|
Dag 19: Dinsdag 31 augustus: Santa Cruz – Saimapata [1000 m] (ruïnes) |
|
Gelukkig was het een heerlijke kamer met goede, grote bedden, maar Hans heeft net als andere nachten de laatste tijd slecht geslapen en we moesten er weer vroeg uit vandaag! Vandaag zouden we naar het kleine toeristische plaatsje Saimapata rijden, op zo’n 1000 meter hoogte, waar in de omgeving veel te zien is aan natuurschoon en archeologische locaties. Er ligt weinig asfalt in Bolivia, en al gauw buiten de stad hield het grotendeels op. Maar de zand- en grindwegen zijn tot nu toe ook best goed te doen, en wat ons al gelijk buiten de stad opviel was dat het landschap anders was! Wat ruiger en rommeliger, en meer hoogteverschillen dan het gedeelte van Brazilië waar we geweest waren – en het sprak ons gelijk veel meer aan! Al hadden we best zin in een dutje, we wilde onze ogen niet dichtdoen want het landschap werd steeds wilder en mooier, precies waar wij van houden... Steile kliffen, hoge bergen, riviervalleien, mooie uitzichten, heel mooi allemaal!
|
Klik op de foto's om ze uit te vergroten |
|||
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
|
De camping waar we in Samaipata de komende twee nachten zouden blijven werd gerund door een Nederlands echtpaar dat daar neergestreken was, en ze boden de mogelijkheid aan om een kamer te nemen in plaats van in de tent te moeten slapen. Iedereen uit de oude groep is inmiddels uitgeput en heeft dus voor de kamer-optie gekozen, heerlijk! De kamer kost maar zo’n 190 bobs per nacht (ongeveer 20 euro), en we kregen de indruk dat dit een hele hoge prijs was want we hadden ook kamers gezien bij andere pousada’s die bijvoorbeeld 5 dollar kosten – maar we gaan niet over de prijs zeuren, we zijn al lang blij dat we onverwachts 2 nachten in een bed kunnen slapen en nog maar één (wild)kampeernacht hoeven te doen! Het Nederlandse stel ging toevallig net die middag dat wij aankwamen voor drie dagen weg, dus de eigenaar heeft ons even gauw de kamers laten zien (in een klein huisje en net zoals heel de camping erg netjes), en aangegeven dat we met zijn hulpje Jezús konden afrekenen.
|
Klik op de foto's om ze uit te vergroten |
|||
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
|||
Eerst was het echter tijd om de spullen voor de lunch klaar te zetten, te lunchen en weer af te ruimen, en daarna hadden we een uurtje of twee vrij – heerlijk, we konden ons lekker terugtrekken in ons kamertje! De nieuwe mensen hebben allemaal nog braaf hun tenten opgezet, maar die zijn nog redelijk fris en hoeven maar drie nachten in de slaapzak te doen – voor ons zou het de zevende zijn en de hitte en het stof van de Pantanal heeft er in gehakt bij iedereen in de oude groep dus wij zaten lekker allemaal luxe in onze (overigens eenvoudige) kamertjes!
’s-Middags werden we opgehaald voor een excursie naar een zeer belangrijke ruïne-complex in de regio, het Fort van Samaipata. Dit is blijkbaar het grootste door mensenhanden bewerkte monolithische rotsmonument ter wereld: door pre-Inca stammen is bijna heel het zichtbare oppervlakte van zo’n 200 meter bij 60 meter gebeeldhouwd met kanalen, figuren, zigzaggen en gaten. Helaas is het van zacht rood zandsteen gemaakt, en is het in de vergetelheid geraakt, overwoekerd geweest door oerwoud (grote delen van de berg zijn nog begraven) en daarna in de tweehonderd jaar sinds dat het opnieuw ontdekt is mishandeld geweest door toeristen die eroverheen liepen... Dus het is erg verweerd geraakt en mag nu alleen nog maar vanuit de randen bekeken worden!
De rit van en naar de opgravingen was trouwens ook leuk – we werden opgehaald door een Argentijnse (Duits- en andere talensprekende) gids die hier is neergestreken in zijn 4WD auto, en moesten een eind over een hobbelige en steile grindweg rijden waarbij hij af en toe behoorlijk scheef hing of in de laagste versnelling moest gaan... Leuk! En de rit ging door een prachtig berglandschap, het is wel duidelijk dat de omgeving hier bloedmooi is!
|
Klik op de foto's om ze uit te vergroten |
|||
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
|
Saimapata is het meest oostelijke gedeelte van het Inca-rijk geweest, en die hebben de lokale indianenstammen die vóór hun de rots vereerde verdreven en overheerst, en de rots toegeëigend en eigen gemaakt met muurtjes en hun eigen beeldhouwwerken. Blijkbaar was de rots ook het middenpunt van een stadje, want overal om de rots heen zijn nog altijd resten van landbouwterrassen, bouwwerken, huizen en waterputten terug te vinden. Het was behoorlijk indrukwekkend om allemaal te zien en de wandeling ernaartoe was mooi maar vreselijk winderig – we liepen af en toe over een bergkam en dan had ik soms de neiging om mezelf vast te houden in de angst dat ik zou wegwaaien! Wat wij wel vreemd vinden om te beseffen is dat zoiets als dit, wat toch duidelijk een redelijk belangrijk monument uit de oudheid is, niet bekend is bij ons – en zowel Hans als ik hebben toch wel een behoorlijke interesse in geschiedenis. Dat soort dingen zijn buiten het continent waarschijnlijk zwaar overschaduwd door populaire monumenten zoals Macchu Pichu en zo... Ach we zijn er nu geweest en vonden het erg leuk om het gezien te hebben!
|
Klik op de foto's om ze uit te vergroten |
|||
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
)
|
|||
Terug op de camping bleek dat er geen hulp nodig was voor het avondeten dus Hans en ik zijn lekker weer twee uurtjes in ons kamertje gaan zitten, een beetje luieren en rusten... Ralph is een uitstekende kok blijkt wel en hij had weer iets lekkers in elkaar gedraaid: vooraf speciale aardappeltjes die alleen op zeer hoge hoogtes groeien (boven de 4500 meter) en dus onder andere bij de Inca’s erg populair waren, met een ricotta/parmezaan/room/citroen/olie/piment prutje. En als hoofdgerecht pasta met een speciale zurige vlees-met-palmharten saus – eigenlijk moesten het champignons zijn maar palmharten was in ieder geval voor mij een uitstekend alternatief!