)
Hans heeft een onrustige nacht gehad en ik was om 5 uur vanochtend klaar wakker; toen voeren we volgens mij op de rivier en ik denk dat ik daarvan wakker geworden ben, vanwege het contrast van de rustige rivier met de ruwere zee of zoiets. Ik heb in ieder geval na 5 uur niet meer geslapen, en heb dus maar wat dingen op mijn Europese mobiele internetbundel gedaan en op gegeven moment de Garmin aangezet om de aankomst te volgen. Om 7 uur kwamen we aan bij de kade en zijn wij opgestaan terwijl het schip aanlegde. Het zag er donker, grijs en druilerig uit buiten; niet bepaald een warm mediterraan land op het moment dus!
We zijn gewoon normale tijd net als altijd gaan ontbijten, en logde ook net als altijd in op de scheepswifi; die was verrassend goed nu, waarschijnlijk omdat we bij land zijn en misschien ook omdat andere mensen op hun eigen mobiele netwerk zitten. Om 8 uur werd er aangekondigd dat het bunkeren zou beginnen. We hebben lang nagetafeld en zijn rond 8:30 naar boven gegaan om naar buiten te kijken.
)
)
)
)
Het was buiten inderdaad druilerig en zelfs mistig, de overkant van de rivier (die hier behoorlijk breed is) kon je maar amper zien, en het miezerde af en toe heel licht. We raakte aan de praat met het Duitse stel, gezellige flauwekul; zo was hij helemaal verrukt van mijn gele rok met zwarte bloes, dat waren de kleuren van zijn deelstaat, zo sympathiek dat ik die speciaal voor hem aangetrokken had! En over hoe ik en Hans andere ochtendritmes hebben; zo ben ik van de rustige opstart, niet te veel lawaai of interactie, lekker rustig. En Hans is het Duracell konijntje compleet met trommel; de vrouw knikte gelaten, hier nog zo eentje (zij hield ook meer van de rustige opstart, haar man daarentegen…). En de twee Duracell konijntjes gingen even vrolijk druk doen met elkaar, pffffff.
)
)
)
)
)
We hadden aangelegd tegenover een barokke kerk op een heuvel, en de Duitser (niet zo internet-handig) was wel benieuwd wat het was. Dat is dan zo gemakkelijk tegenwoordig, en helemaal wat betreft de toch wel fenomenale google maps kaart; ik ga naar google maps, laat onze positie vinden, zet het satelliet-filter aan, zoek op het oog naar de karakteristieke vorm van de kerk, kan ondertussen een 360 graden rondbeeld aantikken als ik wil of even naar streetview gaan, tik op de kerk, krijg naam, adres en andere informatie te zien, kan rechtstreeks navigeren naar de website, echt ongelofelijk. Ik vind het al ongelofelijk, de Duitser stond naast me te knipperen alsof ik aan het toveren was!
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment kwam de oudere Nederlandse vrouw er ook even bij staan; ondanks het miezerige koude weer liepen er best wat mensen boven op dek rond, te kijken maar vooral ook te bellen. Nu kon het tenslotte weer! De Duitsers hadden het inmiddels koud dus gingen weer verder, en wij hebben nog even gekletst met de Nederlandse vrouw. Hans moest op gegeven moment naar de wc en ging dus alvast naar de hut, ik heb nog even staan kletsen en ben iets van een kwartiertje daarna gekomen, ze liep met me mee naar beneden.
Terug in de hut hebben we wat thee en koffie met één klein chocolaatje van het buffet van gisteren genomen. Hans had onderweg naar beneden een Nederlands en Duits krantje gehaald en werd toen aangesproken door de excursiemanager, of we gegevens konden doorgeven van onze taxichauffeur voor de Duitse autoriteiten, dus die heb ik even genoteerd en ben ik gaan brengen. Het lijkt er (helaas) op dat de bussen als eerste zullen gaan, en dan pas wij, dus wij zijn dan waarschijnlijk pas op zijn vroegst na de lunch aan de beurt.
)
Er was buiten wel wat activiteit maar niet zo heel veel, zo te zien is er wel wat voorraad geladen, maar je kon ook merken dat de mannen van ons schip heel voorzichtig waren; ze liepen met mondkapjes en handschoenen rond en bleven ver van de Portugezen vandaan. Toen ik naar receptie was gegaan zag ik dat de Indiër die de deur altijd bewaakt en zorgt (zeker nu!) dat er niemand ongeoorloofd aan boord komt of van boord gaat ook een mondkapje en handschoenen aan had en er een speciale prullenbak voor biologisch besmet afval stond, voor wegwerp-mondkapjes. Het blijft onwerkelijk om erover te denken en het te beseffen; dat besef is er gewoon nog niet; je kijkt naar buiten naar Lissabon en ziet een rustige stad met een enkele wandelaar of auto op straat, maar nog associeer je dat nog niet met heel dit gebeuren.
We hebben uitgebreid gebeld met Hans zijn zus, en daarna met zijn zoon, en zijn zwangere vriendin, hun huis, de katten en de bijna klare babykamer kunnen bewonderen (hun baby-aankopen werden verstoord door het corona gebeuren, ze kunnen nou niet meer zo gemakkelijk om spullen, zeker niet om tweedehands dingen af te halen en zo); fantastisch dat whatsapp-bellen. Tegen de tijd dat we uitgepraat waren was het al 12 uur geweest, dus zijn we gelijk naar het restaurant gegaan om te lunchen.
)
)
)
)
)
)
)
Helmut en Reba hebben geen “echte” telefoon maar een virtuele telefoon, die werkt dus alleen als er internet is en is dan spotgoedkoop. Echter, als er geen internet is of de verbinding van het internet is slecht, dan hebben ze dus geen telefoon. Wij zouden het niets vinden, zeker niet op reis, en zij reizen veel (cruises) en zweren erbij dat het zo goedkoop en handig is, maar ik heb ze op deze reis en op de Columbus eigenlijk alleen maar horen mopperen over de slechte internetverbindingen waardoor ze er niet mee konden bellen; nu ook, Helmut moest aan ons vragen of hij even met onze échte mobiel mocht bellen naar de neef die ze gaat ophalen in Bremerhaven, want met die van hun konden ze niet bellen.
Na de lunch hebben we nog gebeld met een vriendin en daarna heeft Hans een klein dutje geprobeerd te doen, wat niet lukte omdat zijn gedachtes niet stil wilde staan, en toen is hij maar een beetje gaan surfen. Later hebben we nog Hans zijn dochter kunnen spreken en ons kleinkind op de videochat kunnen zien. Fijn om weer eens iedereen gesproken te hebben! Om 15:15 werd aangekondigd dat het bunkeren afgelopen was, het water-tanken ging echter nog steeds door voorlopig; dat sluiten ze meestal pas af vlak voor vertrek.
)
)
)
Om 16 uur werd de waterslang afgesloten en deden ze de verpakkingsmaterialen van de bevoorrading opruimen en in de containers gooien; onze bemanningsleden met maskers en handschoenen aan, en ver blijvend van de Portugese kademedewerkers. Iets voor 17 uur werd er aangekondigd via de intercom dat het vertrek iets later zou zijn, de loods zou pas om 17:30 aan boord komen, en de “stay away” (dus geen “sail away” wat het normaal gezien is bij een landdag) party zou niet om 18 uur plaatsvinden maar om 20:30. Dat is een kleine planningsfout geweest denk ik want oorspronkelijk stond er in het programma dat er én de barbecue om 18 uur op dek 7 zou zijn, én het stay away feest (mét buffet) op dek 8 om 18 uur. Niet zo heel handig, dit was een betere planning…
Om 17:45 zijn we naar dek 7 gegaan waar we buiten op dek een plekje gezocht hebben bij de bankjes om te kijken naar de voorbereidingen voor de barbecue. De centrale barbecue die bestond uit twee in elkaar geschoven halve oliedrums (nóg groter dan een enkele halve oliedrum dus) was op gegeven moment warm genoeg dus er werd uit de keuken een groot biggetje aan het spit, gewikkeld in zilverfolie gebracht; twee man moesten hem dragen! Het biggetje werd uitgepakt en boven de barbecue gehangen, en de laatste voorbereidingen werden afgerond, en toen kon rond 18:15 de barbecue beginnen. Ze hadden redelijk uitgepakt, het was een grote barbecue zoals die ene andere keer achterop dek, een lang buffet over de gehele breedte van het schip.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Er zat een aardige oudere Duitse man naast ons op het bankje waar we mee kletste, en terwijl de barbecue geopend werd voeren we ook gelijk weg uit Lissabon, langs het lege cruiseschip dat voor ons gelegen had en in een lekker zonnetje over de rivier de stad uit. Een mooie afvaart! En toen het Russischachtige afvaartmuziekje begon en de scheepshoorn wat later klonk werd ik even een beetje emotioneel; dit is de laatste afvaart van deze reis! Het was heerlijk geweest om vandaag weer even land te zien en nu zou het alleen nog weer maar water en schimmige vormen in de verte zijn tot we in Bremerhaven aankomen over een paar dagen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ondanks het zonnetje was het wel heiig en de oevers waren, zeker bij de monding van de rivier, grijs in de mist. In de stad scheen het zonnetje echter nog lekker en we voeren mooi langs de markante punten van de stad terwijl de excursiemanager via de intercom wat dingen vertelde erover; we voeren onder de brug door, langs het Christusbeeld, langs de ornate toren de Belém en het standbeeld voor de ontdekkingsreizigers. Mooi!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen de rivier in zee overging werd het wateroppervlak ruw en begon het schip een beetje te bewegen, maar niet zo erg dat je er last van had. We hebben redelijk lekker gegeten, er waren spare ribs dus Hans was al lang blij, en we hebben gezellig gekletst met de oudere Duitse man; hij was een kwieke 70’er die nog dagelijks liep, fietste en sportte en zichzelf gelukkig achtte dat hij al meer dan 20 jaar kerngezond was en nooit ziek werd. Hij vertelde dat een van zijn ooms in Rusland tot 1952 in krijgsgevangenschap gezeten had, en een andere oom ook maar eerder terug kon naar huis; die hebben allebei geluk gehad dat ze het overleefd hebben! Ook hadden zijn grootvaders van beide kanten in Namibië gezeten tijdens de Eerste Wereldoorlog, en dat dus ook overleefd. Hij was zelf al eens naar Namibië geweest en had veel gereisd, ook voor zijn werk, dat was wel duidelijk. Zo sprak hij een aardig mondje Russisch (in ieder geval genoeg om met de bemanning hier aan boord te praten zei hij zelf bescheiden), omdat hij wel 15 keer in Rusland geweest was voor zijn werk, maar ook Russisch op school geleerd had omdat hij uit de DDR kwam.
)
)
)
)
)
)
)
Inmiddels was het Duitse echtpaar waar we regelmatig mee kletsen ook bij ons komen zitten en de twee mannen woonde schijnbaar in hetzelfde deel van Duitsland. Toen vertelde de oudere man dat hij in 1988 met zijn gezin overgestoken is naar West-Duitsland, met gevaar voor eigen leven en daar veel geld voor betalend. Hij verzuchtte dat als hij geweten had dat de muur kort erna zou vallen, hij het niet gedaan zou hebben, het was zo riskant geweest en ze hadden geluk gehad dat ze het gered hadden. Maar hij was inmiddels wat meer dialect begonnen te praten omdat de andere Duitser er ook bij zat (daarvoor sprak hij tegen ons heel duidelijk Duits), dus het werd steeds moeilijker om hem goed te verstaan. Op gegeven moment werd hij emotioneel, ik begreep dat het met betrekking was tot zijn vrouw, maar of dat toen nog met het oversteek-verhaal te maken had of dat ze misschien recent overleden was, kon ik er niet meer uithalen en Hans, die iets verder weg zat, verstond het al helemaal niet meer omdat het natuurlijk ook wel lawaaiig was rondom ons.
)
)
)
De oudere man lachte op gegeven moment weer, waar bleef toch dat biggetje, hij zat zich nu al heel de avond daarop te verheugen een lekker knisperig stukje varkenshuid en dan dat malse vlees, hmmmmm. De man van het echtpaar schepte zich ondertussen nog een klein bordje op, waarop zijn vrouw ging lachen, heb je nog niet genoeg op dan? Nee nee lachte hij, dit is mijn toetje, ik heb nog geen toetje gehad. Eindelijk begonnen de koks stukjes van het biggetje af te snijden, dus de oudere man stond enthousiast op, Hans doe je ook mee? Pfffff zei Hans ik zie wel, ik zit vol! Iets later kwam de man terug, met een bordje vlees, en hij kon niet ophouden met lachen; het was geen biggetje, maar een lam! Daar had hij nu heel de avond op zitten wachten, een lam! Geen wonder dat het vel niet krokant werd, er zit nu eenmaal minder vet op een lam dan op een biggetje…
Rond 20 uur had de oudere man het koud, je zag zijn handen gewoon trillen, en zijn biertje was op dus het was tijd om wat warmte op te zoeken. De vrouw van het echtpaar had het ook koud dus wij vieren besloten nog even naar binnen naar het buffetrestaurant te verplaatsen om een kopje thee en koffie te nemen om op te warmen. Hans had het helemaal niet koud, ik pas een beetje toen ik de warme mok in mijn handen hield. Het was weer gezellig en we hebben gekletst over van alles en nog wat tot een uur of 21, toen moesten zij weg want ze wilde naar de filmavond.
)
)
Wij zijn terug naar de hut gegaan waar twee kleine rolletjes op bed lagen; de evenaarcertificaten! We zijn op 30 maart over de evenaar gegaan, en nu is het 8 april. We denken dat de leiding niet van plan was geweest om een certificaat te geven (ondanks dat ze het oorspronkelijk op de heenweg beloofd hadden en tijdens de doop op de 30e namen genoteerd hadden van mensen die in het zwembad sprongen), maar dat er veel geklaagd is over het feit dat niemand iets gekregen heeft, en dat ze daarom nu alsnog maar een certificaat in elkaar gedraaid hebben. Wij zijn er blij om, die kan op de oorkondepagina!
)
Het was laat en we waren moe maar Hans is gelijk gaan douchen en ik erna om een beetje van de barbecuelucht af te komen. Het dagprogramma kwam al gauw onder de deur en morgen wordt een hele drukke dag voor ons, allerlei dingen; ik moet naar de kapper, er is schijnbaar wéér een speciaal vieruurtje, en een cocktail van de Club Columbus, én ons Indiaas etentje, pfffff. En een show maar daar gaan we niet heen! We zijn om 22:30 moe in bed gekropen, de tijd vliegt voorbij de laatste weken.