Vannacht rond elf uur zijn we aangekomen bij de hoofdstad van de Galapagos, het plaatsje Puerto Ayora op het meest bewoonde eiland, Santa Cruz. Hier wonen 18 duizend van de 20 duizend bewoners van de Galapagos Eilanden, er zijn maar een handjevol andere eilanden waar ook mensen wonen. Vandaag is wisseldag op de boot: zes van onze groep gingen eind van de ochtend weg (die hadden óf maar een halve week geboekt, óf waren hun week op de vrijdag begonnen) en er komt in de middag een vergelijkbaar aantal voor in de plaats bij. Niet alleen is het de wisseldag, maar het is ook een dag waarin de bemanning de boot van top tot teen poetst, alles repareert wat gerepareerd moet worden, en alle voorraden, water en brandstof bijvult. Het is ook voor het eerst deze vakantie dat we weer in een echte haven liggen.
Wij hebben vanochtend extra vroeg ontbeten, en zijn toen als hele groep aan land gebracht om het Charles Darwin research station te bekijken. Hier doen ze onderzoek naar de flora en fauna van de Galapagos, proberen ze oplossingen te ontwikkelen om bedreigde diersoorten te beschermen, en hebben ze opvangcentra en broedprogramma’s voor bedreigde diersoorten; zoals verschillende soorten schildpadden, inclusief de eenzame overlever, “Lonesome George”, een grote, oude schildpad die de enige is die van zijn (sub)soort nog bestaat. Broedprogamma’s met andere subsoorten die genetisch dichtbij zijn slaan niet aan en hij lijkt niet te willen voortplanten dus er lijkt niet zo veel hoop voor het voortbestaan van zijn soort! Het was op zich wel interessant om de verschillende schildpad- en leguaansoorten te zien en vlakbij de enorme grote zware schildpadden (wel 220-250 kilo maximaal!) te staan, maar het was verschrikkelijk druk want alle andere boten (en er zijn er veel, de Galapagos lijkt erg in trek te zijn) waren vandaag ook hun wisseldag aan het houden en hadden dus ook hun gasten in Puerto Ayora gedumpt!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om een uur of half tien hebben we afscheid genomen van de gids en de vertrekkende gasten, en bleven Hans en ik over met een Amerikaans echtpaar en hun zoontje van 12; we kunnen het goed vinden met elkaar en hebben dus samen de tijd uitgezeten tot half 12, wanneer we weer opgehaald zouden worden om weer terug aan boord te gaan. We hebben door het plaatsje gezworven, nog wat souvenirs gekocht maar vooral veel gekeken, en gewacht! Wel leuk was de visafslag, met pelikanen die af en toe een hapje gevoerd werden, en een grote donkere roofmeeuw (skua, zoals in Antarctica gezien) die ook probeerde een visje mee te pikken. Tja, we gaan toch liever zwemmen of snorkelen… Vanmiddag als de nieuwe groep er is gaan we naar de hooglanden van Santa Cruz op zoek naar echte wilde grote schildpadden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De nieuwe groep was groter dan verwacht: er zijn er 9 bijgekomen. En van meer dan de helft daarvan vraag je je af waarom ze hier zijn! Zo is er een Amerikaanse luidruchtige, lompe prima donna en haar man die veel beter op een volledig verzorgde luxe cruise hadden kunnen zitten. En van de rest is het merendeel redelijk a-sociaal, en erg lomp; types die als je een foto zit te maken recht voor je lens gaan staan, luidruchtig op een dier aflopen, of als je aan het snorkelen bent zo over je heen bulldozeren; ze zijn alleen op de wereld en zien of merken niets op om zich heen. Gelukkig dat een alleen reizend Canadees meisje en een broer en zus uit Nieuw Zeeland wel aanspreekbaar zijn. Maar wij blijven dus maar bij het Amerikaanse gezin plakken en zij bij ons – we kunnen ontzettend om en met elkaar lachen en ook goed kletsen; de vorige groepssamenstelling was wat dat betreft een stuk leuker en meer op een lijn wat betreft activiteiten en avontuurlijke instelling!
)
)
We werden ‘s-middags opgehaald met een bus die ons de stad uit en de heuvels van Santa Cruz inbrachten. Santa Cruz is een van de weinig eilanden waar zoet water bronnen zijn – de meeste van de ongeveer 300 eilanden (“eilanden” is een groot begrip, de meeste zijn niet meer dan rotsen!) heeft alleen regenwater als bron van zoet water (3 maanden regenseizoen, de rest van het jaar droogseizoen), en zijn dus barre landschappen om in te moeten overleven. Maar Santa Cruz is een stukje tropen tussen de woestenijen, met een bijna verstikkende vochtige warmte. Puerto Ayora, de hoofdstad is een groot stadje en in de hooglanden worden bananenbomen, koffieplantages, koeien en palmbomen gekweekt tussen de jungle en de velden in. We werden naar het land van een boer gebracht die de wilde reuzenschildpadden op hun trektocht vanuit het nabijgelegen natuurreservaat op zijn land toelaat en beschermt omdat de inkomsten van de toeristen hem ten goede komt – en dat komt het voorbestaan van de reuzenschildpadden weer ten goede!
)
)
De wilde reuzenschildpadden waren heel erg indrukwekkend; grote, sterke, zware imposante beesten. En niet eens zo traag als je zou denken! We hebben er totaal een stuk of 13 gezien; de meeste zaten alleen te grazen in het veld, maar in een modderpoel zaten 5 bij elkaar lekker te genieten van de koele modder; echt weer eens een National Geographic moment, iets wat we op televisie gezien hadden maar niet gedacht hadden zelf te kunnen zien! Wat dat betreft worden we wel verwend op deze reis. Het was hartstikke leuk om deze beesten van dichtbij in hun eigen omgeving te zien, veel leuker dan ‘s-ochtends in het onderzoeksstation. De wandeling voerde ons uit de velden en door het tropische struikgewas naar een andere modderpoel, waar er twee schildpadden zaten, en eentje die in de struiken zat…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik werd tijdens deze wandeling aangevallen door “fire-ants”, gemene bijtmieren die onder je kleren kruipen en je dan bijten; het blijft jeuken, niet echt leuk! Ik had op een gegeven moment het gevoel dat ze echt overal zaten… Na de wandeling mochten we nog even een leeg schild bekijken en, als we wilde, aanproberen – het Amerikaanse zoontje wilde wel dus Hans en de Amerikaan zouden het wel even over zijn hoofd tillen: ze moesten samen flinke kracht gebruiken om het op te tillen! Aan de binnenkant van het schild zat de ruggengraat van de schildpad zelf, dat had ik nooit gerealiseerd; dat ze vergroeid zijn met hun schild… Het was inmiddels bijna tegen het einde van de dag, en het begon zelfs al een beetje te schemeren, maar we werden gelukkig toch nog naar een grote lavatunnel gebracht; ooit gevormd door een stroom zeer vloeibare lava met daarop een laag van een dikkere lava, een soort slakken, die stolde terwijl de kern nog doorstroomde… bijna 2 kilometer lang; heel erg leuk en heel erg indrukwekkend!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We kwamen uiteindelijk laat en na zonsondergang weer aan op het schip, waar we na het eten nog uren hebben zitten kletsen en lachen met het Amerikaanse gezin – we hadden niet zo’n intensieve dag gehad dus waren voor het eerst deze vakantie niet al om half negen uitgeteld, en om 10 uur lagen we pas op bed…
)
)
)
)
)
)
)
)