te gaan eten. Het eten was niet zo heel erg spannend, en het internet was een ramp. Het duurde letterlijk een uur lang continu proberen en een handoplegging van Helmut (hij had namelijk een prima verbinding en wilde die kosmisch wel even met ons delen) voor ik verbinding maakte, en nadat Helmut zijn krachten over gestraald had naar Hans zijn mobiel wilde die ook eindelijk inloggen. Ik kon daarna de mail en wat apps binnenhalen, maar Hans kon ondanks dat hij ingelogd was helemaal niets. Reba zat ondertussen lekker op facebook te scrollen en foto’s te bekijken en met hun Alexa in Arizona thuis te communiceren; wat kunnen verbindingen verschillen! Wij zijn na het eten nog even bij de zitjes op dek 6 gaan zitten maar het maakte weinig verschil, dus we hebben het gauw opgegeven en zijn rond 19:30 naar onze hut gegaan.
)
)
)
)
)
’s Avonds hebben we nog even het Duitse nieuws gekeken en wat thee genomen, en tv gekeken en gecomputerd tot het bedtijd was; voor Hans was dat al 22 uur, hij was moe, ik ben rond 22:15 naar bed gegaan. Vlak voor we naar bed gingen voeren we over de Kreeftskeerkring, officieel zijn we daarmee nu weer uit de tropen.
Dag 111: zaterdag 4 april 2020: op zee, 585 km gevaren
)
Hans was vanochtend vroeg wakker en heeft daarna geen oog meer dichtgedaan en liggen malen over van alles en nog wat; zo’n vragenuurtje maakt natuurlijk onrustig en je kunt je wel bewust voornemen om je nergens druk om te maken, maar je onderbewustzijn denkt daar vaak anders over. We zijn om 7 uur opgestaan; het is nog altijd donker als we opstaan, maar volgens het routeprogramma schuift zonsopgang geleidelijk aan naar voren naarmate we noordelijker komen.
Toen we het restaurant binnenstapte en ik ging zitten (Hans doet ondertussen nog zijn ontbijtje bij elkaar scharrelen en fruit en jus d’orange en zo pakken) kwam de ober al gelijk met thee en pap aanzetten; die had hij dus al van te voren klaarstaan voor ons! Het internet ging weer redelijk; ik heb wat mails kunnen versturen en (lichte) websites openen en Hans heeft in één ruk alle kleinkindfoto’s kunnen downloaden.
)
Na het ontbijt zijn we naar buiten gegaan en kwamen onderweg in het trappenhuis de hotelmanager tegen (hij komt uit Estland maar spreekt keurig Engels en goed Duits); hij had gisteren Hans zijn stem niet helemaal goed kunnen herkennen toen Hans een vraag stelde, maar omdat het in het Engels was geweest had hij dus zitten dubben wie het kon zijn. Hij was blij nu te weten wie bij de vraag hoorde, en leek te denken dat professionele taxi’s waarschijnlijk wel voorrang zouden krijgen op privé vervoer en misschien zelfs bussen, want inderdaad, iemand die met vervoer de kost verdient kun je geen 8 uur laten wachten. Een familielid dat je komt ophalen heeft in theorie meer flexibiliteit om te wachten. Laten we het hopen, het klonk in ieder geval positief; hij had het zelfs al over een tijd, 9:30 zou mogelijk kunnen zijn mits maar misschien.
Wat de bemanning betreft, die ging voorlopig nog nergens heen. Er zitten 22 nationaliteiten onder de bemanning, veel Aziaten, en die kunnen waarschijnlijk sowieso niet meer naar hun landen reizen, maar ook überhaupt waarschijnlijk niet zomaar Duitsland (de EU) inkomen op het moment. Het was al heel wat dat ze nu enige informatie hadden over de passagiers, maar voor de bemanning was nog niets besloten, en tot die tijd zou iedereen, ook mensen zoals hij die in Duitsland woonde, aan boord blijven – hij kon moeilijk zelf wel van boord gaan als zijn bemanning dat nog niet kon, tenslotte!
Buiten op dek miezerde het en was het koel, grijs en grauw; ons al aan het voorbereidend op Europees weer zeker! Wat dat betreft hebben we echt een slecht-weer cruise gehad, waarbij je blij was als je een paar dagen achter elkaar heldere hemels had! Er vlogen nog steeds vogels rondom het schip, en zo te zien aan de spetters op de radartoren en onder op het voorste dek hadden veel vogels vannacht op het schip overnacht.
)
)
)
We waren rond 8:45 terug in de hut waar we de airco overdag wat lager hebben staan sinds eergisteren, omdat onze opgevoerde airco het anders nu te koud maakt! ’s Ochtends hebben we nog wat naar het Duitse nieuws geluisterd en series gekeken en gecomputerd, en ondertussen kruipen we met 25 km/uur rondom West-Afrika richting de Canarische Eilanden. Volgens de weerkaartjes broeit en borrelt er alweer van alles aan stormen op de Noord Atlantische Ocean, vermoedelijk is het goede weer van de laatste dagen daarmee al gauw weer over! Maar voorlopig is de zee zelf in ieder geval nog redelijk glad; het oppervlak is ruw en je ziet weleens een bedrieglijk opspattend golfje (lijkt precies een walvis of dolfijn of iets anders dat even bovenkomt), en in de loop van de ochtend werden de golven wat ruwer, maar in principe zijn er amper golven of hoogstens een meter of wat hoog.
)
)
In de loop van de ochtend hebben we wat koffie en thee genomen en toen Hans rond 11 uur even een dutje wilde gaan doen en het nieuws als achtergrond wilde opzetten leek er niets meer te zijn; geen live France24, maar ook niet het 2-dagen oude Duitse avondjournaal. Er was een gedramatiseerde politiedocu, een Duitse documentaire over veeartsen, highlights van de Italiaanse Giro, en de gebruikelijke zaken zoals films en de scheepsfilm, maar geen enkel nieuwskanaal meer.
We zijn om 12 uur gaan lunchen en namen vandaag een voorgerechtje als hoofdgerecht; gefrituurde calamari-ringen. Het was redelijk gezellig tot Helmut Reba per ongeluk een paar keer in de rede viel, en toen was het gedaan met de gezelligheid. Reba is er namelijk allergisch voor als Helmut haar in haar ogen in de rede valt – en dan hebben we het niet over iemand volledig ondersneeuwen, maar gewoon zoals je elkaar weleens in de rede valt tijdens een normaal gesprek, of tegelijkertijd hetzelfde willen vertellen, of als de ene even een denk/adempauze neemt en de andere inspringt en verder gaat met hetzelfde of iets anders. Dan wordt ze boos op hem en moet hij zijn mond houden en haar laten “uitspreken”. Maar zij valt hem regelmatig in de rede en dan altijd wel tot het ondersneeuwen toe. Wij denken dat het iets te maken heeft met haar TIA van afgelopen september, dat ze dan bang is om de draad kwijt te raken of zo of bang is om niet in meer de belangstelling te staan, maar vervelend is het wel soms tijdens een gesprek om haar op hem te zien kibbelen. En hij wil alleen maar dat ze gelukkig is, maar is zich vaak van geen kwaad bewust tot het gebeurt, omdat hij een paar jaar terug een TIA heeft gehad en daardoor wat langzamer denkt en dus soms 5 minuten later pas reageert op iets wat volgens haar “niet meer het gesprek is, nu ben ik aan de beurt”. Het is vreemd om te zien wat zulke dingen doen met mensen; hij denkt, denk ik, dat hij niet meer zo slim is, maar is nog bijzonder scherp – alleen wat langzamer – en zij is nog wel snel, maar bij lange na niet meer zo slim als ze ooit dacht dat ze was.
)
)
)
)
Na de lunch hebben we nog even bij Sacha gecheckt of we nog een specialiteitenrestaurantje konden reserveren voor het einde van de reis; ze hebben namelijk de menu’s weer gewisseld zagen we van de week. Helaas had hij nog maar één avond beschikbaar, Romantica, op 6 april. Leuk en hopelijk lekker! Terug in de hut heeft Hans nog een keer gezocht naar een nieuwsnetwerk maar die leek echt weg, en ik heb een dutje gedaan. Na een moeizame opstart werd ik rond 15 uur slaapdronken wakker, Hans lag net te slapen maar werd wakker van mij helaas, hij had amper geslapen. Inmiddels leek er weer een soort van Duits nieuwsnetwerk te zijn, maar niet meer de twee avondjournalen achter elkaar, maar eerder gewoon het hele Duitse “NOS 1” kanaal of zo. Het bleek het live Duitse netwerk te zijn, dus we lopen niet meer achter wat betreft ons (Duitse) nieuws.
)
Ik ben om 15:45 gaan wandelen en het leek wel alsof de verwarming aanstond in het schip, het was namelijk warm in de gangen terwijl het de laatste 2 dagen buiten toch best koel weer is, niet veel warmer dan 20 graden overdag! Toen ik terug was heb ik mijn mobiel in het raam gezet om alvast te zoeken naar Spaans netwerk, we zouden namelijk onderhand in de buurt van het Canarisch eiland Gran Canaria moeten komen. Ik heb rond 17 uur gedoucht en toen ik klaar was kon ik inderdaad op een Spaans netwerk, al ging het met een beetje moeite (je moest de telefoon echt tegen het raam aanhouden anders viel het ene streepje netwerk weg!). Maar nu konden we dus op mijn mobiel een beetje internetten en even wat foto’s en filmpjes en zo downloaden van ons kleinkind en andere internetzaken die niet heel dringend waren, maar gewoon niet gingen op dat slechte scheepsnetwerk.
Om 18 uur gingen we eten, maar Hans en ik zaten alleen tot 18:30; Reba was naar de muziek gegaan om 17:30 en die was pas rond 18:15 afgelopen geloof ik of zo. Ze waren in ieder geval weer lief voor elkaar. We hebben in ieder geval niet gewacht met bestellen tot ze er waren, want het was open zitting dus misschien kwamen ze wel veel later. Tijdens het bestellen had niets ons echt aangesproken, ik was uiteindelijk voor de vis gegaan en Hans voor de gegrilde zalm met frietjes. Hij bestelde er ketjap manis bij, en ik heb mezelf nog nooit gerealiseerd hoe veel dat in de ober zijn oren als “Ketchup mayonaise” kan klinken… We hadden de verwarring gelukkig door en raadde onze ober aan om het maar in de keuken te vragen, is een soort van sojasaus. Onze ober schreef braaf op hoe hij dacht dat het geschreven moest worden, en het kwam inderdaad goed; er kwam een schaaltje van de dikste zoetste ketjap manis dat ik ooit geproefd heb; het was net schenkstroop! Erg lekker en Hans heeft dus lekker gegeten! Maar omdat Reba en Helmut er rond 18:30 waren en wij een tweede bordje van ons voorgerecht besteld hadden liep de rest van onze maaltijd gelijk, met een beetje langer wachten voor ons natuurlijk.
)
)
)
)
)
)
In het restaurant zitten we aan stuurboord, onze hut is aan bakboord, en helaas vingen we dus het Spaanse netwerk daar niet op. Ook het scheepswifi deed het weer voor geen meter, dus wij hebben onze thee naar binnen gegoten en onszelf om 19:15 geëxcuseerd om in de hut verder te gaan internetten voor we voorbij het eiland zouden zijn; Reba keek verrast dat we al weggingen terwijl ze nog thee zat te drinken maar het is wel goed; zij komt later omdat ze naar muziek wil luisteren, wij gaan eerder weg omdat we willen internetten.
In de hut kon ik redelijk internetten tot 21:30, ongekend lang! Hoewel ik wel al die tijd bij het raam moest blijven staan omdat anders de zwakke verbinding verbroken werd. Maar we hebben een hoop dingen kunnen doen en lezen en downloaden. Hans kwam er echter heel de avond niet op, hij heeft het op gegeven moment maar opgegeven, om de een of andere reden lukte het gewoon niet. Hans is rond 21 uur gaan douchen, hij was erg moe vanavond.
)
)
)
Vanavond zou er een bemanningsshow zijn maar wij vermoeden dat die ver hetzelfde zal zijn als de vorige, of in ieder geval met dezelfde soorten optredens, en we hadden er ook gewoon niet zo veel zin in. Hans had om 18 uur de autobiografie van de Duitser teruggegeven en hij zei dat ze al niet meer naar shows gingen omdat de dansers altijd dezelfde pasjes doen en vooral alleen voor zichzelf staan te dansen. En schijnbaar hebben de zangers en dansers inderdaad op hun kop gehad van het hoofdkantoor – maar niet zoals we dachten: omdat ze te veel Engels zongen. Dus vandaar dat Hakuna Matata in het Duits was geweest. Mijn god, dan hoeven we helemaal al niet meer naar een show te gaan – gisteren was weer een show, ABBA, daar zijn we niet naar toe gegaan. We hadden ons voorgenomen om morgen weer eens naar het zee-zondag-vieruurtje te gaan, omdat het de laatste zee-zondag van de reis is – maar toen het dagprogramma om 21 uur onder de deur schoof bleek er opeens voor het eerst deze reis geen te zijn morgen! Wel is er morgenavond voor het eerst deze reis een avondbuffet, om 21:30 met gratis bier. Hoe verzinnen ze het. En waar ze die gaan houden is ook niet helemaal duidelijk, in de show lounge? Want buiten is het te koud denk ik voor de meeste en er zou ook livemuziek en dans zijn.
We varen trouwens al heel de dag nog langzamer dan de laatste tijd, amper 12 knopen, en al leek de zee ’s middags wat ruwer te worden, nu ’s avonds is hij weer spiegelglad. ’s Avonds is Hans rond 22:15 gaan slapen, ik heb de boel afgesloten en ben gauw daarna gaan slapen.
Dag 112: zondag 5 april 2020: op zee, 537 km gevaren
)
Ik had gisteravond veel moeite om in slaap te komen en heb een hele tijd liggen draaien en keren. Hans is gelukkig wel gelijk in slaap gevallen maar werd wel vannacht een paar keer wakker en was vanochtend weer heel vroeg wakker. We stonden op en stonden dezelfde tijd als anders bij het restaurant, een paar minuten voor het open gaat, maar hoorde niets aan de andere kant; geen muziek en zelfs amper geroezemoes. We vroegen ons zelfs even af of we ons in de tijd vergist hadden, maar het was gewoon bijna 7:30 net als anders. En inderdaad de deuren gingen netjes op tijd open, maar ook tijdens het ontbijt bleef het redelijk rustig. Hans had een goede internetverbinding, ik had weliswaar verbinding maar whatsapp wilde niet bijwerken helaas.
)
Om 8:30 zijn we naar boven gegaan, waar het onverwacht lekker weer was; je verwacht dat het koud is omdat het grijs en grauw was, maar het moet zeker 20 graden geweest zijn, misschien zelfs iets warmer. De zee leek rustig maar er waren toch wel golven waar het schip een beetje overheen rolde, en er voer een vrachtschip redelijk dichtbij ons. We hebben even lekker uitgewaaid en zijn toen via ons ommetje terug naar de hut gegaan, waar we rond 9 uur nog even naar het Duitse nieuws geluisterd hebben. We hebben nu dus de live Duitse zender, wat een beetje wennen is, want dan moet je zoals Helmut zegt zorgen dat je er op tijd zit voor het nieuws; bij het gedownloade avondjournaal van de laatste tijd kon je er gewoon invallen en herhaalt het zich op enig moment.
)
)
)
)
We hebben vanochtend wat thee en koffie genomen en zijn om 11:15 naar de Captain’s Club gegaan om te kijken naar de suikerdemonstratie. Ik had al verwacht dat het hetzelfde zou zijn als de vorige keer, en we gingen vooral in de hoop de chef-kok te zien, maar er was bijna niemand; alleen Pradeep, de hulpcruisedirectrice en twee andere passagiers. Pradeep had er ook duidelijk helemaal geen zin in (logisch, als zo weinig mensen komen opdagen), en de hulpcruisedirectrice liep nog even weg om de cruisedirectrice een extra aankondiging te laten doen, maar dat is duidelijk niet helemaal gelukt want er kwam geen aankondiging. Dus op gegeven moment is Pradeep maar begonnen met zijn verhaaltje. Inmiddels waren er nog een paar mensen binnengedruppeld maar het zal uiteindelijk maar rond de 10 man geweest zijn, nog niet eens.
)
)
)
Het was inderdaad hetzelfde als de vorige keer, en de hulpcruisedirectrice deed vrolijk alles wat Pradeep vertelde vertalen naar het Duits; alleen duidelijk dat ze zelf geen kaas had gegeten van koken want ze had vaak geen idee wat ze aan het vertellen was. Zo noemde Pradeep glucosesiroop als een van de ingrediënten, daar maakte ze “liquide” van. En de karamelliseer-temperatuur van suiker van 163 graden (moest je dus vandaan blijven anders kon je al gauw niets meer met je suiker) werd 130 graden in haar vertaling! Ze was ook stomverbaasd dat mensen zoiets thuis wilde proberen en dus het recept wilde, voor haar was het duidelijk praktisch magie.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 11:45 was het afgelopen en zijn we nog even naar de hut gegaan voor we om 12 uur gingen lunchen. Ik zag geen hoofdgerecht dat aansprak en heb van een pasta-voorgerechtje een hoofdgerecht gemaakt. Er wordt hier gewoon geen pasta meer geserveerd als hoofdgerecht, of het moet met de eenden-ragout zijn, die ook alleen maar smaakt als je hem bedelft onder een berg Parmezaanse kaas. Mijn penne carbonara smaakte nergens naar, wat eigenlijk best knap is voor een gerecht dat moet bestaan uit ui, eventueel knoflook, spek, Parmezaanse kaas, roomboter, room en ei… Allemaal best smaakvolle dingen! En Hans zijn hartige wentelteefje-ham-kaas-sandwich (een “Monte Cristo”, schijnbaar), was slap en had ook weinig smaak. We hebben het eigenlijk al vroeg in het begin gezegd tegen elkaar, je kunt merken dat er hier met kwalitatief minder goede ingrediënten gewerkt wordt dan op de Columbus.
)
)
)
)
)
Na het eten heb ik een dutje gedaan en Hans tussendoor ook, en ik ben om 15:30 naar het buffetrestaurant gegaan om te kijken of, als er dan vandaag schijnbaar geen uitgebreid zee-zondag-buffet meer is op de laatste zee-zondag van de reis, dat er misschien toch nog wat lekkers te halen viel bij het gewone buffet? Het viel tegen; droog uitziende taartjes en mousse-taarten, en eenvoudige hartige hapjes. Jammer! Het was best druk, misschien meer mensen die hoopte dat er toch nog een klein beetje uitgepakt zou worden deze laatste zondag. Het is voor het eerst deze reis dat er geen uitgebreid vier-uurtje is voor een zee-zondag. We denken dat dat is vanwege het “dammerschoppen” vanavond, het eerste late buffet van de hele reis en gratis bier, schijnbaar. Maar waarom dat dan opeens vanavond moeten, snappen we ook niet!
)
)
)
)
Ik ben in ieder geval met twee koppen thee voor straks terug naar beneden gelopen, en ben toen aan mijn rondje begonnen. Maar ik heb het na 40 minuten afgebroken want ik raakte gewoon oververhit in de warme gangen, het zweet stroomde van mijn lijf – de airco lijkt in de openbare ruimtes gewoon helemaal uit te staan vandaag binnen, het was met de lunch ook weer zo enorm warm in het restaurant. Gelukkig doet hij het in de hut redelijk goed, al hebben we ’s middags wel de luxaflex dicht vanwege de zon. Het schip beweegt vandaag wat meer dan de laatste tijd, er zijn lange golven die ons steeds van opzij optillen en weer neerlaten.
Hans zit ondertussen lekker al een paar dagen een goede serie te bingen die gelijk beviel, en hij geniet er zo van dat hij vaak niet kan wachten om verder te kunnen! Om 17 uur hebben we naar het 18 uur nieuws gekeken op de Duitse zender, ondertussen een kussen in de intercom drukkend om het 17-uur kwebbelpraatje van de cruisedirectrice te smoren.
Om 18 uur zijn we gaan eten en al leek het hoofdgerecht om te beginnen helemaal niets, we hebben uiteindelijk erg lekker gegeten. Hans had weer de zalm met frietjes en ketjap manis (geen “ketchup mayonaise” zoals onze ober grinnikend vroeg) en heeft zelfs lekker nog een tweede stukje zalm genomen, en ik had vegetarisch, een Indiase curry, die verrassend lekker was met een soort gebakken linsendeegballetjes gevuld met rozijntjes erin. Het internet was ook redelijk goed te doen, scheelde volgens mij dat wij er als een van de eerste in het restaurant in zaten; Reba heeft pas heel laat tijdens de maaltijd voor het eerst in kunnen loggen en haar facebook weten te openen maar kon er weinig mee, en wij konden heel de avond redelijk goed whatsappen en zelfs een paar nieuwswebsites openen. Helmut en wij zijn de lange eentonige herhalende zeedagen onderhand goed zat en willen naar huis, Reba zegt dat ze het dagelijkse spelletjes en muziekprogramma (iedere dag ver hetzelfde als de vorige) heerlijk vindt en nog wel weken zo door zou willen gaan.
)
)
)
)
)
)
Omdat Hans nog aan het appen was toen het 19:30 was (en hoog tijd om het restaurant te verlaten) zijn we nog even naar het boordreisbureautje bij de zitjes gegaan; als de zitjes bezet zijn is die meestal nog wel vrij en we zitten er net in de buurt van een router volgens mij. Daar hebben we nog een klein half uurtje gezeten tot Hans zijn telefoon leeg was en hij min of meer uitgeappt was, en toen zijn we naar beneden gegaan. We probeerde in de hut nog of er om 20 uur (in Duitsland 21 uur) nog nieuws zou zijn, maar helaas; Helmut klaagde er ook over, dit was niks zo, we zitten niet te wachten op soaps en documentaires over dierenartsen en zo en steeds moeten wachten tot er misschien nieuws is, we willen een 24-uurs nieuwskanaal zoals BBC of CNN of zo.
)
Om 20 uur werd het nieuwe dagprogramma voor morgen onder de deur geschoven; morgen is er een zee-maandag speciaal vieruurtje… Het speciale vieruurtje van vandaag is dus duidelijk (?) naar morgen verschoven vanwege het late buffet vanavond.
We zijn om 21:30 naar boven gegaan naar buiten achter de Hanse Bar waar het “dammerschoppen” plaats zou vinden. Het zat er al aardig vol en men zat al lekker aan het gratis bier, maar wij stapte gelijk bij het buffet uit het trappenhuis en ik zat het nog te bekijken en foto’s te maken en te bedenken hoe we de chef-kok konden aanspreken die erachter stond met zijn koks, of hij zei iets tegen zijn mannen, en stapte op ons af: wanneer willen jullie de Indiase avond? Oef, dat hadden we niet verwacht! Hij leek een beetje zenuwachtig (misschien omdat hij er al een tijdje mee rondliep en niet wist hoe hij ons moest bereiken), maar we hebben dus afgesproken op de 8e – want morgen hebben wij het specialiteitenetentje, en overmorgen is schijnbaar een barbecue. Hij stapte daarop gelijk naar een van de restaurantmanagers die er vlakbij stond om een plekje in het specialiteitenrestaurantje te regelen voor ons; die zat vol (hadden we zelf ook al begrepen eerder bij het boeken van Romantica), was het een probleem om het aan onze eigen tafel te doen, en hadden we tafelgenoten? Ja die hadden we, wilde die meedoen dan misschien? Hans stapte gelijk even naar Reba en Helmut die toevallig vlakbij zaten, die wilde dat wel, dus het was geregeld; 8 april om 18 uur eerste zitting aan onze eigen tafel krijgen we een privé Indiaas etentje van de chef-kok zelf! Hij vroeg wat we wilde, kip, lam, rund? Ik zei verras ons maar; je weet toch zelf nooit precies wat het lekkerste is; hij knikte, het werd wel iets pittiger hoor dan anders! Dat was geen probleem (Helmut was er alleen maar blij om toen Hans dat doorgaf). We zijn heel benieuwd! De chef-kok stapte weer achter het buffet, leek weer relaxed, opgelucht dat dat ei was gelegd, en ik zag hem gelijk tegen zijn koks smoezen. Leuk! Waar een paar kletspraatjes over koken en wat foto’s van zelfgemaakt eten op je mobiel al niet goed voor zijn.
)
)
Wij hebben het buffet verder bekeken, maar er zat niet echt heel veel bij voor ons; zuurkool, witte worst, gebraden biggetje, leberkase, allemaal stevige Duitse kost voor bij veel bier. De oudere Nederlandse vrouw zat op een van de bankjes en we hebben daar een beetje gekletst terwijl we wachtte tot het buffet geopend werd. De kapitein en zijn officieren kwamen het feest openen, en liepen daarna tussen het publiek om met iedereen te proosten. Toen het buffet geopend was liep er gelijk een groep mensen naar het buffet – maar het valt nog altijd enorm mee vergeleken bij de Columbus, waar het net was alsof er een horde krekels losgelaten werd op het buffet en alles binnen 20 minuten gestript was! Hans heeft even gewacht en is toen een bordje bij elkaar gaan scharrelen voor ons tweeën, ondertussen kregen we op ons verzoek een bierpul met seven-up gevuld.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben ons eten opgegeten en nog een beetje gekletst en toen zijn we samen met de Nederlandse vrouw rond 22 uur weer naar beneden gegaan, onderweg knikkend naar de chef-kok die tevreden achter zijn buffet stond. Terug in de hut zijn we al gauw in bed gekropen, we waren moe!
)
Dag 113: maandag 6 april 2020: op zee, 555 km gevaren
)
We hebben vannacht een hele slechte nacht gehad; Hans viel weliswaar bijna gelijk in slaap, maar was om 1:30 al weer voor het eerst wakker. Ik heb nog liggen draaien en keren tot 1 uur, en ben ergens daarna pas in slaap gevallen. We zijn allebei verschillende keren ’s nachts weer wakker geworden, en vanochtend deed het dus een beetje zeer om op te staan. Maar we zijn gewoon normaal zoals altijd om 7 uur opgestaan.
We hebben ontbeten en geinternet (ging redelijk, Hans kon een paar foto’s downloaden), en zijn rond 8:30 naar boven gegaan waar er nog altijd flink geklust werd buiten. We denken misschien te weten waarom er nu zo hard geklust wordt (zo was de hele stuurboordkant van dek 7 afgezet om het teakhouten dek na te lopen), in plaats van dat men wacht tot ze in Bremerhaven zijn en wij van boord zijn; want ook voor klussen zal gelden dat je niet met meer dan 1-2 man tegelijk rond mag lopen buiten in Duitsland. Dat, en/of de hoop dat de bemanning zo snel mogelijk na de passagiers van boord zal mogen (waarschijnlijk niet, maar toch), dus zorgen dat het kluslijstje zo veel mogelijk afgewerkt is voor men aankomt.
)
)
)
)
)
We hebben even voorop dek gestaan, waar het een beetje vochtig was van nachtelijke regen maar op zich niet verkeerd qua temperatuur. De zee leek rustig maar er zaten rollende golven in van 1-3 meter hoog die wij vannacht ook flink gevoeld hebben, en waarschijnlijk bijgedragen hebben aan het slechte slapen. Toen we voor uitgekeken waren zijn we even naar achteren gelopen waar we een plekje zochten om te zitten en wat vitamine D op te doen; het eerste plekje zat in de rook van de rookruimte eronder, dus we zijn verplaatst naar een ander plekje dat prima was. We hebben er lekker tot iets na 9 uur gezeten, heerlijk!
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug in de hut was het wachten tot het tweewekelijkse geneuzel begon; de schijnbaar wereldwijd verplichte oefening. Om 10:07 was de eerste aankondiging dat de oefening ging beginnen, en om 10:20 begon hij dan “for excercise for excercise for excercise”; brand in de wasserette van de bemanning. Om 10:27 klonk het noodsignaal en het verzoek van de dienstdoende officier op de brug aan de bemanning om posities in te nemen, en een paar minuten later begon de cruisedirectrice haar speech dat we naar de verzamelplaatsen moesten gaan. Toen wij iets na 10:30 na de speech de hut uitstapte waren we alweer geëvacueerd, en er liep geen passagier meer rond in de gangen; iedereen zat al lang en breed boven. De meeste mensen gaan al rond 10 uur naar boven, namelijk.
)
)
)
)
Boven in het buffetrestaurant was het wachten en wachten. Wachten tot aangekondigd werd dat we de zwemvesten moesten aantrekken met voorbeeld (de meeste mensen hadden hem al lang en breed gelijk aangetrokken), wachten tot we opgeroepen werden om naar de reddingsboten te evacueren, wachten tot de rij ook daadwerkelijk ging bewegen, in de rij gaan staan, wachten tot iedereen er stond. Wachten op niets en onduidelijk terwijl de gastheer met een belachelijk petje op zich als drillsergeant ging gedragen en men zijn strikken naliep en iemand (al de zoveelste) aansprak die uit de rij was gestapt voor een foto van het geheel, en dan eindelijk om 10:57 het signaal van de dienstdoende officier dat de oefening afgelopen was. Oef. Gauw dat onding uit en naar beneden en een kopje thee en koffie zetten. En het Duitse nieuws aanzetten want het was inmiddels 11 uur.
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 12 uur zijn we gaan lunchen, ik heb geen hoofdgerecht genomen maar lekker twee nog lauwwarme verse broodjes met roomboter en kaas als hoofdgerecht. Hans en Helmut hadden lekker schnitzel met frietjes. Na de lunch zijn we terug naar de hut gegaan waar we nog even nieuws gekeken hebben, er zou namelijk om onze tijd 13 uur een journaal zijn, en toen heb ik een dutje gedaan tot een uur of 15. Hans heeft een klein dutje gedaan en voor de rest van de tijd zijn series gekeken.
)
)
)
Om 15:30 zijn we naar boven gegaan naar de Astor Lounge om te kijken of er wat lekkers te halen was bij het speciale zee-maandag vieruurtje – het was vandaag een “Wiener café”, met een medepassagier (de reispartner van de lezinggeefster) die oude Duitse liedjes zong. Schijnbaar was zij een sopraan in ruste, en ze zong mooier dan alle zangers en zangeressen aan boord bij elkaar. Wat ook heel mooi was, waren de vier “pompoenhoofden” die het buffet versierde; vier prachtige oranje hoofden, waaronder een mooie dame met rozen van bieten in haar oranje haar en een oranje Viking. Echt indrukwekkend mooi gebeeldhouwd! Onderweg kwamen we de vrouw van het Nederlandse echtpaar tegen (zij is erg lang en draagt altijd minirokjes en heeft een indrukwekkende boezem) en het ging natuurlijk over de ontscheping, wat iedereen bezighoudt, zeker nu de regels in Duitsland met de dag lijken te veranderen. En onderweg zagen we ook nog de chef-kok; zo zie je hem wekenlang niet en zo twee dagen achter elkaar.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben wat lekkers gevonden en waren net op het punt om een plekje te zoeken toen Pradeep aan kwam zetten met een dienblad vol chocolaatjes, van die lekkere die we ook toen van de chef-kok gekregen hadden. Dus we hebben er ook een paar van meegepakt, en later nog een aantal want ze werden steeds bijgevuld; dan hebben we de komende dagen iets lekkers bij de koffie! Pradeep moest verlegen lachen, ze waren wel erg lekker he?
)
)
)
)
Iets na 16 uur zijn we terug naar onze hut gegaan waar ik op gegeven moment ben gaan douchen zodat ik genoeg tijd zou hebben om uit te dampen voor we om 19 uur gingen eten bij het specialiteitenrestaurantje, Romantica dit keer. Hans had echter een goed idee, om wat eerder naar boven te gaan zodat we nog even zouden kunnen internetten; dus we gingen om 18:30 op de bank bij de lift op dek 6 zitten, vlakbij het restaurant. Het duurde even om erop te komen, mij een kwartier en Hans nog iets langer, maar toen we er eenmaal opzaten was het een verrassend goede verbinding. Hans zijn verbinding bleef zelfs intact tijdens het eten en hij kon de ene foto na de andere binnenhalen.
)
)
Het eten was best lekker, en we hadden geluk want Hans en ik kregen ieder nog een extra bakje lekkere bouillabaisse met zeevruchten erin: Helmut wil namelijk geen vis meer eten sinds hij een tijdje terug ziek geworden is en moest overgeven; hij wijt het aan de vis die hij toen in het specialiteitenrestaurant ophad, wij aan oververmoeidheid of iets dergelijks. En Reba is naar eigen zeggen allergisch voor schelpdieren (en voor schijnbaar duizend andere dingen) en wilde de soep dus ook niet eten. Maar het was erg lekkere soep dus wij hebben er van genoten!
)
)
)
)
)
)
)
Om 20:45 waren we uitgegeten en zijn we terug naar onze hut gegaan om nog een beetje te rusten en series te kijken tot 22 uur, naar het nieuws te kijken en toen daarna te gaan slapen.