Vanochtend vroeg kwam Hans zijn zus ons om kwart voor 6 ophalen om ons naar het station te brengen, waar wij op de trein richting Schiphol stapte. Ze had speciaal voor ons de auto helemaal hondenharenvrij gemaakt! De rit was prima, geen oponthoud gelukkig, maar wel al opvallend hoe er om half zeven ‘s-ochtends al files stonden op de snelwegen! We reden al bijna Schiphol zelf in toen er eindelijk controle kwam – gelukkig, anders hadden we die dure kaartjes voor niets gekocht, dachten we… Want de conducteur stapte de wagon in met de mededeling dat ze niet onze kaartjes hoefde te zien, alleen wilde weten of we nog vragen hadden! He, is dat iets nieuws? Omdat wij gingen mopperen mochten we alsnog onze kaartjes laten zien, maar haar verklaring was dat het niet te doen was om te controleren, omdat het te druk was… tja, op een gegeven moment hielden we maar onze mond, maar we vonden het wel enorm belachelijk!
Heel het proces van Schiphol, wachten, douanes, en vliegen ging voorspoedig, het is alleen zo vermoeiend want je vliegt enorme afstanden, zit uren te wachten, en steekt in dit geval nog eens verschillende tijdszones over! De service aan boord Continental Airlines was uitstekend, en de stewardessen en stewards waren vrolijke en enigszins melige lolbroeken dus de tijd ging best snel. We wisten dat, omdat we via Noord Amerika vlogen, er waarschijnlijk allerlei veiligheids- en douanecontroles zouden zijn, en hadden van te voren online onze visa waiver via ESTA aangevraagd. Maar omdat het systeem in een overgangsfase zit moesten we alsnog aan boord het gebruikelijke papierwerk invullen… En zelfs al waren we in transit en zouden we officieel gezien niet eens het land ingaan, toch moesten we door de douane met alles erop en eraan – een heel gedoe, naast het gebruikelijke scanner gedoe (schoenen moesten ook uit, en de handbagage werd uitgebreid gecontroleerd) en dergelijke moesten we zelfs vingerafdrukken afgeven en foto’s laten maken! Maar alle ambtenaren waren alleraardigst, we hebben zelfs nog een babbeltje gemaakt met de douane die de stempels in onze paspoorten bijzonder vond!
Wat dat betreft is Noord Amerika binnenkomen een beetje alsof je een apenland in Afrika binnen probeert te komen, alleen technologisch gezien veel verder geavanceerd! De hoeveelheid papierwerk en bureaucratie en (naar ons idee niet altijd even zinvolle of logische) regeltjes is ongelofelijk. Toen we eenmaal overal doorheen waren hadden we nog 3 van de 4.5 uur overstaptijd over, dus toen hebben we onszelf op een bankje tussen twee rijen scanapparaten geïnstalleerd en een paar uur lang genoten van het kijken naar mensen… De vlucht naar Quito was ook op tijd, en ook prima, alleen kregen we onderweg niet alleen de gebruikelijke papierhandel om in te vullen, maar ook een formuliertje waarop we moesten aangeven of we aan varkensgriep leden of niet – en we kregen mondkapjes met de strikte instructies om ze aan te houden vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapte tot het moment dat we het vliegveld verlieten!
In Quito aangekomen moesten we eerst nog een half uurtje bij de douane wachten, het was voor ons inmiddels elf uur ‘s-avonds plaatselijke tijd, en 6 uur ‘s-ochtends de volgende dag Nederlandse tijd… We waren dus kapot! Al 24 uur onderweg. Eenmaal voorbij de douane werden we keurig opgewacht door iemand van GAP, de maatschappij via wie we deze tocht geregeld hadden – hij bracht ons naar het hotel, waar we ongeveer half een ‘s-nachts binnenstapte. We konden zelfs nu al merken dat we opeens op meer dan 2800 meter boven zeeniveau zaten, want we stonden al om het minste of geringste naar adem te happen! Er was door GAP keurig netjes een brief bij de receptie achtergelaten met instructies voor het ontmoeten de volgende ochtend, twee T-shirts en nog wat formulieren – verzamelen 8 uur ‘s-ochtends, dus 7 uur ontbijt! Dus wij strompelde uitgeput naar onze kamer om nog even een paar uurtjes te slapen… Helaas was de key-card voor de kamer deur niet geactiveerd, dus ik ben even gauw terug naar de receptie gegaan – en 5 minuten nadat we in onze kamer waren lagen we al uitgeput op bed. Het was inmiddels 1 uur ‘s-nachts, 8 uur ‘s-ochtends Nederlandse tijd!